Μια ενθουσιώδης παρέα του Εθνικού ανεβάζει Κάφκα

Δυο χρόνια διάβαζαν Κάφκα. Αποφοίτησαν από το Εθνικό και ανεβάζουν το έργο Ο ΘΕΙΑΣΩΣ ΠΕΖΗ ΚΑΦΚΑ στο Bios

Ας γνωρίσουμε αυτό το θίασο. Οι πέντε ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης είναι απόφοιτοι του Εθνικού. Οι περισσότεροι ήταν συμμαθητές. Είναι όλοι από 23 έως 28 χρόνων. Την ιδέα για την παράσταση, την είχε ο Γιώργος Κατσής στη Σχολή. Την πρότεινε στα παιδιά στο δεύτερο έτος και δυο χρόνια μετά την αποφοίτησή τους, την πραγματοποιούν. Στο μεσοδιάστημα όλα τα παιδιά έχουν διαβάσει όλα τα έργα του Κάφκα.

Νάτος λοιπόν, ένας πολύ ιδιαίτερος και ενθουσιώδης θίασος πέντε συμμετεχόντων ενός καλλιτεχνικού διαγωνισμού που αφηγείται την ιστορία ενός πιθήκου, από την αιχμαλωσία του μέχρι την εξέλιξη κι εκπαίδευσή του ως άνθρωπος στο δυτικό κόσμο. Σε μια ιστορία που θυμίζει λίγο πολύ τη βίαιη ενηλικίωση του παιδιού που υπήρξαμε κάποτε, έννοιες όπως πρόοδος, εξέλιξη, ελευθερία, φαίνονται να μην είναι τίποτα παραπάνω από μία ψευδαίσθηση ή ένα show με πολύ κακές κριτικές.

Μια ενθουσιώδης παρέα του Εθνικού ανεβάζει Κάφκα - εικόνα 2

Μια παράσταση βασισμένη στο διήγημα του Φραντς Κάφκα «Ανακοίνωση σε μια Ακαδημία» με τη μετάφραση του Κώστα Προκοπίου, αφιερωμένη σε όλους όσοι πλέον «δε μπορούν να γράψουν...».

Τι λέει όμως για την παράσταση αυτή ο σκηνοθέτης Γιώργος Κατσής;

«Ένας καλλιτεχνικός διαγωνισμός, ένα βαριετέ, ένα ξεχασμένο after, που πέντε αφηγητές (εκ των οποίων, ένας αποτελείται από δύο πρόσωπα)βρίσκουν καταφύγιο τα βράδια και ανεβάζουν ΚΑΦΚΑ, λέει ο σκηνοθέτης . Όποιος περιμένει αυτούσιο το διήγημα «Ανακοίνωση σε μια Ακαδημία», δεν πρόκειται να δει ακριβώς αυτό. Τουλάχιστον όχι αμέσως. Πρόκειται για μια ιστορία μέσα στην ιστορία. Όσο τρέχει η ιστορία του πιθήκου του διηγήματος που εξανθρωπίζεται για να ξεφύγει από τα δεσμά ενός κελιού στον ζωολογικό κήπο, τρέχει και η ιστορία των διαγωνιζόμενων που βρίσκονται εκεί για να κερδίσουν ένα απροσδιόριστο έπαθλο μέσω μιας κούρσας αφήγησης. Αφού συστηθούν λοιπόν (με κείμενα που προέκυψαν μέσα από εργασίες και αυτοσχεδιασμούς), ξεκινάει αυτή η κούρσα. Κι από κει κι έπειτα, ο ΚΑΦΚΑ είναι το μόνο που ακούγεται στην παράσταση. Σιγά σιγά ο ΘΕΙΑΣΩΣ θα βρει περισσότερες ομοιότητες απ' όσες πίστευε με έναν φυλακισμένο και εκπαιδευόμενο πίθηκο, και θα καταλάβει πως δεν είναι ιδιαιτέρως εύκολο να αφηγείσαι τέτοιες ιστορίες. Οι αριθμοί τους - το δεύτερο δέρμα τους, ποιος ξέρει, ίσως και το όνομα τους - είναι μπροστά μας καθ' όλη την διάρκεια για να μπορεί ο κόσμος, το ίδιο βάναυσα όπως κάνει σε κάθε παράσταση που βλέπει, να «κανιβαλίσει» το ταλέντο τους, τις αδυναμίες του, τα χαρακτηριστικά τους όπως συνήθως. «Αυτός είναι ατάλαντος. Αυτός είναι καλός. Αυτός πόσο άσχημος;! Αυτόν τον ξεχώρισα».

Μια ενθουσιώδης παρέα του Εθνικού ανεβάζει Κάφκα - εικόνα 3

Και πώς πήραν την απόφαση και το ρίσκο να ανεβάσουν αυτή την παράσταση;

«Είναι κάτι που υπήρχε καιρό στο κεφάλι μας, και τώρα πραγματοποιείται. Μιλάμε για την χαμένη αθωότητα του παιδιού που κάποτε ήμασταν. Του ίδιου παιδιού, που μας έσπρωξε να ασχοληθούμε με το θέατρο, και που σήμερα χαροπαλεύει να μείνει ζωντανό. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που άκουσα ηθοποιό να είναι ευχαριστημένος από αυτό που κάνει. Όλα απόκτησαν έναν μοναδικό πυρήνα. Τα χρήματα. Πέρα από αυτά, που πλέον δεν υπάρχουν, είναι σημαντικό να διεκδικούμε χώρο να κάνουμε σαν 7χρονα παιδιά. Που πίνουν νερό στο προαύλιο σαν να μην υπάρχει αύριο. Που ένα παγωτό πέφτει απ'τα χέρια τους και κλαίνε. Που γελάνε υστερικά. Που η ακινησία τους είναι αδύνατη. Και η κίνηση τους αψυχολόγητη. Πρέπει να αναζητούμε αυτές τις στιγμές. Αυτό το παιδί. Κάθε μέρα. Αυτή η παράσταση, δεν έχει αφεντικά. Δεν έχει παραγωγούς, δεν έχει φίρμες στα ονόματα. Μερικοί φίλοι αναζητούν το παιδί μέσα τους. Προσπαθώντας να το υπενθυμίσουν και στο κοινό».