Όσο κι αν αγαπάμε να τη μισούμε, η τηλεόραση δεν σταμάτησε ποτέ να μας απασχολεί. Ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια οι τηλεοπτικές συνήθειες ειδικά των νεότερων τηλεθεατών έχουν αλλάξει αφού η τηλεόραση είναι ένας μικρός οικιακός κινηματογράφος.
Η μυθοπλασία και η αισθητική των τηλεοπτικών σειρών που παράγονται κυρίως στην Αμερική και τη Βρετανία και έγιναν πολλές φορές θέμα συζήτησης δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τον κινηματογράφο και ανάμεσα στους σταρς του Χόλιγουντ είναι λίγοι αυτοί που δεν υπέκυψαν στη γοητεία, τις χρηματικές απολαβές αλλά και τη δόξα που τους χαρίζει η μικρή οθόνη που συναγωνίζεται στα ίσα τις ταινίες που διανέμονται στις αίθουσες.
Η παραγωγή των νέων σειρών είναι αδιανόητα μεγάλη με τις μεγάλες πλατφόρμες να συναγωνίζονται σε ποσότητα και ποιότητα, κάνοντας τον κόσμο να αγαπήσει ξανά τις σειρές παλιότερες και νεότερες. Γιατί; Γιατί έχει την αισθητική του κινηματογράφου με μεγάλα ονόματα σκηνοθετών και συντελεστών να τις υπογράφουν και πολυδάπανες παραγωγές χωρίς το άγχος των κινηματογραφικών εισπράξεων. Έχει επίσης τους σταρς του κινηματογράφου από τον Άντονι Χόπκινς μέχρι την Βαϊόλα Ντέιβις, με όλες τις γενιές ηθοποιών να παρελαύνουν στις κάθε είδους σειρές και πολλούς από αυτούς μάλιστα μέσω της τηλεόρασης κάνουν εκρηκτικό comeback.
Αντλώντας από τα μηνύματα της εποχής, οι νέες σειρές έχουν γίνει θέμα συζήτησης πολύ περισσσότερο από πολλές ταινίες τα τελευταία χρόνια με παράδειγμα σειρές όπως το True Detective, το Game of Thrones ή και το παλιότερο Breaking Bad και το Lost. Έχουν επίσης και μια άλλη δεξαμενή συζήτησης, τα σόσιαλ μίντια στα οποία οι επίσημοι λογαριασμοί των στούντιο διαγωνίζονται να μεγαλώσουν την κοινότητά τους με σπόιλερ και ειδήσεις.
Συμπερασματικά, οι παλιοί κανόνες τελείωσαν, το σασπένς έχει μεταφερθεί στη μικρή οθόνη, τα επεισόδια είναι ωριαία και χορταστικά ενώ όσοι αγαπούν τις μίνι σειρές μπορούν να τις απολαύσουν ολόκληρες, αφού είναι διαθέσιμες κατευθείαν από τις πλατφόρμες.
Όπως ο περισσότερος κόσμος, έτσι και οι συντάκτες του TOC παρακολουθούν με ιδιαίτερη προσοχή όσα συμβαίνουν στον κόσμο των νέων σειρών. Και έχουν, φυσικά, τις δικές τους προτιμήσεις.
Οι συντάκτες του The TOC και οι σειρές που προτιμούν
H Στέλλα Θεοδώρου βλέπει Peaky Blinders
Καναπές και Peaky Blinders non stop… Η σειρά του BBC σε μεταφέρει αλλού στο Μπέρμιγχαμ, στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 1900 μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η προσπάθεια εξάπλωσης μιας συμμορίας, παράνομος τζόγος, γκάνγκστερς, εμπόριο λαθραίων τσιγάρων και αλκοόλ, έρωτας ρομαντικός αλλά και λάγνος.
Η προσπάθεια μιας οικογένειας η οποία προέρχεται από την εργατική τάξη να τα καταφέρει. Από τις ερμηνείες έως τα κοστούμια, τη φωτογραφία, τη μουσική και το story η σειρά είναι απλά εκπληκτική. Το σκηνικό είναι σχεδόν θεατρικό και σε ταξιδεύει στο Σμολ Χιθ του Μπέρμιγχαμ, στο Κάμντεν Τάουν του Λονδίνου στην εποχή της γέννησης του IRA, του αντικομμουνιστικού μένους, της εξέγερσης της εργατικής τάξης, στο λαθρεμπόριο αλκοόλ προς την Αμερική της ποτοαπαγόρευσης και βέβαια στην εξάπλωση του φασισμού. Η ιστορία της Βρετανίας ξεδιπλώνεται.
Η Αναστασία Τουρούτογλου βλέπει Narcos Mexico
Aν πεις σε οποιονδήποτε σχετικά ενημερωμένο άνθρωπο του δυτικού κόσμου «Ονόμασε τον πιο διαβόητο έμπορο ναρκωτικών στην ιστορία» ένα όνομα θα ακούσεις: Πάμπλο Εσκομπάρ. Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιδέα γύρω από την τηλεοπτική σειρά της διαδικτυακής πλατφόρμας του Netflix με την ονομασία Narcos. Ο στόχος ήταν να πει μία ιστορία όχι και τόσο μακρινή, αυτή της ανόδου και της πτώσης του πιο αναγνωρίσιμου και κυκλοθυμικού βαρώνου ναρκωτικών που γέννησε η Κολομβία. Το εγχείρημα πήγε πολύ καλά και οι παραγωγοί διψούσαν για συνέχεια – σχεδόν όσο και το τηλεοπτικό κοινό. Η τρίτη σεζόν της σειράς ήρθε το 2017 και αφηγήθηκε την περίπτωση της ξακουστής της οικογένειας Rodríguez ή αλλιώς του Cali καρτέλ, το οποίο διαδέχθηκε σε δύναμη και χρήμα την αυτοκρατορία του Εσκομπάρ. Χλιαρές κριτικές και μουδιασμένες αντιδράσεις και λίγο-πολύ κανείς δεν περίμενε πως μία νέα, τέταρτη σεζόν θα έβρισκε νόημα στις οθόνες μας.
Μέχρι τη στιγμή που το Narcos Mexico έκανε πρεμιέρα, τον Νοέμβριο του 2018 για να μεταφέρει την πλοκή της παγκόσμιας ναρκο-ιστορίας λίγο πιο ψηλά στον χάρτη, συγκεκριμένα 3,694 χιλιόμετρα βόρεια της Κολομβίας. Στο Μεξικό. Εκεί όπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ένας ενοχλητικά έξυπνος άντρας, πρώην αστυνομικός, έχει ένα όνειρο ζωής. Να ενώσει όλους τους Μεξικανούς διακινητές μαριχουάνας σε μία ενιαία κάστα που θα δρα φιλειρηνικά και οργανωμένα. Η επιτυχία του ένα πράγμα μόνο θα μπορούσε να σημαίνει. Ο Miguel Ángel Félix Gallardo μετατράπηκε μέσα σε ελάχιστα χρόνια από ένα πονηρό τυπάκι με όραμα στον σκοτεινό και επικίνδυνο ElPadrino, όπως τον αποκαλούσαν οι άντρες του. Aλλά και ο λαός του Μεξικού που κυριολεκτικά τον έτρεμε.
Αυτός που σίγουρα δεν τον έτρεμε και τόσο ήταν ο πράκτορα της Δίωξης Ναρκωτικών Κiki Camarena που φτάνει στη Γουαδαλαχάρα με μετάθεση και βάζει σκοπό της ζωής του να βάλει φυλακή τoν Gallardo σε μία χώρα όπου η αστυνομία και ο στρατός δουλεύουν για τους εμπόρους ναρκωτικών και η κυβέρνηση παίρνει ποσοστά από τις πωλήσεις. Με φόντο το εκτυφλωτικό φως του Μεξικού, αμέτρητα ρετρό σκηνικά βγαλμένα τόσο πειστικά από τα 80’s που σου αιχμαλωτίζουν την ψυχή και ένα soundtrack που ακούγεται γλυκά ακόμα κι έξω από τα στενά πλαίσια μίας από τις πετυχημένες ισπανόφωνες σειρές των τελευταίων χρόνων, η μάχη των Gallardo-Camarena έρχεται να κουμπώσει τέλεια μπροστά στα μάτια μας.
«Όχι, αυτή δεν είναι μία ιστορία με χαρούμενο τέλος», λέει ο αφηγητής στα πρώτα δευτερόλεπτα του πρώτου επεισοδίου. Στην πορεία το ξεχνάς, χαμένος κι εσύ μέσα σε κουλ ερμηνείες και ατέρμονο πιστολίδι. Μέχρι που έρχεται πράγματι το φινάλε και σου σκάει σαν παράπονο στην καρδιά.
Ο Στέλιος Μπαμιατζής βλέπει Game of Thrones και True Detective
Κι άντε τώρα μέσα στον καταιγισμό από πρωτότυπες και εξαιρετικές τηλεοπτικές σειρές, που είναι και η νέα τάση άλλωστε, να ξεχωρίσεις τη για σένα καλύτερη. Ζόμπι; Μάγους και δράκους; Κλασσικά αστυνομικά; Τι να διαλέξεις; True Detective; Game of Thrones; The Kingdom; Το Elementary μήπως; Ή το Walking Dead;
Θα... κάνω υπέρβαση και θα μιλήσω για δύο σειρές που αγαπάω. Το Game of Thrones (με κλειστά μάτια) και το True Detective.
To πρώτο διότι λατρεύω την επική φαντασία. Αγαπάω μάγους, ιππότες, βαρβαρους και δράκους. Γι'΄αυτό άλλωστε περιμένω πως και πως τη σειρά Lord of the Rings.
Επιπλέον, έχει μία ωμότητα που ταιριάζει με τον μυθικό κόσμο. Ουδείς "αθώος" ουδείς εντελώς "καλός".
Τέλος, διότι πίσω από τα εφέ, τις σφαγές και τον... άκρατο ερωτισμό, υπάρχει μία πραγματικότητα. Η πάλη για την εξουσία. Και η σειρά δίνει ακριβώς πως μαίνεται αιώνια αυτός ο πόλεμος με έναν μανδύα φαντασίας.
Όσο για το True Detective, τι να πω. Για τη σκηνοθεσία του; Την απίστευτη μουσική του; Τους χαρακτήρες και την ηθοποιία; Μπα, όχι. Απλώς ξεχνάς πως είναι αμερικάνικη παραγωγή διότι δεν έχει σχέση με "αμερικανιές". Οι ήρωες βιώνουν πάθη, αδυναμίες είναι τρωτοί και ναι, δεν κερδίζουν πάντα. Τ' αντίθετο θα έλεγα. Τα μυστήρια δε λύνονται εν ριπή οφθαλμού, δεν υπάρχουν "ευκολίες". Και ναι, ο αστυνομικός δεν είναι "σούπερ ήρωας". Απολαυστικό!
H Δέσποινα Κριθαρά βλέπει The killing, την αμερικανική αστυνομική σειρά φαινόμενο με φόντο το βροχερό Σιάτλ
Η πρώτη σεζόν της σειράς ξεκινάει γεμάτη σασπένς με την ιστορία μίας ανήλικης μαθήτριας, η οποία εντοπίζεται νεκρή στο πορτ μπαγκάζ λιμουζίνας στον πάτο μίας λίμνης, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Σιάτλ. Δύο ντετέκτιβ, η έμπειρη, λιγομίλητη αλλά κυκλοθυμική Λίντεν και ο νεόφερτος, αινιγματικός και φιλόδοξος Χόλντερ καλούνται να εξιχνιάσουν το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα, που δικαιολογημένα συγκλονίζει την τοπική κοινωνία. Αν και φαινομενικά αταίριαστοι, οι δυο τους θα αποτελέσουν ένα πολύ επιτυχημένο δίδυμο, παλεύοντας ταυτόχρονα με τους προσωπικούς τους δαίμονες.
Το κουβάρι των υπόπτων όλο και περιπλέκεται με τους πιθανούς ενόχους να σχετίζονται, τόσο με το στενό οικογενειακό και κοινωνικό κύκλο της αποθανούσας, όσο και με σημαντικά πρόσωπα από τον πολιτικό στίβο. Και εννοείται πως όλοι τους έχουν καλά κρυμμένα μυστικά και παράλληλες ιστορίες να μας διηγηθούν.
To 'The Killing' βασίζεται σε αντίστοιχη δανέζικη σειρά, η οποία απέκτησε φανατικούς υποστηρικτές, από την πρώτη μέρα προβολής του. Από τη αρχή, οι τηλεκριτικοί άρχισαν να γράφουν διθυραμβικά σχόλια και το κοινό να το παρακολουθεί μετά μανίας, προκειμένου να εντοπίσει το δολοφόνο της άτυχης Ρόζι Λάρσεν.
Κάθε επεισόδιο αφήνει ένα αναπάντητο ερωτηματικό στο τέλος, που σου δημιουργεί την εντύπωση ότι θα επιλυθεί στο επόμενο. Κάτι όμως που δε συμβαίνει, μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Εκεί που πιστεύεις ότι έχεις ανακαλύψει τον ένοχο, έρχεται η μία αποκάλυψη μετά την άλλη και σου ανατρέπει τα πάντα.
Λόγω του βροχερού και μουντού Σιάτλ, η αμερικανική αυτή αστυνομική σειρά σου δίνει την αίσθηση ενός ατμοσφαιρικού νουάρ που πλέκει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αντιφατικές εικόνες και σε κάνει να πιστεύεις ότι κάθε σκηνή είναι ένα κινηματογραφικό αριστούργημα.
Η Γωγώ Καρκάνη βλέπει το Babylon Berlin
Άρχισα να βλέπω χωρίς συγκεκριμένες προσδοκίες τη γερμανική σειρά του Netflix, με μοναδικό κίνητρο την περίοδο του Μεσοπολέμου όπου εκτυλίσσεται το σενάριο: μια εποχή που ανέκαθεν φανταζόμουν την ανθρωπότητα να αναδύεται για λίγο από την άβυσσο ενός παγκοσμίου πολέμου, να παίρνει μια βαθιά ανάσα τέχνης, μόδας, ομορφιάς, έρωτα, ελευθερίας, και αμέσως μετά να ξαναβυθίζεται χωρίς καμία δύναμη αντίστασης.
Βρέθηκα να ταξιδεύω σε μια μοντέρνα Βαβυλώνα με τυχοδιώκτες και ιδεαλιστές, με ναζί και κομμουνιστές, με ηγέτες και ανθρώπους του περιθωρίου. Η ιστορία του ντετέκτιβ Γκέρεον και της Σαρλότ, της πόρνης που καταλήγει να γίνει το δεξί του χέρι στη διαλεύκανση μιας σειράς από ανεξιχνίαστες δολοφονίες, είναι μόνο η πρόφαση για να μιλήσει η BabylonBerlin για το Βερολίνο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Η δράση της με έβαλε μέσα σε ένα φανταστικό κλαμπ που όλοι θα θέλαμε να επισκεφτούμε, το MokaEfti, με original μουσική του Μπράιαν Φέρι και ηλεκτρισμένες περφόρμανς που σε παρακινούν να σηκωθείς από τον καναπέ σου και να χορέψεις. Με μετέφερε σε μεγαλειώδεις Αρ Ντεκό χώρους αλλά και σκοτεινές γωνιές της πόλης βουτηγμένες στην ομίχλη και την ανέχεια. Με ενέπνευσε να ονειρευτώ το επόμενο ταξίδι μου στο Βερολίνο.
Και κάπου εκεί άρχισα να το ψάχνω περισσότερο και έμαθα ότι η Babylon Berlin απολαμβάνει τέτοια απήχηση διεθνώς, που έχει εμπνεύσει ακόμα και θεματικές ξεναγήσεις σε σημεία-χρονομηχανές της πόλης. Ότι είναι η ακριβότερη μη αγγλόφωνη σειρά στην ιστορία της τηλεόρασης. Ότι πίσω από την παραγωγή της βρίσκεται ο Stefan Arndt, «υπεύθυνος» και για το «Τρέξε Λόλα, Τρέξε». Η σχέση μου μαζί της άρχισε να δοκιμάζεται μόνο προς το τέλος της δεύτερης σεζόν, όταν η Babylon Berlinωφλέρταρε με τη χολιγουντιανή υπερβολή, εκβιάζοντας το σασπένς και το συναίσθημα. Για την ώρα, της το συγχώρεσα. Μου έχει δώσει πολλά. Η τρίτη σεζόν, που έρχεται μέσα στο 2019, θα δείξει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
![Δημοσιογράφος πήγε στη συνέντευξη Τύπου του Πούτιν για να κάνει πρόταση γάμου - Πώς αντέδρασε ο Ρώσος πρόεδρος [βίντεο]](https://www.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/207x116/crop/both/be/be32adb34d364794897cce4eceb7db12.jpg?quality=60&404=default&v=2)
![Γαβαλάς: Ο Μαζωνάκης γεννήθηκε αστέρι και αστέρι θα είναι πάντα, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι [βίντεο]](https://www.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/207x116/crop/both/5c/5c310cc8a429446c81b6694fa8cb0a4f.jpg?quality=60&404=default&v=2)
![Tρέιλερ για το μεγάλο φινάλε του "Stranger Things": "Ήρθε η ώρα για έναν νέο κόσμο" [βίντεο]](https://www.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/500x280/cu608x377/0,21,608,362/crop/both/d9/d92b961c7157442ab01e2dc10c35ac96.jpg?quality=60&404=default&v=2)
![Νατάσσα Μποφίλιου: "Ας αφήσουμε τα τραγούδια και τη μουσική να μιλήσουν γιατί μιλούν καλύτερα" [Βίντεο]](https://www.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/500x280/crop/both/bb/bb776086b22c4fe4901a47651e08eaeb.jpg?quality=60&404=default&v=2)
![Εκεί όπου η παράδοση λάμπει: Ανακαλύπτοντας την αργυροτεχνία των Ιωαννίνων σε ένα μουσείο κόσμημα [εικόνες]](https://www.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/500x280/cu608x405/0,31,608,372/crop/both/26/262ab2e4168b4c5388b87e6bdd0993ea.jpg?quality=60&404=default&v=2)
