Ο Brian Wilson, ο μουσικός, τραγουδοποιός και παραγωγός των Beach Boys, ο οποίος δημιούργησε μερικές από τις πιο όμορφες ποπ μουσικές στην ιστορία, πέθανε σε ηλικία 82 ετών.
Σε μια ανάρτηση που κοινοποιήθηκε στο Instagram την Τετάρτη, η οικογένεια του Wilson έγραψε: "Με θλίψη ανακοινώνουμε ότι ο αγαπημένος μας πατέρας Brian Wilson απεβίωσε. Δεν έχουμε λόγια αυτή τη στιγμή. Παρακαλούμε σεβαστείτε την ιδιωτικότητά μας αυτή τη στιγμή, καθώς η οικογένειά μας θρηνεί. Αντιλαμβανόμαστε ότι μοιραζόμαστε τη θλίψη μας με τον κόσμο. Αγάπη & Έλεος".
Ως η κορυφαία δημιουργική δύναμη των Beach Boys, ο Wilson δημιούργησε έναν ταυτόχρονα ξέγνοιαστο και μελαγχολικό ήχο που ήρθε να καθορίσει τον αβέβαιο ουτοπισμό της Καλιφόρνια στα μέσα του αιώνα. Χρησιμοποιώντας φιλόδοξες τεχνικές στούντιο για να δώσει στη μουσική του συγκροτήματος μια συναρπαστική μεγαλοπρέπεια, τα τραγούδια του για το σερφ, την οδήγηση, τα κορίτσια και τη ζωντάνια της νεολαίας διαμορφώθηκαν σε πιο στοχαστικό και συχνά ψυχεδελικό υλικό, με αποτέλεσμα έναν από τους πιο αναγνωρισμένους ήχους στο αμερικανικό τραγούδι. Το άλμπουμ των Beach Boys του 1966, Pet Sounds - γραμμένο και παραγόμενο σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον Wilson - θεωρείται όχι μόνο το αριστούργημα του συγκροτήματος, αλλά για πολλούς είναι το σπουδαιότερο άλμπουμ όλων των εποχών.
Ο Wilson γεννήθηκε στο Inglewood της νότιας Καλιφόρνιας το 1942. Ένας φυσικός μουσικός με τέλειο τόνο που μπορούσε να τραγουδήσει φράσεις που του τραγουδούσαν από μωρό, έμαθε πιάνο καθώς αυτός και οι μικρότεροι αδελφοί του, Carl και Dennis, ερωτεύτηκαν την R&B, το rock’n’roll, το doo-wop και την ποπ. Παρά το γεγονός ότι έμεινε μερικώς κουφός από το ένα αυτί (πιθανώς ως αποτέλεσμα επίθεσης από ένα ντόπιο αγόρι), αυτός και ο Carl ενώθηκαν με τον ξάδερφό τους Mike Love για να σχηματίσουν το σχολικό συγκρότημα Carl and the Passions, φέρνοντας αργότερα τον Dennis και τον φίλο του Al Jardine για να σχηματίσουν τους Pendletones. Είχαν ενθαρρυνθεί από τον πατέρα του Wilson, Murry, με τον οποίο ο Wilson είχε μια περίπλοκη σχέση - αργότερα είπε ότι ο Murry τον κακοποιούσε σωματικά.
Το πρώτο τραγούδι του Wilson για το συγκρότημα, που σύντομα μετονομάστηκε σε Beach Boys, ήταν το Surfin’ του 1961 - το πρώτο σε μια σειρά από επιτυχίες που έγραψε ο Wilson, όπως τα Surfin’ Safari, Surfer Girl και Surfin’ USA, με το τελευταίο να φτάνει στο Νο. 3 στα αμερικανικά charts και να εδραιώνει την επιτυχία τους.
Εθισμός στα ναρκωτικά και προβλήματα ψυχικής υγείας
Ο Wilson άρχισε να χρησιμοποιεί κάνναβη και LSD, και είπε ότι το τελευταίο ήταν δημιουργικά χρήσιμο - έγραψε ένα χαρακτηριστικό τραγούδι των Beach Boys, California Girls, ενώ βρισκόταν στο πρώτο του ταξίδι, και είπε ότι το οξύ του επέτρεψε να "αντιμετωπίσει αυτό που είσαι, τι μπορείς να κάνεις [και] τι δεν μπορείς να κάνεις". Αλλά η χρήση ναρκωτικών, σε συνδυασμό με το έντονο φόρτο εργασίας του, πιθανότατα επιδείνωσε τα προβλήματα ψυχικής υγείας που είχαν ξεκινήσει όταν ήταν έφηβος και υπέφερε από άγχος.
Άκουγε φωνές στο κεφάλι του, πέρασε χρόνο σε ψυχιατρικά νοσοκομεία στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και απομονώθηκε κάπως από τους συναδέλφους του. Ο Wilson τελικά θα διαγνωστεί με σχιζοσυναισθηματική διαταραχή και ήπια μανιοκατάθλιψη. Είπε το 2019: "Υπήρχαν στιγμές που [η ψυχική του ασθένεια] ήταν αφόρητη, αλλά με γιατρούς και φάρμακα κατάφερα να ζήσω μια υπέροχη, υγιή και παραγωγική ζωή".
Εν μέσω των δυσκολιών του, το επόμενο άλμπουμ των Pet Sounds, Smile, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ (αν και αργότερα διασκευάστηκε σε ένα σόλο άλμπουμ το 2004 και οι αρχικές ηχογραφήσεις κυκλοφόρησαν τελικά ως The Smile Sessions το 2011). Οι συνάδελφοί του άρχισαν να συμβάλλουν περισσότερο στη σύνθεση τραγουδιών, αν και οι συνθέσεις του Wilson εξακολουθούσαν να εμφανίζονται περιστασιακά καθώς το συγκρότημα έβγαινε από μια εμπορική ύφεση στο τέλος της δεκαετίας για να ηχογραφήσει τα αναγνωρισμένα άλμπουμ Sunflower και Surf’s Up (το ομώνυμο τραγούδι του τελευταίου ήταν μια ψυχεδελική επιστροφή του Wilson στην προηγούμενη εμμονή του).
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, οι αρχές της δεκαετίας του '70 ήταν μια περίοδος χαμηλής έντασης για τον Wilson, καθώς η κατανάλωση ναρκωτικών αυξήθηκε μαζί με το βάρος του, και απομονώθηκε ξανά. Επέστρεψε στους Beach Boys για το άλμπουμ 15 Big Ones του 1976, αλλά βυθίστηκε ξανά στον αλκοολισμό, την κατάχρηση ναρκωτικών και την υπερκατανάλωση τροφής προς το τέλος της δεκαετίας. Υπέμεινε επίσης τον θάνατο του Dennis, ο οποίος πνίγηκε το 1983. Υπό τον στενό έλεγχο του ψυχολόγου Eugene Landy, η ισορροπία του βελτιώθηκε τη δεκαετία του 1980 και, έχοντας τελικά χωρίσει από τους Beach Boys, κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο σόλο άλμπουμ του το 1988.
Οι αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν μια άλλη περίοδος με κρίσεις: ο Wilson αποδεσμεύτηκε από τη συμφωνία του με τον Landy - ο οποίος είχε γίνει συνεργάτης στη σύνθεση τραγουδιών, και προστέθηκε στη διαθήκη του Wilson μέσω συμφωνίας επιμέλειας - με κατατεθειμένη εντολή περιορισμού εναντίον του Landy. Ο Γουίλσον μηνύθηκε από τη μητέρα του, τον Καρλ, τη Λαβ και την Τζαρντίν για δυσφημιστικές δηλώσεις στα απομνημονεύματά του το 1991, και ξανά από τη Λαβ την επόμενη χρονιά για δικαιώματα, κάτι που κρίθηκε υπέρ της Λαβ.
Ο Γουίλσον συνέχισε να περιοδεύει και να κυκλοφορεί περιστασιακά σόλο άλμπουμ και τελικά επανενώθηκε με τους Beach Boys το 2011 (τώρα χωρίς τον Καρλ, ο οποίος πέθανε το 1998) για μια περιοδεία και το άλμπουμ That's Why God Made the Radio. Το συγκρότημα διαλύθηκε για άλλη μια φορά, με τη Λαβ να περιοδεύει με το όνομα του συγκροτήματος και την Γουίλσον και την Τζαρντίν να περιοδεύουν ξεχωριστά μαζί, συμπεριλαμβανομένης μιας περιοδείας για την 50ή επέτειο του Pet Sounds το 2016.
Ο Γουίλσον παντρεύτηκε δύο φορές, πρώτα με τη Μέριλιν Ρόβελ το 1964, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, την Κάρνι και τη Γουέντι (οι οποίες αργότερα σχημάτισαν ένα δικό τους φωνητικό συγκρότημα, τους Γουίλσον Φίλιπς, και σημείωσαν τρία σινγκλ που έφτασαν στο Νο. 1 των ΗΠΑ). Ο Γουίλσον και η Ρόβελ χώρισαν το 1979. Το 1995, παντρεύτηκε τη Μελίντα Κάε Λέντμπεττερ, με την οποία άρχισε να βγαίνει το 1986 και η οποία έγινε και η μάνατζέρ του. Υιοθέτησαν μαζί πέντε παιδιά.
Εκτός από τα απομνημονεύματά του του 1991 και του 2016, η ιστορία του Γουίλσον έχει επίσης παρουσιαστεί σε μια βιογραφική ταινία, το Love & Mercy, με πρωταγωνιστή τον Πολ Ντάνο, η οποία κυκλοφόρησε το 2014, και σε ένα ντοκιμαντέρ του 2021, το Brian Wilson: Long Promised Road.