Θλίψη έχει σκορπίσει ο θάνατος του Μανούσου Μανουσάκη, στα 74 του χρόνια.
Ο σκηνοθέτης έχει πει στο πάνθεον της τέχνης με πολλές επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, αλλά και ταινίες που άγγιξαν το κοινό.
Ο Μανούσος Μανουσάκης ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία από πολύ νέος, περίπου στα 20 χρόνια του.
Μία από τις πρώτες του δουλειές ήταν η ταινία "Βαρθολομαίος" που γυρίστηκε το 1971 και προβλήθηκε το 1973, στην οποία είχε τριπλό ρόλο, καθώς έγραψε το σενάριο και έκανε την σκηνοθεσία και την παραγωγή.
Μπορεί η ταινία "Βαρθολομαίος" να απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και να βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Ρέμο το 1973, αλλά στην Ελλάδα απαγορεύτηκε η προβολή της από τη χούντα.
Ο "Βαρθολομαίος" περιγραφόταν ως "μια σουρεαλιστική, αναρχική και χωρίς πλοκή ταινία, με πρωταγωνιστή έναν άνδρα που προσπαθεί να αναλάβει την επιχείρηση του νεκρού πατέρα του, έχοντας ως εμπόδιο τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα".
Τι είχε πει σε συνεντεύξεις του
"Έχω τις αναμνήσεις του εικοσάχρονου που ήμουν τότε. Η δύναμη και η ορμή του ιδεολόγου χωρίς την εμπειρία και τη γνώση που αποκτάει αργότερα. Θα αλλάζαμε τον κόσμο αμέσως. Άγνοια κινδύνου. Ο θυμός του να μην μπορείς να εκφραστείς και να κοιτάς πίσω από τον ώμο σου μήπως σε ακούει κανείς, οι απαγορεύσεις βιβλίων, τραγουδιών, σκέψης, έκφρασης, γνώσης και μελέτης. Η καπηλεία της πατρίδας, της σημαίας μας, από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς", είχε πει σε συνέντευξή του στο news247.gr.
"Θυμάμαι τις προβολές στην Αλκυονίδα τότε, τις συζητήσεις με τον κόσμο μετά την προβολή, το αντιφεστιβάλ που οργάνωσα όταν η ταινία "κόπηκε" από το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Ο Μάνος Χατζηδάκης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο χαράκτης Τάσος που ήρθαν να παρακολουθήσουν την προβολή. Ήταν μαγικό, απρόσμενο. Η άδεια προβολής που τελικά δόθηκε…", συνέχισε.
Τελικά, η ταινία προβλήθηκε σε κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης το 1973. Οι ηθοποιοί στο σύνολό τους σχεδόν ήταν κάτοικοι του Χιλιομοδίου Κορίνθιας. Πάντως στην είσοδο του κινηματογράφου υπήρχε αστυνομικός.
"Κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου η ταινία δεν έγινε δεκτή, οργάνωσα αντιφεστιβάλ. Ήμουν είκοσι δύο ετών…", είχε πει σε άλλη συνέντευξή του, στη δημοσιογράφο Ράνια Παπαδοπούλου.
Και συνέχισε λέγοντας: "Δεν καταλάβαινα τον κίνδυνο. Το Φεστιβάλ αγκαλιάστηκε από πολλούς σημαντικούς ανθρώπους, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Τάσος ο χαράκτης κ.ά. Ήρθαν και παρακολούθησαν την ταινία και υπέγραψαν δήλωση συμπαράστασης για την αδειοδότησή της.
Γυρίζοντας από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, αγωνίστηκα να περάσει από τη λογοκρισία. Βέβαια, το επιχείρημά μου, που πρέσβευσε στο τέλος, ήταν "Ασ' τη να παιχτεί! Πόσοι θα τη δουν; Μεγαλύτερη φασαρία γίνεται με την απαγόρευσή της παρά με την προβολή της". Πραγματικά, η τότε κυβέρνηση πήρε την απόφαση και επέτρεψε την προβολή της ταινίας, η οποία τελικά παίχτηκε στην Αλκυονίδα. Ήταν μεγάλη επιτυχία για την εποχή, αλλά σε ένα στενό κύκλο. Αυτή ήταν η μοίρα της ταινίας μου.
Έπειτα, παρουσιάστηκε σε μερικά διεθνή φεστιβάλ, όπως γίνεται με μία ταινία η οποία, εννοιολογικά, δεν απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό. Είναι μία σουρεαλιστική ταινία, λίγο παράξενη, πολύ εφηβική, αλλά όχι ελιτίστικη. Η πορεία της ταινίας ήταν καλή. Μου έδωσε μία βάση για να συνεχίσω".