Μίνως Μάτσας: "Ο παππούς μου, συνονόματός μου, ήταν ο πρώτος που ηχογράφησε τον Μάρκο Βαμβακάρη"

Ο Μίνως Μάτσας έχει καταφέρει τους τελευταίους μήνες να χτίσει μια ερωτική σχέση με το κοινό του. Οι μουσικές παραστάσεις στις οποίες εμφανίζεται και ο ίδιος πληθαίνουν ως απάντηση στην ανταπόκριση που γνωρίζουν και κάθε φορά που ολοκληρώνεται μία από αυτές δημιουργείται η ανάγκη για την επόμενη. Αυτό που επιλέγει να πει κάθε φορά, είναι μια άλλη πτυχή της πολύπλευρης μουσικής του προσωπικότητας.

Στις 2 Σεπτεμβρίου, ο καταξιωμένος συνθέτης, θα παρουσιάσει στο Ηρώδειο μια συναυλία με "άσματα των πληγωμένων αγνών και αισθαντικών ψυχών", όπως την περιγράφει ο ίδιος, ενώνοντας το ρεμπέτικο τραγούδι με το dado, το tango και το blues.

Αυτή την περίοδο στο σπίτι του ακούγονται κομμάτια όπως το Αχάριστη, το Βaby please don’t go, o Απόκληρος, το Sweet home Chicago, το Zούσα μοναχός χωρίς αγάπη, το Por una cabeza και άλλα σχετικά. Ό,τι πρέπει για να προετοιμάσει το πιο πιστό του κοινό, τη σύζυγό του, Όλγα Κεφαλογιάννη και τα δίδυμα παιδιά τους για τη μαγική βραδιά κάτω από την Ακρόπολη.

Κάπου ανάμεσα στις πρόβες και το studio ο Μίνως Μάτσας κάνει ένα μικρό διάλειμμα για να μιλήσει στη Madame Figaro για αυτή την ξεχωριστή συναυλία αλλά και την πρώτη φορά που ο ίδιος, ως 9χρονο παιδί, βρέθηκε στο Ηρώδειο.

Διαβάστε Επίσης

Ολγα Κεφαλογιάννη: Η διαφορετική εμφάνιση στο Ηρώδειο με μάξι καφτάνι και headpiece

Τι αναμνήσεις σας φέρνει στο νου το Ηρώδειο; Θυμάστε ποια ήταν η πρώτη συναυλία ή παράσταση που είδατε εκεί;

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη παράσταση, που με είχαν πάει οι γονείς μου. Ήταν Σεπτέμβριος του 1977 και είδαμε τον Bernstein να διευθύνει την Φιλαρμονική του Βερολίνου. Ήταν μια εμπειρία που με σημάδεψε. Θυμάμαι τις κινήσεις των χεριών του και την 9η του Beethoven. Επίσης, θυμάμαι ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Κι ένα Ηρώδειο που δεν έπεφτε καρφίτσα. Ήταν αστείο, αλλά ζήτησα στους γονείς μου να ξαναπάμε την επόμενη μέρα.

35χρόνια μετά, βρέθηκα στο πιάνο να παίζω τις δικές μου μουσικές από τον κινηματογράφο και το θέατρο και τα τραγούδια μου! Τον Σεπτέμβριο του ’23 με τον Μίλτο Λογιάδη και την Συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ έζησα μια εμπειρία τόσο δυνατή όσο και η πρώτη μου φορά. Μόνο που αυτή τη φορά δεν καθόμουν με τους ακροατές, αλλά επάνω στη σκηνή. Φέτος στις 2 Σεπτεμβρίου, με ένα τελείως διαφορετικό project, θα βρεθώ ξανά στο Ηρώδειο μαζί με εξαιρετικούς δεξιοτέχνες και τραγουδιστές, Έλληνες και ξένους σε μια βραδιά αφιερωμένη στο δικό μας ρεμπέτικο και στους…συγγενείς του, τα fado, τα tango και τα blues.

