«Αδερφέ... έλα», είπε στον Μανώλη Μητσιά ο Λουκιανός από την Εντατική. «Πήγα αλλά δεν με αναγνώρισε», μας λέει ο τραγουδιστής.... Μουδιασμένος είναι ο κόσμος της μουσικής από την απώλεια του Λουκιανού Κηλαϊδόνη που μας άφησε φτωχότερους. Οι μνήμες ζωντανεύουν, κι εκείνοι που γνώρισαν, συνδέθηκαν και τραγούδησαν τον Λουκιανό δεν έχουν παρά να γυρίσουν το ρολόϊ του χρόνου πίσω, να μιλήσουν και να γράψουν λόγια θύμησης γεμάτα από συγκίνηση.
Μανώλης Μητσιάς στο TheTOC: «"Αδερφέ", μου είπε, 'έλα...", από την εντατική, αλλά όταν πήγα δεν με αναγνώρισε»
«Η καριέρα μου ξεκίνησε με τραγούδια του Λουκιανού. Μαζί με την "Ελευσίνα" του Μούτση είχα κάνει την "Πόλη μας" του Κηλαϊδόνη, με τραγούδια εκπληκτικά που με καθιέρωσαν στην ελληνική συνείδηση. Τι να πρωτοθυμηθώ; Το "Μη χτυπάς", το "Κοίταξε τα δεις", το "Αχ Μαρία", το "Το καλοκαίρι σαν θα' ρθει", κι αργότερα τα: "Η γενιά μας", "Η Κεφαλονίτισσα", αυτές όλες είναι επιτυχίες του Λουκιανού που τραγούδησα στο ξεκίνημα της καριέρας μου», λέει στο TheTOC ο Μανώλης Μητσιάς.
«Του οφείλω πολλά. Μαζί πορευτήκαμε. Μαζί ξεκίνησαν οι καριέρες μας.Η μισή μου καριέρα οφείλεται στο Λουκιανό κι άλλη μισή στο Μούτση. Και δίπλα σ' αυτούς ο Γκάτσος. Αυτή είναι η δική μου "Αγία Τριάς" που με καθιέρωσε στη μουσική. Πέραν απ' αυτό, όμως, με το Λoυκιανό είμασταν φίλοι, κάναμε παρέα, θυμάμαι μεσημέρια στου Φλόκα και στο GB μαζί του, ήταν ένας άνθρωπος που είμασταν μαζί, συζητάγαμε, ότι προβλήματα είχαμε, τα βράδυα στις μπουάτ. Νιώθω σήμερα ότι χάθηκε ο μισός μου εαυτός, η νιότη μου...», λέει επίσης και συμπληρώνει. «Οταν χάνεις έναν από τους καλύτερους φίλους και συνεργάτες σου, το κενό είναι δυσαναπλήρωτο. Ο Λουκιανός ήταν ένας ξεχωριστός συνθέτης με δικό του, προσωπικό ύφος και χρώμα στο τραγούδι. Εγραφε μουσικές για το θέατρο. Μην ξεχνάμε ότι ήταν πρωτεργάτης του Ελεύθερου θεάτρου. Τα, δε, "Μικροαστικά" του ήταν ένας καταπληκτικός δίσκος. Ηταν ένας βαθύς γνώστης της μουσικής. Δεν έχω λόγια να εκφραστώ για τον Λουκιανό....Είχα πάει στο νοσοκομείο πριν από ένα δεκαήμερο και δεν με είχε καταλάβει. Μου τηλεφώνησαν ένα μεσημέρι πριν από λίγες μέρες μέσα από την εντατική: "Αδερφέ', μου είπε, "έλα..." Πήγα αλλά είχε πέσει σε κώμα και δεν με κατάλαβε...»
Γιώργος Νταλάρας: Απ' το Λουκιανό γνώρισα την ΄Αννα
To post του Διονύση Σαββόπουλου:
Ο Φοίβος Δεληβοριάς έγραψε στο Facebook
«Μου’χες πει πως ο Παράδεισος για σένα είναι ο κινηματογράφος "Ροζικλαίρ" στην Κυψέλη μια τυχαία μέρα του 1955. Μια μέρα που θα παιζόταν σε επανάληψη κάποιο νουάρ του ’40 με ανθρώπους που κρατούν το πιστόλι με το ένα χέρι, χαλαρά, και που καταπατούν κάθε κώδικα τυπικής ηθικής για μιαν καταστροφική γυναίκα, για μια Τσιτσανική τρελή, για μια Κυρία με μοναδικό νόημα. Είμαι σίγουρος πως είσαι εκεί, πως η Φωκίωνος τ’ ουρανου ζητωκραυγάζει που επέστρεψες και πως ένα κάτασπρο πιάνο σε περιμένει να παίξεις τη μαγική "Decadenza" σου για κείνους που καταλαβαίνουν. Θα είμαι πάντα ένας απ’ αυτούς. Κι όταν το "Ροζικλαίρ" θα ξαναπροβάλει το "Big Sleep" θέλω να μου κρατήσεις μια θέση δίπλα σου:Θ α είμαι εκεί» έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς στο Facebook.