Την περασμένη Κυριακή ο Ντάστιν Χόφμαν δεν ήταν στα Οσκαρ. Ήταν στο σπίτι του και έβλεπε τους New York Knicks. Μαζί με το φίλο του Σπάικ Λι ο οποίος φορούσε σμόκιν για να παρακολουθήσει τον αγώνα. Δεν είναι δήλωση αυτό, λέει γελώντας ο Χόφμαν. Ο Λι φυσικά μποϋκόταρε την εκδήλωση.
Ο βραβευμένος με δυο Όσκαρ για την ερμηνεία του στις ταινίες Κράμερ εναντίον Κράμερ το 1980 και ο Άνθρωπος της Βροχής το 1989, δεν πιστεύει ότι τα Όσκαρ είναι η πιο διασκεδαστική βραδιά. Για την ακρίβεια είναι ένας από τους χειρότερους τρόπους για να διασκεδάσεις, λέει. Κι αφού δεν ήταν καλεσμένος ούτε υποψήφιος δεν είχε λόγο να πάει απλώς για να είναι εκεί. Τουλάχιστον στα BAFTA κάθεσαι αναπαυτικά και υπάρχει σαμπάνια για να μεθύσεις.
Παρόλο που στο ενεργητικό του έχει έναν κατάλογο ρόλων και ταινιών που η λέξη αξιομνημόνευτες είναι επιεικής, σπαράσσεται από την ανασφάλεια ότι κάθε ρόλος του θα είναι και ο τελευταίος.
Στα 78 του χρόνια ο Χόφμαν επιστρέφει συχνά στο παρελθόν. Έφτασε στη νέα Υόρκη στα 20 και θεωρεί τον εαυτό του Νεοϋορκέζο. Εκεί ενσωματώθηκε πιο εύκολα από ότι στο αντισημητικό Λος Άντζελες. Άνθρωποι σαν και αυτόν με λίγο εβραϊκή περίεργη όψη κανονικά δε θα είχαν γίνει σταρς. Η ιδέα για τη διαφορετικότητα ήταν εντελώς άλλη εκείνη την εποχή. Η Νέα Υόρκη δεν ήταν ένα πλαστικό περιβάλλον. Αλλά τα δέκα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν δεν ήταν εύκολα. Χρειάστηκε να προσπαθήσει 5 φορές να μπει στο στούντιο υποκριτικής του Λι Στράσμπεργκ και όπως οι συμφοιτητές του Ρόμπερτ Ντιβάλ και Τζιν Χάκμαν έκανε μια σειρά από δουλειές του ποδαριού. Ήταν πωλητής στο τμήμα παιχνιδιών του Macy εργάστηκε σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, έπλεκε χαβανέζικες γιρλάντες.
Καθώς η καλή εμφάνιση σήμαινε «λευκός προτεστάντης άντρας» ο Χόφμαν δεν πληρούσε τον κανόνα των στούντιο. Έτσι εγκατέλειψε κάθε ελπίδα να είναι «γοητευτικός τύπος» και έπαιξε ρόλους περίεργων τύπων και στο οφ Μπρόντγουέι ένας ομοφυλόφιλο με καμπούρα.
Όταν έγινε 30 ο Μάικλ Νίκολς του έδωσε το ρόλο του Πρωτάρη. Ο Χόφμαν ακόμα το θυμάται με έκπληξη, ο ρόλος αυτός ήταν μια παραδειγματική στροφή στις διανομές, ο πρωταγωνιστής δεν έπρεπε να μοιάζει με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Ο Χόφμαν υποστηρίζει ακόμα και σήμερα ότι αυτή η επιλογή είναι μια ωφέλιμη υπενθύμιση για την κινηματογραφική βιομηχανία του σήμερα. Ότι πρέπει να παίρνει τολμηρές δημιουργικές αποφάσεις, να κινείται έξω από τις συμβάσεις και να κάνει ταινίες που απεικονίζουν τη ζωή πραγματικών ανθρώπων.
Ωστόσο αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την ιδέα ότι οι ταινίες μπορούν να αντιμετωπίσουν τον ρατσισμό, κρίνοντας ότι πάντα θα υπάρχει ένα είδος μισαλλοδοξίας και ρατσισμού. Κρίνοντας το παράδειγμα του Τραμπ, λέει ότι το ανησυχητικό δεν είναι ότι υπάρχει ένας Τραμπ, αλλά άνθρωποι που τον πιστεύουν. Οι ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι που είναι προδομένοι από το κόμμα τους. Το ότι έχει χάρισμα ο Τραμπ δε σημαίνει τίποτα. Χάρισμα έχει και ο τύπος που σου πουλάει στη γωνία ένα ρολόι λέγοντάς σου ότι είναι ρόλεξ.
Η επιτυχία του Πρωτάρη του άλλαξε τη ζωή αλλά ο Χόφμαν ήθελε πάντα να επιστρέψει στο θέατρο. Περίμενε ένα χρόνο μέχρι την επόμενη ταινία του τον ρόλο του Ratso Rizzo στον κάουμπόι του μεσονυκτίου, ρόλο εντελώς αντίθετο από αυτόν που τον έκανε διάσημο. Και αυτός ήταν ο ρόλος στον οποίο ένιωσε πιο κοντά, καθώς αισθανόταν περίπου το ίδιο όταν πήγαινε σχολείο. Ότι ήταν ένα αουτσάιντερ, ένας ξένος. Όπως όταν πρωτοπήγε στη νέα Υόρκη και είχε καθαρίσει και τουαλέτες για να ζήσει. Όποιος τα έχει κάνει αυτά δεν είναι μακριά από αυτό το ρόλο, λέει σήμερα ο Χόφμαν.
Υπάρχουν ηθοποιοί που έχουν όνομα υπογραφή σε ένα έργο. Όπως ο Τζακ Νίκολσον. Ο κόσμος λέει «πάμε να δούμε Τζακ Νίκολσον». Με μένα δε νομίζω να συνέβη αυτό αλλά αν με ρωτάτε θα ήθελα να είμαι ο Τζακ Νίκολσον.
Στις δεκαετίες του 70 και του 80 ο Χόφμαν πολλές φορές συγκρούστηκε με τους σκηνοθέτες του. Τα πρότυπά του ήταν απαιτητικά. Όταν προσπαθούσε να μπει στη νοοτροπία του φοιτητή στο Μάραθον Μαν, και έτρεχε συνεχώς, ο Λόρενς Ολίβιε του είπε κάτι πολύ απλό: Γιατί δε δοκιμάζεις να παίξεις αγόρι μου;
Ο Χόφμαν εξακολουθεί να ενδιαφέρεται βαθιά για τη δουλειά του, πέρα από την προσωρινότητα των επιτυχιών. Έχοντας δουλέψει στο Χόλιγουντ για μεγάλο διάστημα πιστεύει ότι τα βήματα στα θέματα της ισότητας ήταν πάντα δύσκολα και λίγες γυναίκες που δεν ήταν συμβατικά όμορφες τα κατάφεραν. Τοποθετημένος φεμινιστής πιστεύει ότι το Τούτσι έπαιξε ρόλο στο πώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Η ταινία που ψηφίστηκε πρόσφατα ως μια από τις καλύτερε όλων των εποχών, βοήθησε τον Χόφμαν να δει πράγματα σε ένα επίπεδο που οι άλλοι άντρες απλώς δε μπορούσαν.
Παρ' όλη την επιτυχία του ως ηθοποιός δεν πιστεύει στην ιδέα του καλύτερου ηθοποιού αλλά της καλύτερης παράστασης. Ξεχωρίζει όμως τον Mark Rylance για την ερμηνεία του στην ταινία Ιερουσαλήμ και τον Simon Russell Beale ως Άμλετ. Γιατί έκαναν κάτι περισσότερο από το ρόλο, μεγαλύτερο, πήγαν πέρα από αυτόν.