Μα αλήθεια, πώς ο Ντεσπλά «πήρε» ένα ολόκληρο Ηρώδειο μαζί του;

Εν μέσω εκλογολογίας και πολιτικών αψιμαχιών, ένα φωτεινό διάλειμμα. Του συνθέτη του κόσμου με ελληνικό αίμα, Α. Ντεσπλά. στο Ηρώδειο. Γιατί μίλησαν για ένα θαύμα;

΄Ένα κατάμεστο Ηρώδειο, συγκινησιακά «φορτία» μαγικοί ήχοι, μνήμες και εικόνες. Ο ελληνικής καταγωγής συνθέτης Αλεξάντερ Ντεσπλά, ένωσε την περασμένη Τετάρτη τους παλμούς της μουσικής του μ' αυτούς του κοινού που τον υποδέχτηκε «σπίτι» του...

Η συναυλία του, βραβευμένου με ΄Οσκαρ, μουσικοσυνθέτη στο ρωμαϊκό ωδείο σηματοδότησε την πρώτη φορά που η δουλειά του συνθέτη ακούστηκε ζωντανά στην Ελλάδα – ο ίδιος είχε εμφανιστεί ως μουσικός στο Λαγονήσι το 1975.

Γεννημένος στο Παρίσι το 1961, με Ελληνίδα μητέρα και Γάλλο πατέρα, ο Ντεσπλά μεγάλωσε με μια φωτογραφία της Ακρόπολης να δεσπόζει στον τοίχο, ενώ η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και του Μάρκου Βαμβακάρη συντρόφευε τον νεαρό μουσικό που σπούδασε πιάνο και τρομπέτα για να καταλήξει στο φλάουτο. Οι παιδικές του μνήμες πρέπει να του χτύπησαν την πόρτα πολύ έντονα εκείνο το βράδυ. Ανάμεσα στους επιχειρηματίες, κοσμικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και απλό κοινό που φρόντισε να εξασφαλίσει θέση, δεν ήταν μόνο η γυναίκα του Ντεσπλά με τις δυο τους κόρες αλλά και η Ελληνίδα μητέρα του. Περήφανη και συγκινημένη...

Οσο για το πώς έκριναν οι παρευρισκόμενοι τη συναυλία, ιδού μια γνώμη:

Είμαι απο εκείνους τους τύπους που αφού δουν μια ταινία, ξεχνούν ακόμη και τον τίτλο της μόλις βγουν από τον κινηματογράφο. Πόσο μάλλον τον συνθέτη της μουσικής της... Παρακολουθώ τις απονομές των βραβείων Όσκαρ. Ετσι είχα χαρεί όταν ανάμεσα στους νικητές ήταν ο ελληνικής καταγωγής Αλεξάντερ Ντεσπλά, και μάλιστα για την μουσική μιας ταινίας που με ειχε εντυπωσιάσει, του Grand Budapest.
Πριν λίγο καιρό μου λεει η Έλενα: "Έρχεται ο Ντεσπλά στο Ηρώδειο!" Έδειξα έκπληκτος, για να κρύψω οτι δεν θυμόμουν ποιος ειναι. Δεν την ξεγέλασα. "Αυτός που κέρδισε το Όσκαρ; Για το Grand Budapest; Που είχατε κάνει θεμα και στο TheTOC;", επέμεινε. "Πρέπει να πάμε". Να πάμε, απάντησα.
Πήγαμε στο Ηρώδειο. Από μόνο του σαγηνευτικό. Κατάμεστο. Έστω κι αν οι τελευταίοι ήρθαν καθυστερημένοι...
Ο Ντεσπλά ανέβηκε στο πόντιουμ, μας συστήθηκε, μας σύστησε την Ελληνίδα μητέρα του, μας μίλησε ελληνικά.
Κι ύστερα; Ύστερα χαμήλωσαν τα φώτα και οι ήχοι ξεχύθηκαν σ' αυτόν τον υπέροχο χώρο, πέρασαν ανάμεσά μας, μπήκαν μεσα μας. Έπιασα κάποια στιγμή τον εαυτό μου να εχει κλειστά τα μάτια και να ταξιδεύει σε ένα νησί. Να κάνει στάση σε ενα παλιομοδίτικο ξενοδοχείο και να τον υποδέχεται στη reception ένας τετραπέρατος και λιγο κατεργάρης υπάλληλος. Να ξεπηδάει ενα μυθικό τέρας, ο Γκοντζίλα, και να εξαφανίζεται με το μαγικό ραβδί του Χάρι Πότερ.
Δεν είμαι ειδικός στη μουσική. Δεν ξέρω αν κάποιο όργανο μπήκε νωρίτερα απ' όσο έπρεπε. Δεν εχω τις γνώσεις για να πω αν η διεύθυνση της ορχήστρας ήταν υποδειγματική. Ενθουσιάστηκα όμως όταν ο Ντεσπλά μετά το τέλος κάθε κομματιού καλούσε τους μουσικούς που "πρωταγωνιστούσαν" την κάθε φορά να σηκωθούν για να απολαύσουν το θερμό χειροκρότημα που είχαν κερδίσει.
Και θα σας εξομολογηθώ κάτι ακομη. Δεν ξέρω πόσο σοβαρό είναι. Είναι όμως χαρακτηριστικό. Γυρνώντας μετά το Ηρώδειο στη δουλειά - ήταν βλέπετε το ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών - κι ενώ μαίνονταν οι αψιμαχίες τους, εγώ κατέβασα στο κινητό μου την μουσικη του ghost writer. Ειναι πλέον ο ήχος κλήσης μου.

Διονύσης Χατζημιχάλης