Φανταζόσασταν τότε, το 1977, ότι μια μέρα θα παίζετε κι εσείς σε αυτό τον χώρο;

Εδώ δεν φανταζόμουν πως θα καταπιανόμουν με αυτό που λάτρευα και λατρεύω -τη μουσική! Όταν πέρυσι έπρεπε να βγω στη σκηνή -πράγμα πολύ δύσκολο έτσι κι αλλιώς-, πήρα μια βαθιά ανάσα πέρασα την κεντρική πύλη κοίταξα τον Παρθενώνα και πήρα θάρρος. Είπα στον εαυτό μου εδώ έφτιαξαν αυτό το αριστούργημα πριν χιλιάδες χρόνια, εσύ δεν μπορείς να παίξεις μερικές νότες; Κάθισα στο πιάνο, κοίταξα τον Λογιάδη και ξεκίνησα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω νιώσει ποτέ τόση εσωτερική ομορφιά. Φέτος πάλι, με τους 15 μουσικούς και τραγουδιστές, θα είναι μια άλλη εμπειρία. Νιώθω βέβαια πως θα είμαι πραγματικά εκτεθειμένος. Όμως παίρνω δύναμη από τα τραγούδια αυτά που έχουν την ενέργεια να σε πάνε παρακάτω. Ελπίζω πως ο κόσμος θα απολαύσει μουσικές και λόγια και θα μοιραστούμε μια δυνατή και συγκινητική βραδιά.

Γιατί επιλέξατε να καταπιαστείτε με το ρεμπέτικο αυτή τη φορά;

Κοιτάξτε, θέλω να κάνω αυτή τη συναυλία πριν τον κορονοϊό. Μόλις έμαθα πως το ρεμπέτικο έχει εγγραφεί από την UNESCO στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας βούρκωσα. Είπα "Θεέ μου, πόσο σημαντικό είναι αυτό για τα άγια ρεμπέτικα τραγούδια και την χώρα μας". Γι’ αυτές τις μουσικές που είναι γεμάτες ζωή, πόνο, έρωτα, θάνατο…γι αυτά τα λόγια και τις ερμηνείες που εγώ τουλάχιστον νιώθω τόσο κοντά. Όμως με συνδέει και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό. Ο παππούς μου, συνονόματός μου Μίνως Μάτσας, ήταν ο πρώτος που ηχογράφησε τον Μάρκο Βαμβακάρη και τους άλλους πολύ σημαντικούς συνθέτες της εποχής. Μια εποχή που μεσουρανούσαν οι "σοβαροί” συνθέτες, όπως ο Χατζηαποστόλου και άλλοι. Μάλιστα ήταν αυτός που είπε στον παππού μου, "εάν ηχογραφήσεις αυτά τα σκουπίδια εγώ θα φύγω από την εταιρία”, όπως και έγινε. Έτσι η Odeon Parlophone έχασε έναν όντως μεγάλο δημιουργό της εποχής, όμως διασώθηκε το ρεμπέτικο μέχρι τις μέρες μας και μάλιστα πρoστατεύεται πια και από την UNESCO. Ακόμη, σας θυμίζω πως ο Μίνως Μάτσας έγραψε στίχους για κάποια από τα ωραιότερα ρεμπέτικα, όπως "Το μινόρε της αυγής”, "ο Αντώνης ο βαρκάρης”, "Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου”, κ.α.

Θεωρείτε ότι αυτά τα ακούσματα αφορούν και τις νέες γενιές;

Δεν μπορώ να σου απαντήσω πόσο αφορούν τις νεότερες γενιές. Σίγουρα θα πω πως έχουν τέτοια δύναμη και αλήθεια που δεν μπορούν να μην αφορούν κάποιους νέους. Το θεωρώ δεδομένο. Όμως στις 2 Σεπτεμβρίου ένα μεγάλο μέρος της συναυλίας θα αφορά ρεμπέτικα που έχω διασκευάσει και τα έχω φέρει με …θράσος θα έλεγα στο δικό μου ύφος. Κρατώντας πάντα το απόσταγμα της συγκίνησης που μου γέννησαν και την ουσία τους. Είμαι ευγνώμων σε όλους τους συνθέτες του ρεμπέτικου. Γιατί μας χάρισαν έναν τεράστιο πλούτο παρά τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες ζούσαν.

Πότε ήρθατε για πρώτη φορά σε επαφή με το ρεμπέτικο;

Θυμάμαι όταν ήμουν έφηβος γύρω στα 15, έβγαζε η MINOS τις πρώτες συλλογές σε επιμέλεια του Χατζηδουλή και τα υπέροχα εξώφυλλα του Δημήτρη Αρβανίτη (ο οποίος σχεδίασε την αφίσα μας). Πήρα δειλά δειλά δυο τρεις δίσκους και τους ρούφηξα κυριολεκτικά. Στη συνέχεια ζήτησα να μου δώσουν ό,τι υπήρχε στις 33 στροφές, γιατί μόλις άρχιζε η μεταγραφή από τους δίσκους 78 στροφών του γραμμοφώνου. Πάντως κυριολεκτικά ένιωσα μια τεράστια έλξη. Ήταν η ίδια εποχή που ανακάλυπτα την αμερικάνικη Jazz. Στην συνέχεια έπεσε στα χέρια μου το γνωστό βιβλίο του Πετρόπουλου και εδώ και χρόνια συμβουλεύομαι τον τελευταίο συλλέκτη αγνών αισθημάτων Παναγιώτη Κουνάδη.

Γιατί επιλέξατε να το παντρέψετε σε αυτή τη συναυλία με τα fado της Πορτογαλίας, τα tango της Αργεντινής και τα blues της Αμερικής;

Γιατί νιώθω πως και τα τρία αυτά είδη μιλούν από διαφορετικά μέρη του πλανήτη για τα ίδια θέματα. Γιατί τα fado έχουν το ίδιο παράπονο, τα tango τον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας, και τα blues τον ίδιο πόνο. Γεννήθηκαν την ίδια εποχή. Ας μην ξεχνάμε πως η Πορτογαλία είχε 40 χρόνια δικτατορία. Τα tango χορεύονταν στην αρχική τους μορφή μόνο από άντρες στην ουρά που περίμεναν έξω από τους οίκους ανοχής. Και τα blues του αμερικανικού νότου είναι βαμμένα με αίμα. Σας θυμίζω πως εάν στην Αθήνα της εποχής σε έπιαναν με ένα μπουζούκι ή έναν μπαγλαμά έμπαινες φυλακή. Όλα τα τραγούδια αυτά γεννήθηκαν από ανθρώπους της πόλης που ήθελαν να ξεφύγουν από την καταπίεση και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, θέλοντας να εκφράσουν το παράπονο, τις χαρές, την απόγνωση, τον έρωτα. Τα τραγούδια αυτά είναι σαν ένα μπουκέτο λουλούδια. Έτσι τα βλέπω εγώ, αναβλύζει μια εσωτερική χαρά και μια τρυφερότητα. Παρακαλώ αφήστε την καρδιά σας να πετάξει κι ελάτε να μοιραστούμε μαζί τραγούδια των αγνών και πληγωμένων ψυχών.

Πώς σχεδιάζετε να περάσετε το υπόλοιπο καλοκαίρι, μέχρι να έρθει η ημέρα της συναυλίας;

Στο studio, στις πρόβες και στην προετοιμασία ώστε να γίνει όσο το δυνατόν μια απολαυστική μουσική εμπειρία η συναυλία στις 2 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο.

Μπορείς να κλείσεις το εισιτήριό σου εδώ.

Φωτογραφίες: Νικήτας Σιφονιός, MaxParovsky

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr