Την τελευταία της πνοή άφησε σήμερα Κυριακή η σπουδαία ηθοποιός Μάρθα Καραγιάννη. Η ίδια άφησε εποχή μέσα από τους ρόλους της στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.
Η μεγάλη ηθοποιός είχε φιλοσοφήσει για τα καλά την ζωή μέσα από τον κόσμο της υποκριτικής και πάντα μιλούσε αυθόρμητα στις συνεντεύξεις της, με ατάκες που θα παρέμεναν στο χρόνο.
Το ντεμπούτο της στο κινηματογράφο έγινε σε πολύ νεαρή ηλικία και συγκεκριμένα στα 17 της χρόνια. Έπειτα ακολούθησαν πολλοί ρόλοι στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και αργότερα ανέβηκε και στο θεατρικό σανίδι με μεγάλη επιτυχία.
Η 12 ατάκες της Μάρθας Καραγιάννη
"Ξέρεις, πάντα, από 17 χρονών τους καρατερίστικους ρόλους κιαλάριζα". Γυναίκα, 1983, Άννυ Χέρρα-Ζυμαράκη.
"Χρόνια τώρα περιμένω πώς και πώς να μεγαλώσω, να πάψω να ‘μαι όμορφη, να έρθει η στιγμή να κάνω άλλα πράγματα". Ταχυδρόμος, 1983, Άρης Δαβαράκης.
"Ο χορός ήταν πάντα μέσα μου, στο αίμα μου! Το μουσικό θέατρο με τράβηξε σαν μαγνήτης". Εικόνες, 1986, Πέπη Κεφαλά.
"Και στα πράγματα που έκανα επιτυχία, είναι γιατί κάποιοι άλλοι με σπρώξανε και βρέθηκα μπροστά. Μόνη μου δεν θα τολμούσα. Θέλω πάντα να έχω συμμαχία". Απογευματινή, 1986, Εύα Μπίθα.
"Πιστεύω ότι όταν ένας δεν έχει χιούμορ, δεν αποδέχεται την πραγματικότητα". Τραστ, 1987, Γ.Αποστολίδης.
"Το να βγάζει γέλιο ένας ηθοποιός είναι προσωπική υπόθεση, δεν μαθαίνεται. Ή το έχεις ή όχι". Ραδιοτηλεόραση, 1992, Αρετή Μπέσκα.
"Η TV είναι σαν την ερωμένη. Όλοι τη βρίζουν και όλοι τη θέλουν". Σταρ, 1994, Ανδρέας Γερακάκης.
"Ξεκίνησα με ρόλους ωραίας – γιατί να το κρύψουμε άλλωστε. Μετά άρχισαν οι ονειρεμένοι μπουφόνικοι ρόλοι, έλεγα κουταμάρες, κουταμάρες, κουταμάρες, έβαζα ένα μπικίνι, χόρευα και καθάριζα". Αδέσμευτος, 1995, Γ.Ε.Β.
"Θα μπορούσα να παίζω και στο σπίτι μου, αλλά είμαστε εγωιστικά πλάσματα οι θεατρίνοι. Θέλουμε και το κοινό…γιατί έχεις ανάγκη από την αποδοχή". Λοιπόν, 1996, Χρήστος Σιάφκας”.
"Μόλις κάναμε χορευτικό, εκεί ήταν οι γκρίνιες, γιατί με πίεζε. Επειδή ήξερε ότι έχω δυνατότητες με πίεζε να κάνω πράγματα που θέλανε κούραση….Κι ο Γιάννης (ο Δαλιανίδης) έλεγε…’Ας την να κλάψει για να έχει επιτυχία η ταινία’…".
"Δεν θεωρώ κανένα δραματικό ηθοποιό καλύτερο από κωμικό. Οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί είναι οι κωμικοί. Εγώ εκτιμώ έναν ηθοποιό για το πώς παίζει, όχι για το τι παίζει". Αδέσμευτος Τύπος, 1999, Σόνια Μαγγίνα.
''Δεν είμαι σνομπ, ποτέ δεν ήμου, δε ταιριάζει στον χαρακτήρα μου, δεν μου πάει, δε ταιριάζει στο Κερατσίνι και στην ποντιακή καταγωγή μου''. "Οι Αταίριαστοι ", 2001.
Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης Άρης Λουπάσης, ύστερα από τη δυσάρεστη είδηση του θανάτου της Μάρθας Καραγιάννη, δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram μία φωτογραφία της μεγάλης ηθοποιού στο διαμέρισμά της στα Ιλίσια.
Η ηθοποιός βρίσκεται στο δωμάτιό της και ποζάρει στον φωτογραφικό φακό του περιοδικού ''Φαντάζιο'', τον Σεπτέμβρη του 1969.
Ολόκληρη η ανάρτησή του
Άλλο ένα μεγάλο και λαμπερό αστέρι του θεάτρου και του κινηματογράφου μας αποχαιρέτησε σήμερα για να ταξιδέψει στην αιωνιότητα βυθίζοντας σε θλίψη όλο το πανελλήνιο. Η Μάρθα Καραγιάννη υπήρξε ένα μοναδικό και υπερταλαντούχο πλάσμα και μια γνήσια θεατρίνα που ξεκίνησε την καριέρα της σε ηλικία μόλις 16 ετών και κατάφερε από την πρώτη στιγμή να ξεχωρίσει με το ταλέντο, την μεσογειακή ομορφιά, την εκρηκτική παρουσία και το ταμπεραμέντο της, αποτελώντας το απόλυτο θηλυκό του καλλιτεχνικού θεάματος. Μέσα από σκληρή δουλειά και πάθος για το σανίδι και το πανί, έχτισε το δικό της μύθο και καθιερώθηκε ως μια από τις μεγαλύτερες Star μιας ολόκληρης εποχής.
Ειλικρινής, αυθόρμητη και αληθινή, έγινε ιδιαίτερα αγαπητή σε όλους τους συναδέλφους της αλλά και στο ευρύ κοινό που εκτίμησε στο πρόσωπό της την καθαρή ψυχή και τον ντόμπρο χαρακτήρα της. Η ζωή της υπήρξε πραγματικά ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα γεμάτο δόξα, δύσκολες στιγμές, ατέλειωτη αγάπη, δυνατούς έρωτες και ταξίδια σε όλο τον κόσμο που αποτέλεσαν για την ίδια εμπειρίες ζωής και η μεγαλύτερη επένδυση.
Τραγική φιγούρα σε αυτή την ξαφνική και θλιβερή απώλεια η επί χρόνια συγκάτοικος και επιστήθια φίλη της ηθοποιός Ντόρα Δούμα που υπήρξε ο "φύλακας άγγελος" της και ο άνθρωπος που στάθηκε στο πλευρό της σαν πραγματική αδερφή σε όλες τις στιγμές της ζωής της μέχρι το τέλος.
Στην φωτογραφία, στο μπουντουάρ της κρεβατοκάμαρας της τον Σεπτέμβριο του 1969 όπου ανοίγει το φιλόξενο διαμέρισμα της στα Ιλίσια για τους αναγνώστες του περιοδικού "Φαντάζιο". Αξέχαστη και αγαπημένη για πάντα.