Παπαδημητρίου:Θα γινόμουν δικηγόρος αν αποτύγχανα μουσικός-Ευτυχώς δε έγινε

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Δημήτρης Παπαδημητρίου περιηγείται στις διάφορες εποχές της ζωγραφικής τέχνης για να συνθέσει ένα μουσικό έργο. Προσπαθώντας αυτή τη φορά να αναπτύξει, σαν ταινίες, τους πίνακες στην κρυμμένη τους διάσταση, αυτήν του Χρόνου, ο συνθέτης αντλεί τη δική του έμπνευση από τα χρώματα και τη ζωγραφική και δημιουργεί τα Συμφωνικά Ζωγραφικά Soundtracks, έργο συμφωνικό.

Οι «κόσμοι» επτά σπουδαίων ζωγράφων σκιαγραφούνται µε τις νότες, μεταμορφώνονται σε μουσικά πορτρέτα και µας αποκαλύπτονται ως αυτόνομα μουσικά έργα. Πηγές έμπνευσης για τον συνθέτη αποτέλεσαν οι πίνακες: H Παιδική Συμφωνία του Γιώργου Ιακωβίδη, Αντικατοπτρισμοί του Φωτός στον Χρόνο του Κλωντ Μονέ, Οι διαδικασίες του Χάους και Οι παράξενοι Ελκυστές του Τζάκσον Πόλλοκ, Η Στιγμή ως Νεκρά Φύση του Έντουαρντ Χόπερ, Το νησί του Θανάτου του Άρνολντ Μπαίκλιν, Χορεύτριες και Ακροβάτισσες του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ και Μεταλλάξεις του Θανάτου στη Θάλασσα του Ιβάν Αϊβαζόφσκι.

Με αφορμή, λοιπόν, το 70 λεπτών νέο έργο του που παρουσιάζει σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών – ΚΟΑ υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου στη Στέγη στις 6 και 7 Μαρτίου (ώρα 20.30), ο Δημήτρης Παπαδημητρίου μίλησε στο TheTOC.

- Πως ξεκίνησε η ιδέα της δημιουργίας μουσικού έργου με ... εικαστικές αναφορές;

Δεν είναι η πρώτη φορά. Η σύλληψη αυτής της ιδέας πραγματοποιήθηκε μέσα από την αρχική πρόταση της διευθύντριας της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνας Λαμπράκη - Πλάκα να "ντύσω" με μουσική πίνακα του Ιακωβίδη. Ο λόγος για την "Παιδική Συναυλία", ένα έργο που έχει ένα μουσικό "ήχο" εμφανέστατο με τα παιδιά να εμφανίζονται παίζοντας αυτοσχέδια όργανα. -

- Ποια η διαφορά αυτής της φοράς με τις προηγούμενες;

Αυτή τη φορά εμβαθύνω στην ιδέα της συμπόρευσης των τεχνών. Αναπτύσσω, σαν ταινίες, τους πίνακες στην κρυμμένη τους διάσταση, αυτήν του χρόνου, και ντύνω τη μουσική µε τα χρώματα που γεννά ο ήχος. Μα, πάνω από όλα, η μεγαλοφυής ματιά των ζωγράφων, διαφορετική αλλά συγκλίνουσα τελικά στη μουσική, γεννά τις συνθέσεις αυτές....

- Πόσο καιρό πήρε η δημιουργία του νέου έργου;

Είναι αστείο ότι όλο αυτό το εγχείρημα δεν μου πήρε πάνω από 2,5 – 3 μήνες το οποίο είναι μάλλον για ένα συμφωνικό έργο 70 λεπτών. Ο λόγος είναι ότι πρόκειται για 10λεπτες συνθέσεις "μιας πνοής". Δυσκολεύει, ωστόσο, ότι κάθε φορά έχω να κάνω μ’ έναν διαφορετικό ζωγράφο, άλλο ποιητικό κόσμο, άλλη τεχνοτροπία, άλλη εποχή. Το κεντρικό θέμα, όμως, όλων των ζωγράφων που διάλεξα είναι η διαχείριση του χρόνου. Κι ο χρόνος έχει πολλά "ξαδερφάκια" όπως είναι η ζωή, η γέννηση, ο θάνατος, η αιωνιότητα κι η στιγμή.

- Με τι λόγια θα αναφερόσασταν στον Γιώργο Πέτρου και τη συνεργασία σας;

Ο Γιώργος Πέτρου είναι ένας άνθρωπος με τεράστιο ταλέντο, ορμή, ένταση και δύναμη από τη μια κι από την άλλη είναι ένας απίστευτα καλός συνεργάτης. Νομίζω ότι ελάχιστοι Ελληνες έχουν καταφέρει να κάνουν μια σοβαρή διεθνή παρουσία όπως ο Γιώργος έχοντας σας έδρα την Ελλάδα. Κατάφερε να κάνει, όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και την ορχήστρα μια διεθνή οντότητα. Είναι ένας άνθρωπος που η Ελλάδα θα πρέπει να τον κρατήσει και ταυτόχρονα να μην τον εμποδίσει να κάνει τη διεθνή του σταδιοδρομία. Μπορεί να είναι και η 20η φορά που συνεργαζόμαστε. Μόνο θετικά πράγματα έχω να πω γι’ αυτόν και σαν μουσικό και σαν μαέστρο. Είναι κορυφαίος.

- Εχετε ένα επίθετο το οποίο συνδέεται απευθείας με την οικογένεια του Αριστοτέλη Ωνάση και τη διαχείριση της περιουσίας του (σ.σ. ο αδερφός του, Αντώνης Παπαδημητρίου, είναι ο Πρόεδρος του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης). Αυτό είναι κάτι που δεν σας ενδιέφερε ποτέ να ασχοληθείτε λόγω του ότι είστε καλλιτέχνης;

Μα πως να ασχοληθώ; Εχω αυτό το επίθετο, αλλά έχω κι ένα μικρό όνομα που με διαφοροποιεί ευτυχώς διότι είμαι μουσικός. Δήλωσα, βέβαια, Νομική στην οποία και μπήκα – κι η οποία με περίμενε ως ... Δαμόκλειος Σπάθη με την αποτυχία μου ως καλλιτέχνης “να το στρίψω” στη δικηγορία. Ευτυχώς δεν έγινε ποτέ...

- Ηταν το πεπρωμένο σας, δηλαδή, να γίνετε μουσικός...

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι με πατέρα κι αδερφό δικηγόρο είχα άλλο πεπρωμένο. Παρ’ όλα αυτά, διαφοροποιήθηκα στη συνέχεια - και μάλιστα με τις δικές τους ευλογίες κι οδηγίες. Και σαφέστατα υπήρξε αποδοχή από την οικογένειά μου στην κλίση μου αυτή. Ο μόνος σκεπτικισμός ήταν – επειδή υπήρχαν οικογενειακά εξαιρετικά υψηλά στάνταρντς – αν θα μπορούσα να την υπηρετήσω. Είχα το ανάποδο πρόβλημα που έχουν συνήθως οι καλλιτέχνες–παιδιά που το περιβάλλον τους δεν αντιλαμβάνεται τι εστί καλλιτέχνης και τι προσόντα χρειάζεται να έχει για να γίνει κάποιος καλλιτέχνης. Στη δική μου περίπτωση αναρωτιόντουσαν αν θα μπορούσα να γίνω τόσο μεγάλος καλλιτέχνης όσο θα ήθελα.

- Γίνατε τελικά; Τι πιστεύετε;

Τόσο μεγάλος όχι δεν έγινα τελικά. Ακόμα ο Μπετόβεν υπερέχει (γέλια)...

Συντελεστές:

Καλλιτεχνική επιμέλεια: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ

Συνθέτης: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Ερμηνεύει: Κρατική Ορχήστρα Αθηνών – ΚΟΑ

6-7 ΜΑΡ 2018

20:30

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr