Γεννημένος το 1917, ο βραβευμένος το 1972 με το Νόμπελ λογοτεχνίας Γερμανός πεζογράφος Χάινριχ Μπελ, γιος επιπλοποιού από καθολική και αντιναζιστική οικογένεια πολέμησε στο ρωσικό και σε άλλα μέτωπα στα έξι χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τραυματίστηκε αρκετές φορές και αιχμαλωτίστηκε από τους Αμερικανούς.
Στα πρώτα έργα του που άρχισαν να δημοσιεύονται το 1947 περιγράφει την άθλια ζωή των στρατιωτών κατά την διάρκεια του πολέμου, ενώ στη συνέχεια η κριτική του στράφηκε στις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της σύγχρονής του Γερμανίας. Ο Χάινριχ Μπελ είναι ένας από τους δημοφιλέστερους Γερμανούς συγγραφείς και θεωρείται αυτός που εκφράζει αμεσότερα την μεταπολεμική γερμανική συνείδηση.
Ακολουθεί το απόσπασμα της αλληλογραφίας με τους γονείς του από το βιβλίο:
Αυτός που έστελνε γράµµατα στους γονείς του από το µέτωπο πήρε αργότερα το Βραβείο Νόµπελ, και όταν καθόταν στο γραφείο του να δουλέψει δεν µπορούσε να ξεχάσει τα «θαύµατα» της µεθαµφεταµίνης. Εθίστηκε όταν ήταν στρατιώτης – για να αντέξει τις κακουχίες του πολέµου και για να παραµείνει λειτουργικός: «Σας παρακαλώ, να θυµηθείτε µε την πρώτη ευκαιρία, αν γίνεται, να µου στείλετε Pervitin µε το ταχυδροµείο. Τα έξοδα ας τα αναλάβει ο πατέρας, από το στοίχηµα που έχασε», γράφει σε µια επιστολή από το µέτωπο.
Ο Χάινριχ Μπελ αναφέρεται στη χρήση του Pervitin µε τέτοια φυσικότητα, που αφήνει να εννοηθεί ότι γνώριζε µεν την επίδραση, όχι όµως τους κινδύνους: «Αν η επόµενη εβδοµάδα κυλήσει τόσο γρήγορα όσο η προηγούµενη, θα είµαι ευτυχής. Με την πρώτη ευκαιρία, στείλτε µου πάλι Pervitin· τώρα µε τις πολλές σκοπιές µού είναι απαραίτητο· και λίγο µπέικον, αν γίνεται, για να τηγανίζω πατάτες».
Οι λακωνικές όσο και συχνές αναφορές του στο διεγερτικό δείχνουν ότι και η οικογένειά του ήταν εξοικειωµένη µε τη χρήση του και σε καµιά περίπτωση δεν την αποδοκίµαζε: «Αγαπητοί γονείς και αδέλφια! Τώρα έχω αρκετό χρόνο στη διάθεσή µου για να σας γράψω και, κυρίως, έχω ησυχία. Φυσικά είµαι πτώµα στην κούραση, γιατί χτες βράδυ κοιµήθηκα µόνο δύο ώρες και σήµερα το βράδυ δεν πρόκειται να κοιµηθώ πάνω από τρεις ώρες, όµως τώρα ακριβώς είναι που πρέπει να µείνω ξύπνιος. Σε λίγο θα αρχίσει η δράση του Pervitin και θα µε βοηθήσει να ξεπεράσω την κούραση. Έξω έχει ασυνήθιστα πολύ φως από το φεγγάρι, ο ουρανός είναι πεντακάθαρος και κάνει πολύ κρύο».
Ο ύπνος φαίνεται να είναι ο µόνιµος αντίπαλος του Μπελ: «Είµαι πτώµα στην κούραση και θα σταµατήσω εδώ. Στείλτε µου όσο πιο γρήγορα γίνεται λίγο ακόµα Pervitin και τσιγάρα Hillhall ή Kamil».
Και σε ένα άλλο σηµείο: «Οι υπηρεσίες έχουν ζορίσει και πρέπει να δείξετε κατανόηση που σας γράφω µόνο κάθε 2-4 ηµέρες. Ο κύριος λόγος που γράφω σήµερα είναι το Pervitin!».
Είναι ο τυφεκιοφόρος Μπελ µια µεµονωµένη περίπτωση; Ή µήπως στις τάξεις του στρατού, όπως και στην κοινωνία των πολιτών, είχαµε να κάνουµε µε µια περίπτωση µαζικής κατάχρησης – πόσο πιθανό είναι εκατοντάδες χιλιάδες ή ακόµα και εκατοµµύρια γερµανοί στρατιώτες να διεξήγαγαν τις κατακτητικές εκστρατείες τους υπό την επίδραση της µεθαµφεταµίνης; αναρωτιέται ο συγγραφέας και ξεκινά ένα μεγάλο ταξίδι στον κόσμο των γερμανικών και αμερικανικών αρχείων.
Το απόσπασμα υπάρχει στο βιβλίο του Νόρμαν Όλερ Υπερδιέγερση- τα ναρκωτικά στο τρίτο Ράιχ σε ματάφραση Χρήστου Κοκκολάτου και Βασίλη Tσαλή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr