Πέντε πολυαναμενόμενες πρεμιέρες για τον Ιανουάριο του 2017

Η Τάνια Τσανακλίδου στο Θέατρο Τέχνης

«Ο Φόβος τρώει τα σωθικά» του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ στο «Υπόγειο» του Θεάτρου Τέχνης από τις 21 Ιανουαρίου 2017 με την Τάνια Τσανακλίδου σε συμπαραγωγή με το θέατρο του Νέου Κόσμου. Ο Σίμος Κακάλας διασκευάζει και σκηνοθετεί την Τάνια Τσανακλίδου στο ρόλο της Έμμι. Η ιστορία της Έμμι και του Αλί που αφηγήθηκε το 1974 ο γερμανός δημιουργός στην ταινία ορόσημο της καριέρας του «Angst Essen Seele Auf» (Fear Eats The Soul) ζωντανεύει -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- στη σκηνή του Υπογείου, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Σίμου Κακάλα. Μια μοναχική γερμανίδα καθαρίστρια, χήρα με τρία μεγάλα παιδιά, ερωτεύεται τον κατά πολύ νεότερό της μετανάστη Αλί. Η Έμμι δε θα διστάσει να εναντιωθεί στο συντηρητικό και άκρως ξενοφοβικό περίγυρό της και θα παντρευτεί τον Αλί. Το φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι ζει πολύ ευτυχισμένα, όμως το μίσος και η άγρια περιφρόνηση που αντιμετωπίζουν και οι δύο καθημερινά, αρχίζουν να μολύνουν τον έρωτά τους. Ο φόβος –και ο ρατσισμός- τρώει τα σωθικά της Έμμι και του Αλί που καλούνται να αναμετρηθούν με τα όρια της αγάπης τους.

Παίζουν: Τάνια Τσανακλίδου: Έμμι, Κωστής Καλλιβρετάκης: Άλι, Γιολάντα, Δήμητρα Κούζα : Μπάρμπαρα, Κρίστα, Πάολα, Κα Κάργκες, Κωνσταντίνος Μωραϊτης: Κος Γκρούμπερ, Μπρούνο, Όιγκεν, Κος Ανγκερμάγερ, Φρίντα, Σερβιτόρος, Γιατρός, Ειρήνη Κότσιφα: Χέντβιχ, Κα Έλλις, Άλμπερτ, Κα Άνγκερμάγερ, Καταρίνα.

Πλατεία Ηρώων του Τόμας Μπέρνχαρντ

Ένα από τα σπουδαιότερα έργα του 20ού αιώνα ανεβαίνει για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή, στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής από τα τέλη Ιανουαρίου του 2017. Κωμωδία του παραλόγου ή δριμεία κριτική κατά της Αυστρίας; Στο κύκνειο άσμα του Τόμας Μπέρνχαρντ, ο Καθηγητής Σούστερ, ο μεγάλος απών του έργου, αυτοκτονεί πέφτοντας από το παράθυρο του διαμερίσματός του στην πλατεία Ηρώων της Βιέννης, την ίδια πλατεία, όπου τον Μάρτιο του 1938 ο Χίτλερ είχε γίνει δεκτός με κραυγές επευφημίας από τους κατοίκους της πόλης. Η προσωπικότητά του φωτίζεται μέσα από τις διηγήσεις των οικείων του και φωτίζει με τη σειρά της τον κίνδυνο από την άνοδο του φασισμού, την τυραννική επιβολή του παρελθόντος πάνω στα άτομα και την κωμωδία της ύπαρξης.

Στις τρεις σκηνές του έργου, ο συγγραφέας που αδυνατεί να ζήσει με τις συλλογικές ψευδαισθήσεις, καυτηριάζει τους πάντες και τα πάντα: την πατρίδα του, τους Αυστριακούς, το θέατρο, τη μουσική, τους θεσμούς, τα αστικά σαλόνια, τις συζυγικές σχέσεις, τον ακαδημαϊκό κόσμο, την πολιτική ζωή, και ό,τι μπορεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης μεταξύ διανοούμενων. Το Heldenplatz παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Burgtheater της Βιέννης, το 1988, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων εξαιτίας των σχολίων περί αντισημιτισμού των κατοίκων της πόλης και των υπαινιγμών για την προσωπικότητα του Αυστριακού Προέδρου. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς.

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Παναγιώτης Εξαρχέας, Άννα Καλαϊτζίδου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Σύρμω Κεκέ, Υβόννη Μαλτέζου, Γιώργος Μπινιάρης, Μαρία Σκουλά, Χρήστος Στέργιογλου

Ποιός έχασε τη μύτη του; Οι Patari project ξαναχτυπούν

Από τη Δευτέρα 30 Ιανουαρίου στο Θέατρο Πόρτα έρχεται η ... Μύτη του Νικολάι Γκόγκολ. Πρόκειται για την εκδοχή των Patari Project στην κλασική νουβέλας του Ρώσου συγγραφέα. Όταν ο υπουργικός πάρεδρος Κοβαλιόφ αντιλαμβάνεται, ότι στη θέση που κατείχε μέχρι πρόσφατα... η μύτη του, βρίσκεται πλέον μια λεία επιφάνεια, την ίδια, μάλιστα, στιγμή που η καθ' όλα συμπαθής εξοχή του προσώπου του βρίσκεται σ' ένα καρβέλι ψωμί που κρατά στα χέρια του ο μπαρμπέρης του, Ιβαν Γιακόβλεβιτς, όσο να' ναι προβληματίζεται. Με όχημα πάντα την ιδιαίτερη αισθητική και κινησιολογία τους οι Patari Project, βουτάνε στο γκροτέσκο και παράδοξο σύμπαν της Μύτης του Γκόγκολ δημιουργώντας ένα νέο θεατρικό έργο με απόλυτα - όπως λένε πάντα - σύγχρονη ματιά. Αυτή τη φορά "πατάρι" θα γίνουν οι καρέκλες των θεατών στην πλατεία του θεάτρου... Όλα θα αντιστραφούν.. Σκηνοθετεί η Σοφία Πάσχου και παίζουν οι Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Ηλίας Μουλάς, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

Ο Δον Ζουάν έρχεται στη λεωφόρο Συγγρού, στη Στέγη

Ο Δον Ζουάν του Μολιέρου, αυτό το αριστούργημα του κλασικού ρεπερτορίου, το έργο που πολεμήθηκε στην εποχή του όσο κανένα, ανεβαίνει σε μια σύγχρονη εκδοχή από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, ενσωματώνοντας γύρω από τον πυρήνα του θραύσματα κι από άλλους Δον Ζουάν της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ακροβατώντας στα σύνορα δύο γλωσσών: του σινεμά και του θεάτρου. Ο Δον Ζουάν, αυτός ο αιώνιος καρδιοκατακτητής, που ζει μέσα από τα πάθη του, που είναι σε μια διαρκή κίνηση, που αδημονεί να γευτεί τις χαρές της ζωής, ο σκεπτικιστής που δεν αρνείται να διαπραγματευτεί με το μεταφυσικό, προκαλεί τη συντηρητική κοινωνία της κάθε εποχής, αμφισβητώντας κανόνες, αναδεικνύοντας την υποκρισία, παραβιάζοντας κοινωνικά ταμπού. Με την αξεπέραστη γοητεία του, την αίσθηση ελευθερίας που τον διαποτίζει και το οξύ πνεύμα του, εκθέτει τους εχθρούς του αλλά και τον εαυτό του. Ένας ήρωας-μύθος και ένα έργο-αίνιγμα που θίγει μεγάλα ερωτήματα της ανθρώπινης φύσης: την επιθυμία, το φόβο, την ελευθερία. Στη Στέγη από τις 25 Ιανουαρίου.

Ερμηνεύουν: Γιάννος Περλέγκας (Σγαναρέλ), Χάρης Φραγκούλης (Δον Ζουάν), Έλενα Μαυρίδου (Ελβίρα), Γιάννης Βογιατζής (Δον Κάρλος), Ευαγγελία Καρακατσάνη (Σαρλότ), Τάσος Καραχάλιος (Πιερρό), Έφη Γούση (Ματιουρίν), Adrian Frieling (Δον Λουίς), Ντένης Μακρής (Φρανσίσκ, ένας φτωχός), Ilya Algaer (Δον Αλόνς)

Τρειςευτυχισμένοι και βαθιά απατημένοι

Οι Τρειςευτυχισμένοι του Eugène Labiche σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά από 21 Ιανουαρίου 2017 ανεβαίνει στο θέατρο Πορεία. «Η τέχνη του να κάνεις τον πατέρα της κοπέλας, που αρχικά έλεγε όχι, να πει ναι»: αυτή είναι η «συνταγή» που ο Labiche δίνει για το vaudeville, το είδος που υπηρέτησε με πάθος και τροφοδότησε με δεκάδες άκρως διασκεδαστικά κι επιτυχημένα έργα. Αυτή τη συνταγή, της διαρκούς και εν τέλει πλήρους μεταστροφής της δραματικής εξέλιξης, χρησιμοποιεί και στο έργο του Οι Τρειςευτυχισμένοι (Le plus heureux de Trois, 1870), που έγραψε (σε συνεργασία με τον Edmond Gondinet) ως αντίδραση –όπως λέγεται– στον ισχυρισμό ενός κριτικού, σύμφωνα με τον οποίο «η μοιχεία δεν θα μπορέσει ποτέ να προκαλέσει γέλιο». Με το έργο του αυτό, ο Labiche αποδεικνύει κατά τρόπο αδυσώπητο ότι ο παραπάνω ισχυρισμός δεν ισχύει!

Η υπόθεση του έργου είναι «απλή»: στο σπίτι του Μαρζαβέλ περιφέρεται ένα πλήθος ανθρώπων που τους συνδέουν μοιχείες -παρελθούσες, παροντικές και μελλοντικές- οι οποίες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να αποκαλυφθούν εξαιτίας ενός οδηγού ταξί και διαφόρων αντικειμένων-φετίχ: ενός ρολογιού-κούκου, μιας ελαφοκεφαλής με κέρατα, μιας γυάλας με χρυσόψαρα, ενός κομματιού υδρορροής, δύο πορτοκαλιών· όλα τα παραπάνω σύρουν τυραννικά τους ήρωες από την ελπίδα στην απελπισία και αντιστρόφως! Εμείς, το κοινό, συμπάσχουμε μαζί τους –μέσα από το γέλιο, ένα γέλιο, όμως, άγριο, ανελέητο, σχεδόν σαδιστικό, καθώς ανακαλύπτουμε τον ίδιο παραλογισμό και τα ίδια αδιέξοδα στις δικές μας σχέσεις, την ίδια σκοτεινή και ζωώδη πλευρά στη δική μας φύση.

Παίζουν οι Δημήτρης Τάρλοου, Λαέρτης Μαλκότσης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Χρήστος Λούλης, Άλκηστις Πουλοπούλου, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Λένα Παπαληγούρα.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr