
Ο άνθρωπος που από τον Μάιο του 2016 βρίσκεται στο τιμόνι του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το οποίο έκανε πρεμιέρα την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου παραδοσιακά στον κινηματογράφο Ολύμπιον και ξεκινά επίσημα από σήμερα, Παρασκευή 3 Νοεμβρίου, το πρόγραμμά του, είναι ένας «δικός μας» άνθρωπος. Είναι ένας άνθρωπος που έχει ζυμωθεί με το κινηματογραφικό ρεπορτάζ, ήδη από την δεκαετία του '80. Δεν είναι, όμως, μόνο ότι συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Αυγή κι Ελεύθερος Τύπος, καθώς επίσης και το τηλεοπτικό κανάλι Mega. Είναι κι ότι ως διευθυντής του περιοδικού Σινεμά έδωσε πνοή στις Νύχτες Πρεμιέρας, το «σκαλί» που τον ανέβασε στο ... βάθρο του καλλιτεχνικού διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. ¨Αραγε ζαλίζεται καμιά φορά από τόσο ψηλά;
«Δεν πιστεύω και δεν βλέπω καμία επιτυχία», απαντά ο Ορέστης Ανδρεαδάκης - γιατί περί αυτού ο λόγος. «Ξεκινάς από το μηδέν κάθε φορά με απόλυτο πανικό και φοβερό τρακ και μεγάλη αγωνία. Και στη συνέχεια νιώθεις ένα φόβο κι ένα άγχος να είναι όλα καλά κι όπως πρέπει...»
Ολα, ωστόσο, φαίνονται να βρίσκονται στη σωστή τροχιά καθώς το Φεστιβάλ ανοίγει για 58η φορά τις πύλες του με 20 ελληνικές ταινίες σε πρώτη προβολή, 14 άλλες στο διεθνές του πρόγραμμα, με προσκεκλημένους σημαντικές προσωπικότητες, αφιερώματα, παράλληλες εκδηλώσεις...

- Εχετε πει ότι το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου είναι ένα Φεστιβάλ που σέβεται την ιστορία του...
«Είναι ένα Φεστιβάλ που μεγαλώνει με την πόλη, ανανεώνεται, παίρνει ιδέες, είναι ίδια η ιστορία της Ελλάδας – όχι μόνο το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά και το Ελληνικό Φεστιβάλ, όλες αυτές οι μεγάλες διοργανώσεις...»
- Υπάρχουν, όμως, τομές και καινοτομίες;
«Εγώ πιστεύω ότι τα κινηματογραφικά Φεστιβάλ γενικά έχουν εντός τους τη βασική έννοια του κινηματογράφου, την κίνηση. Πρέπει δηλαδή να αλλάζουν και να κινούνται – τίποτα δεν πρέπει να βαλτώνει Γι’ αυτό σκεφτήκαμε να κάνουμε κάποιες αλλαγές φέτος. Καταρχάς να "μιλήσουμε" με τις νέες τεχνολογίες. Ο κινηματογράφος αλλάζει ραγδαία. Ενα τεράστιο μέρος του κοινού δεν βλέπει ταινίες στις αίθουσες αλλά στο σπίτι του, σ’ ένα laptop, μέχρι και σε κινητό τηλέφωνο. Οι περισσότερες εικαστικές εγκαταστάσεις έχουν και κινηματογραφικές προβολές. Ο ίδιος ο κινηματογράφος δέχεται τις πιέσεις της τεχνολογίας και των εικαστικών. Γι’ αυτό εγκαινιάζουμε ένα νέο διαγωνιστικό τμήμα για ταινίες εικονικής πραγματικότητας. Ταινίες που βλέπεις φορώντας μια εδική μάσκα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διαφορετική συνθήκη. Δεν καθόμαστε μπροστά σε μια καρέκλα όπου μπροστά μας εξελίσσεται το κινηματογραφικό συμβάν, αλλά είναι σα να "μπαίνουμε" μέσα σ’ αυτό το συμβάν. Το δημιουργήσαμε πιλοτικά για να δούμε πως θα αντιδράσει ο κόσμος. Δεν θα έχουμε και πάρα πολλές προβολές».
- Κάποια άλλη καινοτομία για την οποία είστε υπερήφανος;
«Μια άλλη τομή είναι ότι αποφασίσαμε να βάλουμε θέμα στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ. Το οποίο, μάλιστα, δεν είναι ένα τυχαίο θέμα, αλλά το δανειστήκαμε από ένα βιβλίο. Και δεν είναι ένα τυχαίο βιβλίο, αλλά ένα από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά βιβλία του 20ου αιώνα, το “Ανάγκη για ρίζες” της Σιμόν Βέιλ – δεν πρέπει να τη συγχέουμε με την επιζήσασα του Ευρωπαϊκού Ολοκαυτώματος που πέθανε πριν από 3 μήνες. Ηταν μια φιλόσοφος που γεννήθηκε το 1909 και πέθανε το 1943 και καταπιάστηκε με πάρα πολλά θέματα. Πολέμησε στον ισπανικό εμφύλιο, πίστεψε στον Μαρξ αλλά άσκησε ισχυρή κριτική στον Μαρξισμό, ήταν μια εκρηκτική προσωπικότητα. Αυτό το βιβλίο της ασχολείται για το πως ξεριζωθήκαμε από τις μνήμες και τις πατρίδες μας, αναφέροντας ότι το ρίζωμα είναι η πιο σημαντική κι η πιο παραγνωρισμένη ανάγκη της ανθρώπινης φύσης. Με αυτή την πυξίδα επιλέξαμε τις 14 ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος – 3 εκ των οποίων ελληνικές. Γι’ αυτό κι αυτό το τμήμα έχει τον τίτλο “Το ρίζωμα”. Αναθέσαμε, μάλιστα, σε ισάριθμους εικαστικούς να σχολιάσουν ο καθένας από μια ταινία του διαγωνιστικού τμήματος. Ο κάθε καλλιτέχνης δημιούργησε με βάση το έργο, όχι εικονογραφώντας το (όχι, δηλαδή, κάνοντας την αφίσα του), αλλά καταθέτοντας ένα ουσιαστικό σχόλιο. Είναι, δηλαδή, σαν μια κριτική αποτίμηση, σαν μια ανάλυση της ταινίας με σχέδιο, γλυπτό, εγκατάσταση...»
- Πως αισθάνεσθε για όλα αυτά;
«Ολα αυτά είναι σοβαρά, αλλά δεν πρέπει να τα παίρνουμε και πάρα πολύ σοβαρά διότι όπως έλεγε κι ο φίλος μου ο Νίκος Παναγιωτόπουλος που μου λείπει αφάνταστα “μια ταινία παίζεται, δεν στοχάζεται”. Αρα, λοιπόν, όλα είναι φτιαγμένα με τη διάθεση της γιορτής, της χαράς, του πάρτι. ΄Εχουμε κάθε βράδυ ένα πάρτι και γιορτάζουμε το σινεμά».
- Οχι ότι δεν παίρνετε στα σοβαρά το Φεστιβάλ...
«Το παίρνουμε, αλλά έχουμε στο μυαλό μας και μια μικρή – πως να το πω; - τάση αποδραματοποίησης. Καλά όλα αυτά, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κόσμος έρχεται εδώ για να διασκεδάσει, να χαρεί κι εμείς απλώς του λέμε ότι όταν φύγεις από εδώ, πάρε την ταινία μαζί σου και κουβέντιασέ την με τη φιλενάδα, το φίλο σου, τη γυναίκα σου. Φλέρταρε μ’ αυτήν, κοιμήσου και ξύπνα μ’ αυτήν...»
- Ποιο το αποτύπωμα της κρίσης στο Φεστιβάλ και τη Θεσσαλονίκη;
«Υπάρχει. Λειτουργούμε με ελάχιστα χρήματα κι είμαστε αναγκασμένοι να εφευρίσκουμε χιλιάδες κόλπα για να κάνουμε τα πράγματα με το 1/10 των χρημάτων που τα κάναμε πιο παλιά ή το 1/20 απ’ αυτά που διαθέτουν ανάλογα Φεστιβάλ του εξωτερικού».
Το 58ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώνεται την Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017 με την απολαυστική κωμωδία Το πάρτι της Σάλι Πότερ με all-star καστ (Κριστίν Σκοτ Τόμας, Πατρίσια Κλάρκσον, Κ. Μέρφι, Τ. Σπολ, κ.ά.)
http://www2.filmfestival.gr/el/
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr