Οκτώ νέες ταινίες , θερινά σινεμά και Αλαντίν

Με οχτώ νέες ταινίες ξεκινά απόψε η νέα κινηματογραφική εβδομάδα, ενώ ήδη έχουν ανοίξει και τα αγαπημένα θερινά σινεμά. Ανάμεσά τους υπάρχουν τρεις ακόμη γαλλικές ταινίες, που έρχονται να προστεθούν στο μπαράζ γαλλικών φιλμ που είχαμε φέτος, δυο αστυνομικές κωμωδίες κι ένα αισθηματικό δράμα, που αξίζουν κάποιο βλέμμα, η απογοητευτική μεταφορά, σε ζωντανή δράση, του «Αλαντίν», από την Ντίσνεϊ και μια ευχάριστη έκπληξη, «Το Σουτιέν», που μας ταξιδεύει στους πρόποδες του Καυκάσου.

«Το Σουτιέν»

(«The Bra») Ρομαντική κωμωδία, γερμανικής (Αζερμπαϊτζάν) παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Βάιτ Χέλμερ, με τους Μίκι Μανόλοβιτς, Ντενί Λαβάν, Μανάλ Ίσα, Τσουλπάν Χαμάτοβα, Παθ Βέγκα κα.

Απολαυστική ρομαντική κωμωδία χωρίς διαλόγους. Αυθεντικός ψυχαγωγικός κινηματογράφος από τον Γερμανό σκηνοθέτη Βάιτ Χέλμερ («Absurdistan»), ο οποίος επιχειρεί με αρκετή επιτυχία να φτάσει στις ρίζες ενός σινεμά που η δύναμή του ήταν η ευρηματικότητα, η ποίηση, οι εικόνες, τα πρόσωπα, τα γκαγκς, το συναίσθημα, η αθωότητα και οι καλές προθέσεις των ηρώων του.

Η ταινία μας μεταφέρει στους πρόποδες του Καυκάσου, σε μια εύφορη κοιλάδα, στα περίχωρα του Μπακού, όπου τα τραίνα περνούν ξυστά από τα σπίτια και τις αυλές και ένας μηχανοδηγός βρίσκεται με ένα σουτιέν που καρφώθηκε στη μηχανή του, το οποίο θέλει πάση θυσία να το επιστρέψει στην κάτοχό του. Έτσι ξεκινά και η γλυκιά περιπέτεια, με πλήθος ξεκαρδιστικών σκηνών, με έναν πρίγκιπα - στην ψυχή - που δεν έρχεται με λευκό άλογο, αλλά με τραίνο και αντί για γοβάκι κρατά ένα σουτιέν και που προσπαθεί να ταιριάξει στα στήθια των γυναικών της περιοχής.

Η ανάλαφρη ταινία, που δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα, προκαλεί τη συγκίνηση, έχει μελετημένους χαρακτήρες, δεν έχει διαλόγους και οι μοναδικοί ήχοι είναι αυτοί του περιβάλλοντος, του τραίνου και της μουσικής, θυμίζοντας κάτι από τη γοητεία του Ζακ Τατί.

Πρωταγωνιστεί, στο ρόλο του μηχανοδηγού, ο εξαίρετος Σέρβος ηθοποιός Μίκι Μανόλοβιτς, που έχει γίνει πολύ γνωστός από τις ταινίες του Εμίρ Κουστουρίτσα («Underground» και «Ο Μπαμπάς Λείπει σε Ταξίδι για Δουλειές», ενώ και οι υπόλοιποι ηθοποιοί παίζουν με κέφι ενταγμένοι στο κλίμα της ταινίας.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Ένα εμπορικό τραίνο διασχίζει μια ατελείωτη, εύφορη κοιλάδα στους πρόποδες του Καυκάσου. Στην καμπίνα του οδηγού ο Νουρλάν, ο μηχανοδηγός. Μέρα με τη μέρα οδηγεί το τραίνο διασχίζοντας ένα προάστιο του Μπακού, όπου τα κτήρια είναι τόσο κοντά στις γραμμές που αναγκάζεται να περνά ξυστά από τις αυλές και τα κτίσματα. Κάθε φορά που το τραίνο πλησιάζει, οι άνδρες που πίνουν τσάι και οι γυναίκες που απλώνουν τα ρούχα τρέχουν να το αποφύγουν. Ότι δεν προλαβαίνουν να μαζέψουν ο Νουρλάν τα συγκεντρώνει στο τέλος της διαδρομής, για να τα επιστρέψει. Την τελευταία μέρα πριν την συνταξιοδότησή του ο μηχανοδηγός Νουρλάν βρίσκει σκαλωμένο στο τραίνο ένα κάπως ιδιαίτερο σουβενίρ: ένα δαντελωτό, γαλάζιο σουτιέν! Η σκέψη του σουτιέν αναστατώνει τον Νουρλάν που πια δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια. Η απέραντη μοναξιά του τον οδηγεί να επιστρέψει στην γειτονιά και να αναζητήσει την ιδιοκτήτρια του σουτιέν.

«Το Πρόβλημά μου Είσαι Εσύ»

(«En Liberte») Δραματική κωμική περιπέτεια, γαλλικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Πιέρ Σαλβαντορί, με τους Αντέλ Ενέλ, Οντρέ Τοτού, Πιο Μαρμέ, Νταμιέν Μπονάρ, Βίνσεντ Ελμπάζ κα.

Θα μπορούσε να είναι μία ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και χαριτωμένη αστυνομική κωμωδία, αυτή η ταινία του Πιέρ Σαλβαντορί («Κορίτσι για Σπίτι»), αλλά η γνωστή πια γαλλική πολυλογία εδώ μάλλον ξεφεύγει, υπονομεύοντας το ρυθμό και τη συνοχή της ταινίας και προκαλώντας ορισμένες φορές τον εκνευρισμό. Οι αστείες καταστάσεις, με ορισμένες σκηνές που φτάνουν στα όρια του σουρεαλισμού, χαντακώνονται από το φορτωμένο σενάριο με διαλόγους ή μονολόγους που δεν προσφέρουν τίποτα, ενώ οι δραματικές σφήνες είναι πολύ μεγαλύτερες απ' όσο πρέπει χαλαρώνοντας τη δομή της ταινίας, που φτάνει στα όρια της κατάρρευσης και δοκιμάζει την υπομονή του θεατή.

Το θέμα της ταινίας περιστρέφεται γύρω από μία γυναίκα που ανακαλύπτει, μετά το χαμό, εν ώρα υπηρεσίας, του αστυνομικού και φαινομενικά ήρωα άντρα της, ότι ήταν ένας διεφθαρμένος, που για τα χρήματα έχωσε έναν αθώο νεαρό στη φυλακή και η προσπάθειά της να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα ψυχολογικά του προβλήματα και να επανενταχθεί στην κοινωνία. Έτσι έχουμε μια γυναίκα που είναι και αυτή αστυνομικός (γραφείου) κι έχει γκρεμιστεί ο κόσμος της, μετά την αποκάλυψή της και ένα νεαρό, που η φυλακή τον έχει μετατρέψει σε έναν τρελαμένο υπερβολικά βίαιο άντρα και ο οποίος ακόμη και για ένα πακέτο τσιγάρα φοράει μια σακούλα στο κεφάλι για να το κλέψει. Ένα θέμα που θα μπορούσε να απογειωθεί από τη συνύπαρξη των δύο αυτών προσώπων και των αλλοπρόσαλλων καταστάσεων που δημιουργούνται, αλλά τελικά προσγειώνεται ανώμαλα από την ακατάσχετη φλυαρία. Ωστόσο, δεν είναι μια ταινία για πέταμα, καθώς έχει ορισμένες σκηνές ξεκαρδιστικές και δυο συμπαθητικούς πρωταγωνιστές, αλλά τελικά αυτό που μένει είναι ένα παράδειγμα ταινίας που χαντακώνεται από την έλλειψη μέτρου και φυσικά από τη λογοδιάρροια του σεναρίου.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Η Ιβόν είναι μία νεαρή αστυνομικός που χάνει τον άντρα της Σαντί, επίσης αστυνομικό, εν ώρα καθήκοντος. Τον τιμάει σαν ήρωα πιστεύοντας ότι υπήρξε ένας άμεμπτος υπηρέτης του νόμου. Όταν μία μέρα ανακαλύπτει εντελώς τυχαία ότι ο Σαντί δεν ήταν παρά ένας ακόμα διεφθαρμένος μπάτσος ο κόσμος της καταρρέει. Αποφασίζει να αποκαταστήσει όλες τις αδικίες που διέπραξε αυτός και έτσι συναντάει τον Αντουάν που έμεινε 8 χρόνια αδίκως φυλακισμένος. O Αντουάν μετά τη άδικη καταδίκη του δεν πιστεύει πια στην δικαιοσύνη και πλέον ρέπει προς την παρανομία. Η Ιβόν θα κάνει τα πάντα να τον επαναφέρει στον σωστό δρόμο με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

«Αλαντίν»

(«Aladdin») Ρομαντική περιπέτεια φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Γκάι Ρίτσι, με τους Ναόμι Σκοτ, Γουίλ Σμιθ, Μπίλι Μάγκνουσεν, Μένα Μασούντ, Μερβάν Κενζαρί κα.

Κλασικό Χόλυγουντ - Ντίσνεϊ του 21ου αιώνα 4-0. Απογοητευτική μεταφορά ενός παραμυθιού, που βασίζεται στο κλασικό «Χίλιες και Μια Νύχτες», αλλά ουσιαστικά είναι ριμέικ της ταινίας κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ (1992) σε ζωντανή δράση, κάτι που συνηθίζει εσχάτως η εταιρία - φέτος είδαμε και το «Ντάμπο». Έτσι, ένα παραμύθι, που μαζί με άλλα παρόμοια έφτιαξαν το μύθο του Χόλυγουντ, πάει στράφι, καθώς χάνεται όλη η μαγεία, ο ρομαντισμός και η συγκίνηση. Αυτοί που έχουν δει τον «Κλέφτη της Βαγδάτης» είτε του 1924 με τον Ντάγκλας Φέρμπακς, είτε με τον Σαμπού το 1940 θα μείνει ..παγωτό στη θέαση αυτής της ταινίας του ειδικευμένου σε περιπέτειες Γκάι Ρίτσι («Σέρλοκ Χολμς», «Βρώμικο Ίνδαλμα»). Θα 'λεγε κανείς ότι ο Ρίτσι θέλει να επανατοποθετήσει αλαζονικά το κλασικό παραμύθι σε νέες βάσεις και με δική του οπτική, απογυμνώνοντάς το από όλα αυτά τα στοιχεία που έκαναν το κλασικό Χόλυγουντ να διαπεράσει όλο τον πλανήτη. Απ' τη μια χρησιμοποιώντας μια γλώσσα βγαλμένη από τις συνοικίες του Σικάγου, από την άλλη φτιάχνοντας ένα σκηνικό λες και είναι θεματικό πάρκο στο Άμπου Ντάμπι, ενώ η συμπεριφορά των ηθοποιών και οι σκηνές δράσεις πολλές φορές θυμίζουν αστυνομική περιπέτεια. Τι άλλο απομένει να σκοτώσει από την ανατολίτικη μαγεία του παραμυθιού; Μα τα μουσικοχορευτικά κομμάτια της ταινίας, που σε πολλούς θα προκαλέσουν και ξινίλα, καθώς άλλες φορές θυμίζουν μπρέικ ντανς και άλλες Κότον Κλαμπ.

Ακόμη ένα μείον της ταινίας είναι οι πρωταγωνιστές, αφού από την τετράδα διασώζεται μόνο ο Γουίλ Σμιθ, που υποδύεται το Τζίνι. Ο τυπάκος που παίζει τον Αλαντίν ανύπαρκτος όπως και η κόρη του Σουλτάνου, πριγκίπισσα Τζασμίν, ενώ ο αβανταδόρικος ρόλος του ραδιούργου Βεζίρη ξεπέφτει στα όρια ενός συνηθισμένου υστερικού της σημερινής εποχής.

Εν κατακλείδι, μια ταινία που ίσως τη χαρούν μόνο οι μικροί μας φίλοι κι αυτό γιατί δεν έχουν δει τα κλασικά αριστουργήματα του παρελθόντος, δεν έχουν γευτεί τη μαγεία, γνωρίζοντας μόνο από πόκεμον και άλλες σύγχρονες σαχλαμάρες.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Η ιστορία του αλητάκου του δρόμου Αλαντίν, που μετατρέπεται σε πρίγκιπα Αλί με τη βοήθεια του Τζίνι και ερωτεύεται την πριγκίπισσα Τζασμίν. Αυτός ο έρωτας θα σώσει το σουλτανάτο από τις ορέξεις του κακού βεζίρη και θα ξεκλειδώσει το μέλλον τους.

«Σκότωσα το Αφεντικό Μου»

(«Rebelles») Κωμωδία, γαλλικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Αλάν Μοντί, με τους Σεσίλ Ντε Φρανς, Γιολάντε Μορό, Όντρεϊ Λαμί, Σιμόν Αμπκαριάν, Μισέλ Μασιερό κα.

Γαλλική κωμωδία καταστάσεων που προσπαθεί να αναβιώσει ένα είδος που τίμησαν κατά καιρούς καλοί σκηνοθέτες και μεγάλοι ηθοποιοί. Ωστόσο, στην ταινία του Αλάν Μοντί, μια μαύρη κωμωδία καταστάσεων με ένα ιδιότυπο χιούμορ, οι θεατές θα ανακαλύψουν και τις έντονες επιρροές του σκηνοθέτη από το ρεαλιστικό κοινωνικό σινεμά των αδελφών Νταρντέν, αλλά και ψήγματα από το κινηματογραφικό σύμπαν του Ταραντίνο. Όλα αυτά συνδυάζονται; Ως ένα βαθμό ο Μοντί τα καταφέρνει τόσο με τη δύναμη των εικόνων του και τα καυστικά του κοινωνικά σχόλια (σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία, εκμετάλλευση εργαζομένων, μαχητικό φεμινιστικό πνεύμα κλπ), όσο και με το ενδιαφέρον της πλοκής και τους χαρακτήρες - απ' τη μια γυναίκες έτοιμες για όλα και απ' την άλλη άνδρες ευνουχισμένοι κι έτοιμοι μόνο για το κακό.

Το λαμπερό καστ Σεσίλ Ντε Φρανς, Γιολάντε Μορό, Όντρεϊ Λαμί, συμβάλει στη γοητεία της ταινίας, που όμως πάσχει ορισμένες φορές σε ρυθμό αλλά και στο φινίρισμά της.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Χωρίς δουλειά ή προσόντα γενικότερα, η Σάντρα, μια πρώην νικήτρια καλλιστείων, μετακομίζει ξανά στης μητέρας της, μετά από 15 χρόνια. Βρίσκει δουλειά σε ένα τοπικό εργοστάσιο, αλλά δεν τα πάει καλά με το αφεντικό της, τον οποίο.. σκοτώνει κατά λάθος. Δύο γυναίκες είναι μάρτυρες. Οι τρεις τους ανακαλύπτουν ότι ο νεκρός έκρυβε μια τεράστια περιουσία, την οποία αποφασίζουν να μοιραστούν. Κάπως έτσι ξεκινούν τα προβλήματα..

«Ένας Πιστός Άντρας»

(«L' Homme Fidèle») Αισθηματικό δράμα, γαλλικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Λουί Γκαρέλ, με τους Λουί Γκαρέλ, Λετίσια Κάστα, Λίλι-Ρόουζ Ντεπ, Τζόσεφ Έγκελ κα.

Ένα σύντομο και σχετικά αδιάφορο δοκίμιο περί απιστίας, με γαλλικό αέρα, με παριζιάνικα πλάνα, με γοητευτικούς πρωταγωνιστές, με ελαφρά διάθεση που δημιουργούν τα συνεχή φλερτ, αλλά τίποτα παραπάνω, καθώς ο Λουί Γκαρέλ, που πρωταγωνιστεί μαζί με την Λετίσια Κάστα και τη Λίλι Ντεπ, είναι φανερό ότι δεν μπορεί να δώσει πνοή στο θέμα του και να πάει λίγο παρακάτω τις σχέσεις, τον έρωτα, τα πάθη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η ταινία μιλάει για τον έρωτα, οι πρωταγωνιστές του μένουν μακριά από το πάθος - ακόμη και το συναίσθημα. Ευτυχώς, η ταινία δεν έχει μεγάλη διάρκεια, καθώς γρήγορα εξαντλείται η υπόθεσή της, αλλά μάλλον θα κάνει καλύτερη καριέρα στα βίντεο κλαμπ ή στα θερινά σινεμά, όταν τα ερωτευμένα ζευγαράκια θα ρίχνουν μια ματιά στην οθόνη, μια στο φεγγάρι, αλλά και μια ματιά στον καλό τους - καλή τους..

Η Λετίσια Κάστα, που παραμένει γοητευτική και ταιριάζει με το ρόλο της μοιραίας συζύγου, δείχνει άψυχη, όπως και οι δύο συμπρωταγωνιστές της, η σέξι Ντεπ και ο Γκαρέλ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Οχτώ χρόνια μετά τον χωρισμό τους, ο Αμπέλ συναντά ξανά τη Μαριάν στην κηδεία του παλιού κολλητού του και συντρόφου της Μαριάν, Πολ. Ο Αμπέλ θεωρεί αυτό το τραγικό γεγονός έναν καλό οιωνό. Ο θάνατος του Πολ του δίνει την ευκαιρία να ξανακερδίσει τη Μαριάν. Κάτι που θα συμβεί μόνο αν ο Ζοζέφ, ο γιος του Πολ και της Μαριάν, και η αδελφή του Πολ, η Εβ, σταματήσουν να μηχανορραφούν για να του στερήσουν κάθε ελπίδα..

«Ο Παραλίας»

(«The Beach Bum») Κωμωδία, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Χάρμονι Κορίν, με τους Μάθιου ΜακΚόναχι, Σνουπ Ντογκ, Ζακ Έφρον, Άιλα Φίσερ, Τζίμι Μπάφετ, Στέφανι Όουεν κα.

Ανέμελη κωμωδία που θα ήθελε να είναι «φευγάτη», ανατρεπτική και στοχεύοντας τον καθωσπρεπισμό, αλλά τελικά παραμένει καθηλωμένη σε μία ατέλειωτη πλάκα, λουσμένη με μπόλικο αντηλιακό, ημίγυμνα μοντέλα, πολλές μπύρες και φυσικά με τις παραλίες της Φλώριδας που βλέπουν στην Κούβα και παραπέμπουν στο εξωτικό.

Ταινία για θερινό σινεμαδάκι, που πρέπει να συνοδευτεί με ποτά και μπύρες, ακόμη και με μνήμες από πλάκες του παρελθόντος, για να τονωθεί και το κέφι.

Ο Μάθιου ΜακΚόναχι αναλώνεται για μία ακόμη φορά σε μια ταινία χαμηλών προσδοκιών και που γρήγορα θα λησμονήσουν όσοι τη δουν.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Οι περιπέτειες του Μούντογκ, ενός αξιαγάπητου και ασυμβίβαστου συγγραφέα που ζει τη μεγάλη ζωή με τους δικούς του όρους, χωρίς να ακολουθεί κανόνες και «πρέπει» και βρίσκεται στο στόχαστρο της δικαιοσύνης για τις τρέλες του.

«Everything is Wonderful»

(«Everything is Wonderful») Δραματική κωμωδία, αμερικανικής και ελληνικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Πία Μέχλερ, με τους: Τώνια Σωτηροπούλου, Πία Μέχλερ, Αλέξης Γεωργούλης, Χάνα Χέρζσπρουνγκ κα.

Ακόμη μία φεμινιστική ταινία, αυτή τη φορά από την πρωτοεμφανιζόμενη Γερμανίδα σκηνοθέτιδα Πία Μέχλερ, που θυμίζει το «Θέλμα και Λουίζ», αλλά σε διαφορετική φόρμα και βεβαίως με απόσταση τριάντα χρόνων από το φιλμ του Ρίντλεϊ Σκοτ.

Η υπόθεση αφορά δύο μετανάστριες που θα έρθουν πολύ κοντά, μιας παντρεμένης Γερμανίδας που δεν της λείπει, φαινομενικά, τίποτα και μιας Ελληνίδας που κυνηγά το όνειρό της στη Νέα Υόρκη και όλα της πάνε στραβά. Άρα, έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα που έχουμε δει και ξαναδεί πολλές φορές σε διάφορες παραλλαγές, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε στην Μέχλερ ότι το διαχειρίζεται με μία φρεσκάδα και με ρεαλισμό, κάνοντας πιθανότατα πολλές νέες γυναίκες να αισθάνονται ότι βλέπουν τη συναισθηματική ζωή τους στο λευκό πανί, ενώ η προσπάθειά της να σπάσει τα στερεότυπα για το τι σημαίνει ευτυχισμένη γυναίκα μάλλον δεν δικαιώνεται, αφού φτάνει ως ένα σημείο και στο τέλος μένει μετέωρη. Επιπλέον, η ταινία (78 λεπτών) μένει μακριά από πολλά σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η νέα γυναίκα και κυρίως από τη θέση της σε έναν κόσμο που την αντιμετωπίζει ως ακόμη ένα εργαλείο για να παιχθεί το παιχνίδι του κοινωνικού αυτοματισμού ή άλλων επιδιώξεων.

Η απειρία ή η ατολμία της σκηνοθέτιδας φαίνεται και προς το τέλος της ταινίας, όταν αυτή παρότι σύντομης διάρκειας, αρχίζει να κάνει κοιλιά, να πλατειάζει και να δημιουργεί στο θεατή σκέψεις, για το αν έπρεπε να τη δει τελικά.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Ζώντας χωρίς οικονομικούς περιορισμούς, η Γερμανίδα Λένα πλήττει όλο και περισσότερο με τη φαινομενικά ανέμελη ζωή της στο όμορφο διαμέρισμά της στο Μπρούκλιν. Η Μαρία, μια πρώην σταρ σε σαπουνόπερες, είναι πλέον σερβιτόρα, απογοητευμένη που το όνειρό της να γίνει ηθοποιός στη Νέα Υόρκη φαίνεται ότι θα μείνει ανεκπλήρωτο· Όταν η Λένα διαπιστώνει ότι ο σύζυγός της την απατά, οι δύο φίλες αποφασίζουν να συγκατοικήσουν και να βιώσουν μια εβδομάδα ξέφρενου πάρτι.

«Brightburn: Ζωντανή Κόλαση»

(«Brightburn») Θρίλερ φαντασίας και τρόμου, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Γιαροβέσκι, με τους Ελίζαμπεθ Μπανκς, Ντέιβιντ Ντένμαν, Ματ Τζόουνς κα.

Ταινία που συνδυάζει τον τρόμο με το υπερηρωϊκό και απευθύνεται στους λάτρεις του είδους, που ναι μεν μπορεί να είναι πολλοί, αλλά η τόση υπερπροσφορά είναι μάλλον μια υπερβολή, που ορισμένες φορές σκοτώνει κάποιες καλές προσπάθειες ταινιών τρόμου.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ.. Μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες να συλλάβει ένα παιδί, τα όνειρα της Τόρι γίνονται πραγματικότητα με τον ερχομό ενός μυστηριώδους μωρού. Ο γιος της μοιάζει να ενσαρκώνει ό,τι επιθυμούσε η Τόρι και ο σύζυγος της Κάιλ. Είναι έξυπνος, ταλαντούχος και γεμάτος περιέργεια για τον κόσμο. Αλλά, όσο πλησιάζει την εφηβεία, εκδηλώνει σκοτεινές δυνάμεις και η Τόρι αμφιβάλλει για τον ίδιο της τον γιο. Όταν ο γιος της αρχίσει να συμπεριφέρεται τρομαχτικά, οι πιο κοντινοί του βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο, αφού από παιδί θαύμα μεταμορφώνεται σε μοχθηρό αρπακτικό.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

φωτο Reuters/ΑΠΕ

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr