Τα έργα του Νίκου Φλώρου έχουν ταξιδέψει σε κάθε γωνιά του κόσμου και κοσμούν μουσεία και όπερες. Από το Tsaritsyno Museum της Μόσχας, στην Όπερα της Ρώμης, στη Βενετία μέχρι την Όπερα του Ντουμπάι. Δεν παίρνει έτοιμα υλικά, αλλά τα δημιουργεί. Το αλουμίνιο μετατρέπεται σε μεταλλικό ύφασμα στα χέρια του. Είναι μία τεχνική δικής του έμπνευσης, κατοχυρωμένη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στη Νέα Υόρκη το 2003. Ο μοναδικός τρόπος και η τεχνική με την οποία δημιουργεί έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον διεθνών Μέσων όπως είναι το Reuters, το BBC, το Sky News και το Al Jazeera και έργα του έχουν θαυμάσει προσωπικότητες διεθνούς βεληνεκούς.
Προσωπικότητες όπως η Χίλαρι Κλίντον, το ζεύγος Μακρόν, η Μελάνια Τραμπ, η Όπρα Γουίνφρεϊ, ο Κόφι Ανάν, ο πρίγκιπας Αλβέρτος, ο Τονίνο Λαμποργκίνι έχουν θαυμάσει τα έργα σου. Έχει για εσένα αυτό ιδιαίτερη αξία;
Επειδή πολλά χρόνια ζω στο εξωτερικό, από τα 17 μου χρόνια που έφυγα από την Ελλάδα, είχα την τύχη να συναντήσω πολλές σημαντικές προσωπικότητες. Και από το χώρο των τεχνών και της πολιτικής σκηνής. Είναι ωραίο και τιμητικό ένας αρχηγός κράτους να θαυμάζει τη δουλειά σου αλλά αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η Τέχνη μου να αγγίζει τον απλό και καθημερινό άνθρωπο. Αυτός ο άνθρωπος με ενδιαφέρει. Περισσότερο δηλαδή με ενδιαφέρει ένας άνθρωπος που ζει σε ένα χωριό στο Αφγανιστάν που ίσως να μην έχει επαφή με την Τέχνη. Θα εκτιμήσω πολύ τη γνώμη του. Όσο πιο απλός και ακατέργαστος είναι ένας άνθρωπος, είναι και πιο ειλικρινής. Και επειδή η Τέχνη μιλάει μία παγκόσμια γλώσσα δεν γνωρίζει διακρίσεις. Απευθύνεται σε όλους. Αυτή είναι άλλωστε η αξία της.
Άλλαξε τη ζωή σου η επιτυχία και η διεθνής αναγνώριση;
Όχι για να είμαι ειλικρινής. Εγώ σαν προσωπικότητα και ως άνθρωπος παραμένω ίδιος. Κάθε φορά ξεκινάω από το μηδέν. Δε δίνω μεγάλη σημασία σε αυτά που έχουν γίνει στο παρελθόν. Αισθάνομαι στη ζωή μου σαν να μην έχω κάνει τίποτα. Με διακρίνει και μία "αμνησία" που έχω. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από όσα έχω κάνει. Και δεν με ενοχλεί γιατί έτσι το βλέμμα μου είναι στραμμένο στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Γιατί το να ασχολείσαι με το παρελθόν και με το τι έχεις κατακτήσει είναι ένας μικρός θάνατος. Αισθάνομαι ότι έχω να δώσω ακόμα πολλά πράγματα, δεν επαναπαύομαι στις δάφνες μου και προχωράω μπροστά. Βλέπω καινούργια πράγματα, μιλάω με νέους ανθρώπους, επαναπροσδιορίζομαι συνεχώς. Γιατί η ζωή κινείται με μεγάλη ταχύτητα και δεν μπορώ να καθίσω σαν τον συνταξιούχο και να αναπολώ. Εγώ πιστεύω στη σκληρή εργασία και θέλω όσο ζω και έχω την υγεία μου να δουλεύω.
Μίλησες για σκληρή εργασία
Δεν είναι εύκολο να ξεκινήσεις ένα έργο από το μηδέν. Χωρίς να έχεις ούτε το υλικό στα χέρια σου. Να χρειάζεται να το δημιουργήσεις. Είναι μία διαδικασία που δεν είναι εύκολη. Από την άλλη, εγώ όταν δουλεύω ξεκουράζομαι. Όταν η εργασία σου σε χαροποιεί σε ξεκουράζει. Εμένα αν μου πεις: ''Πήγαινε διακοπές'', θα αρρωστήσω. Η τέχνη μου με ξεκουράζει και με ευχαριστεί, δεν την κάνω ούτε για τα χρήματα, ούτε για τη δόξα.
Η ζωή του καλλιτέχνη είναι ανέμελη ή ευθύνης;
Ανέμελη δεν θα έλεγα με τίποτα. Κοίταξε υπάρχουν κάποια στερεότυπα για τους καλλιτέχνες. Δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Είναι τεράστιες οι θυσίες που κάνει ένας καλλιτέχνης για να πετύχει κάτι και πολλές φορές, οι θυσίες αυτές γίνονται η παγίδα του. Ο καλλιτέχνης θυσιάζει πολλά πράγματα. Την προσωπική του ζωή, την ελευθερία του, την ανεμελιά του. Είναι μία πολύ σκληρή εργασία η Τέχνη και το πιο δύσκολο είναι να ζεις από αυτή. Όχι να είσαι χομπίστας. Να βιοπορίζεσαι. Ο επαγγελματίας καλλιτέχνης είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να τύχει σε έναν άνθρωπο.
Γιατί;
Γιατί μία έχεις, μία δεν έχεις. Ή επενδύεις σε κάτι καινούργιο και δεν σου βγαίνει. Ένα λάθος να κάνεις στην πορεία σου, μία λάθος επένδυση και έχεις καταστραφεί. Θα βρεθείς στο δρόμο. Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν οι άνθρωποι που έχουν μία σιγουριά. Που ζουν μία πιο συντηρητική ζωή. Οι καλλιτέχνες είναι των άκρων. Τα δίνουν όλα.
Θεωρείς λοιπόν ότι ο καλλιτέχνης ζει στα όρια.
Ναι και ο λόγος είναι επειδή δίνεις πολύ περισσότερα από όσα πρέπει, από τον εαυτό σου. Για τον καλλιτέχνη δεν υπάρχει ένα όριο στο τι πρέπει να καταθέσει από τον εαυτό του. Στην Τέχνη δεν μπορείς να βάλεις έναν κόφτη και να πεις θα δώσω τόσο συναίσθημα. Και για αυτό καίγεται πολλές φορές ο καλλιτέχνης. Εκεί μπορεί να παρεκτραπεί ο καλλιτέχνης. Άλλος να γίνει αλκοολικός, άλλος να καταφύγει στα ναρκωτικά. Γιατί αυτή η προσωπική κατάθεση μπορεί να του δημιουργήσει ένα εσωτερικό έλλειμα. Και προσπαθώντας να καλύψει αυτό το κενό, μπορεί να γίνει αυτοκαταστροφικός.
Ισχύει ότι εργάζεσαι στην Τρίπολη Αρκαδίας; Εκεί είναι η βάση σου;
Ναι, μία από τις βάσεις μου είναι και η Αρκαδία. Μία άλλη είναι η Νέα Υόρκη, εκεί ζω τα τελευταία χρόνια, αλλά για οικογενειακούς λόγους θα έπρεπε να βρίσκομαι και εδώ. Στη ζωή σου κάποιες στιγμές καλείσαι να επιλέξεις πόσο σημαντικό είναι το κομμάτι της καριέρας σου και πόσο σημαντικό είναι το κομμάτι της οικογένειας. Επειδή δεν θέλω στο μέλλον να έχω τύψεις γιατί δεν ήμουν παρών σε κάποια πράγματα, αποφάσισα να βρίσκομαι και εδώ στην Αρκαδία. Αυτό δεν αλλάζει κάτι στην καλλιτεχνική μου δραστηριότητα. Σήμερα, μπορεί ο καθένας να δουλεύει από οπουδήποτε.
Απολαμβάνεις την παραμονή σου στην Τρίπολη;
Επειδή έχω ζήσει μία πολύ έντονη ζωή, σε πολύ μεγάλες πόλεις, όπως είναι το Παρίσι, η Νέα Υόρκη, η Βιέννη κάποια στιγμή κουράζεσαι από την ένταση. Ο χρόνος σε κάθε πόλη τρέχει διαφορετικά. Δηλαδή στη Νέα Υόρκη ένας χρόνος αντιστοιχεί σε πέντε χρόνια, λόγω της ταχύτητας. Είχα την ανάγκη λοιπόν, να πάρω το χρόνο μου και να ανασυγκροτηθώ. Για εμένα η Τρίπολη Αρκαδίας είναι ο τόπος που γεννήθηκα και ο τόπος των παιδικών μου χρόνων. Βλέπω εικόνες που αντίκριζα μικρό παιδί. Και αυτές λειτουργούν θεραπευτικά μέσα μου.
Εσύ γεννήθηκες στην Τρίπολη και μεγάλωσες στην Αθήνα;
Ναι. Στο κέντρο της Αθήνας μεγάλωσα, στην Πατησίων. Εκεί πήγα σχολείο.
Οι γονείς σου με τι ασχολούνταν;
Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός. Είχε ασχοληθεί παράλληλα και με τη δημοσιογραφία. Η μητέρα μου ασχολούνταν με το σπίτι. Αλλά είχε μία μεγάλη έφεση και αγάπη στο τραγούδι. Έβαλε όμως πιο μπροστά την οικογένεια. Της έμεινε ένα απωθημένο που δεν ακολούθησε το όνειρό της. Και αυτό είναι ένα μάθημα που πήρα από τη μητέρα μου. Ότι δεν πρέπει στη ζωή σου να πουλάς τα όνειρά σου. Η ζωή είναι μία. Μία φορά έρχεσαι στη ζωή και πρέπει πάση θυσία να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Η ζωή δεν είναι πρόβα τζενεράλε. Μία φορά περνάς από τη ζωή και πρέπει να κάνεις αυτό που αγαπάς. Τίποτα άλλο. Αυτός είναι ο σκοπός για εμένα. Το θέμα είναι να αγαπάς λυσσαλέα αυτό που κάνεις.
Ο καλλιτέχνης γεννιέται ή γίνεται;
Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης γεννιέται. Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με μία τάση που αυτή στην πορεία καλλιεργείται. Το θέμα είναι πόσο θα πιστέψεις σε αυτό που σου δόθηκε. Γιατί θα υπάρξουν πολλά εμπόδια. Πολλοί άνθρωποι τα εγκαταλείπουν τότε και κάνουν άλλες δουλειές. Και πιστεύω ότι γίνονται δυστυχισμένοι στο τέλος. Για αυτό πρέπει να μάθουμε να είμαστε μαχητές. Πρέπει να μάχεσαι για ό,τι αγαπάς. Είτε κερδίσεις είτε χάσεις δεν έχει σημασία. Για εμένα ο αγώνας είναι η επιτυχία. Όχι η κατάκτηση.
Αυτή την περίοδο εργάζεσαι σε κάποιο έργο;
Η τελευταία σειρά έργων μου είναι για τη φωνή της Μαρίας Κάλλας. Ήθελα να δώσω μορφή στον ήχο που είναι κάτι άυλο και χάνεται. Δεν μένει το αποτύπωμά του. Και έψαξα έναν τρόπο να δώσω στον ήχο στη φωνή της Μαρίας Κάλλας συγκεκριμένα μία γλυπτική μορφή. Το γλυπτό αυτό είναι στο Ντουμπάι. Είναι ένα έργο 3 μέτρων από μπρούντζο και χρυσό. Αλλά θα υπάρξουν και άλλα γλυπτά εμπνευσμένα από τον ήχο. Με ενδιαφέρουν και οι άνθρωποι που έχουν προβλήματα ακοής και δεν έχουν ακούσει ποτέ έναν ήχο. Τώρα με έναν τρόπο, οπτικά, μπορεί να τον προσεγγίσουν.
Ισχύει ότι σε κάθε έργο εργάζεσαι συγκεκριμένη ώρα και εποχή ;
Ναι είναι αλήθεια. Γιατί με ενδιαφέρει πολύ το φως. Έργα που έχω κάνει για τη Μέριλιν Μονρόε έχουν γίνει καλοκαίρια. Γιατί έχει αυτή τη λάμψη και την ένταση η προσωπικότητά της που δεν μπορείς να την αποδώσεις μέσα στο χειμώνα. Επειδή κάθε εποχή αλλάζει το φως, έτσι και τα έργα μου είναι διαφορετικά ανά εποχή.
Πόσο χρόνο μπορεί να σου πάρει η υλοποίηση ενός έργου;
Και χρόνια. Είναι μια σειρά έργων που είναι μίας ολόκληρης ζωής και ακόμα συμπληρώνονται . Ένα έργο ουσιαστικά δεν τελειώνει ποτέ. Είναι πάντα ημιτελές. Όλα τα έργα Τέχνης είναι ημιτελή.
Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που θα μπορούσε να σε εμπνεύσει για να κάνεις ένα νέο έργο;
Με ενδιαφέρει πάρα πολύ να κάνω κάτι για την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Με ενδιαφέρει αυτό που απέπνεε. Ήταν ένα πλάσμα με ιδιαίτερη λάμψη. Απόδειξη ότι σχεδόν 30 χρόνια μετά τον θάνατό της, ασχολούμαστε με την προσωπικότητά της. Ήταν άπιαστη. Μοναδική σε αυτό που έκανε. Δεν αναλύεται. Το ταλέντο της ήταν η ίδια. Η προσωπικότητά της.
Αν και έχεις διεθνή αναγνώριση, στην Ελλάδα έχεις γευτεί κάποιες απογοητεύσεις.
Ε ναι, στεναχωρήθηκα όταν επιχείρησα να προσφέρω ένα έργο μου αφιλοκερδώς στη χώρα μου και πήρα αρνητική απάντηση. Μου είπαν: ''Δεν μπορούμε να το δεχτούμε αυτό''. Μα γιατί; Εμένα δεν με ενδιέφερε να είναι μέρος μίας συλλογής, ας το είχαν σε μία αποθήκη. Εγώ να το προσφέρω ήθελα. Εγώ πήγα με όλη την καλή διάθεση να προσφέρω. Δηλαδή δεν μπορεί να σε απορρίπτει η ίδια σου η χώρα. Να νιώθεις εξόριστος στην Ελλάδα. Αλλά αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, ξεχνούν ότι είναι εφήμεροι μπροστά στο έργο ενός καλλιτέχνη π0υ θα ζει αιώνες μετά.