Ο σκηνοθέτης Σπύρος Στεριάδης στο TheTOC για την παράσταση "Ανδρείκελα" - 5 δολοφονίες, από τον Γρηγορόπουλο έως τον Καρυώτη

Ο Σπύρος Στεριάδης σκηνοθετεί τα "Ανδρείκελα", μια παράσταση θεάτρου ντοκουμέντο που φωτίζει τις ιστορίες και τις σκέψεις πέντε ανδρών που έχασαν τη ζωή τους απρόσμενα και βάναυσα, όταν βρέθηκαν μπροστά στον δρόμο σκοτεινών ομοιωμάτων "ανδρείας". Πώς φτιάχνονται λοιπόν τα "ανδρείκελα"; Και τι θα έλεγαν τα θύματά τους, αν είχαν την ευκαιρία να μας αντικρύσουν ξανά;

Φωτίζοντας πέντε πρόσωπα των οποίων ο πρόωρος και βίαιος θάνατος τα μετέτρεψε από ανώνυμα σε δημόσια – τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, τον Ζακ Κωστόπουλο, τον Αντώνη Καρυώτη, τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και τον Σαχζάτ Λουκμάν - η παράσταση υπογραμμίζει ότι η βία δεν είναι σύμπτωμα ψυχοπαθολογίας ενός ατόμου, αλλά το φυσικό αποτέλεσμα μιας ολόκληρης κοινωνίας που νοσεί.

Οπως σημειώνει ο σκηνοθέτης, μιλώντας στο TheTOC, "oι πέντε δολοφονίες της παράστασης έχουν την ίδια αφετηρία: ταυτότητες που έγιναν στερεότυπα και στερεότυπα που έφτασαν να γίνουν φονικά όπλα".

Διαβάστε Επίσης

Γλυπτά Παρθενώνα: Τα σχέδια παίρνουν σάρκα και οστά για συνεργασία, όχι ιδιοκτησία - Τι αποκαλύπτει ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου

Τι από τις ιστορίες της παράστασης "Ανδρείκελα" δεν έχουμε δει στα δελτία ειδήσεων;

Τα δελτία ειδήσεων -και η τηλεόραση γενικότερα- στερούνται βάθους ανάλυσης των αιτιών μιας δολοφονίας, για τον απλούστατο λόγο ότι στοχεύουν στον εντυπωσιασμό και όχι στην αντιμετώπιση των συνθηκών που οδήγησαν σε ένα έγκλημα. Ακόμα και όταν αναζητούνται τα αίτια σε κάποια από εκείνες τις εκπομπές αστυνομικού μυστηρίου, η προσέγγιση είναι εξατομικευμένη και αφορά μόνο το συγκεκριμένο περιστατικό. Στην πραγματικότητα όμως οι αίτιες πολλών δολοφονιών είναι κοινές και σχετίζονται με συστημικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας. Αυτό το κοινό στοιχείο επιχειρούμε να υπογραμμίσουμε στην παράστασή μας. Οι πέντε δολοφονίες της παράστασης έχουν την ίδια αφετηρία: ταυτότητες που έγιναν στερεότυπα και στερεότυπα που έφτασαν να γίνουν φονικά όπλα. Μόνο εντοπίζοντας την κοινή βάση αυτών των δολοφονιών μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος της κοινωνικής μας σήψης τελικά.

Τι είναι αυτό που σας κινητοποίησε να ασχοληθείτε με το Θέατρο Ντοκουμέντο;

Δεν έβλεπα ποτέ το θέατρο ως εναλλακτική ψυχαγωγίας. Μια θεατρική παράσταση για μένα πρέπει πάντα να βιώνεται από τον θεατή ως σχετιζόμενη με τις δικές του προσωπικές συνθήκες. Για αυτό και εκτίμησα το Θέατρο Ντοκουμέντο ως μια ενεργητική μορφή τέχνης που συνδέει με τρόπο άμεσο τα δημόσια συμβάντα με τις ανθρώπινες σχέσεις μας και συνεπώς με τον εσωτερικό κόσμο του καθενός μας. Υπό την έννοια αυτή, το Θέατρο Ντοκουμέντο είναι σύγχρονο και παραγωγικό.

Είναι το θέατρο ο κατάλληλος χώρος για να σκεφτούμε δύσκολα θέματα;

Το πρόβλημα με τα δύσκολα θέματα είναι ότι δεν έχουμε τον χρόνο να τα σκεφτούμε. Ίσως επίσης δεν έχουμε και το ερέθισμα. Οι ρυθμοί της προσωπικής μας καθημερινότητας είναι τόσο έντονοι που δεν μας επιτρέπουν να επικεντρωθούμε σε δημόσια συμβάντα ή, πολύ περισσότερο, στην επίδραση των δημόσιων συμβάντων στις ιδιωτικές μας ζωές. Για αυτό και μια θεατρική παράσταση μπορεί να λειτουργήσει ως ένα τέτοιο ερέθισμα και μάλιστα να παρέχει στον θεατή τον χώρο και τον χρόνο προσωπικής διαπραγμάτευσης με τα δεδομένα και το περιεχόμενο μιας παράστασης.

Παράγει η εποχή μας "Ανδρείκελα"; Δεν έχουμε ξεμπερδέψει με την πατριαρχία και την τοξική αρρενωπότητα;

Δεν είναι ζήτημα "εποχής", αλλά ζήτημα "κοινωνίας". Όσο η οργανωμένη κοινωνία μας αρνείται να εντάξει μαθήματα σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία ή να τιμωρήσει την έμφυλη βία και τις διακρίσεις, η τοξική αρρενωπότητα θα εκλαμβάνεται ως προτέρημα ή έστω ως εφόδιο. Και τα "ανδρείκελα" θα παραμένουν ακμαία. Το χειρότερο όμως δεν είναι η ασυλία που απολαμβάνουν οι συμπεριφορές των "ανδρείκελων" στην κοινωνία. Το χειρότερο είναι ότι συνηθίζοντας τέτοιες συμπεριφορές, αδρανούμε. Τα "ανδρείκελα" μοιάζουν με "σκιάχτρα". Οι περισσότεροι αδιαφορούμε για αυτά. Όμως αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν γιατί δεν τα ξηλώσαμε ποτέ.

Πόσο φορτισμένη είναι η ατμόσφαιρα στις πρόβες; Όχι καλλιτεχνικά, αλλά πολιτικά και ψυχικά…

Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου πάντα εντείνει τα συναισθήματα. Ο άδικος θάνατος ενός νέου ανθρώπου οξύνει τα συναισθήματα, δημιουργεί γωνίες. Ο άδικος θάνατος που μένει περίπου ατιμώρητος -παρά τον ευκρινή εντοπισμό της αλυσίδας γεγονότων που οδήγησαν στην απώλεια μιας ζωής- απελπίζει. Το να βιώνεις ξανά και ξανά αυτήν την πορεία κορύφωσης των συναισθημάτων μέσω των προβών είναι πράγματι ψυχικά επιβαρυντικό. Και είναι ταυτόχρονα και πολιτικά απογοητευτικό.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Σπύρος Στεριάδης

Επιμέλεια Έρευνας: Αγγελική Σπανού

Κείμενο: Σπύρος Στεριάδης, Δώρα Φιλίππα

Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Ρήγας

Επιμέλεια Κοστουμιών & Επιμέλεια βίντεο: Γιώτα Σιάπκα

Φωτισμός: Σπύρος Στεριάδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Σακελλάρη

Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Κώστας Κοχαϊμίδης

Παίζουν: Θοδωρής Λουφόπουλος, Σπύρος Στεριάδης, Αποστόλης Τζίκας, Δώρα Φιλίππα.

Παραγωγή: Habemusproductions

Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30 μ .μ. ( 25 /11, 26/11, 2/12, 3/12, 9/12, 10/12, 16/12, 17/12). (Πρεμιέρα Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2024)

Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ, μειωμένο 12 ευρώ.

Διάρκεια: 60 λεπτά

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr