Theo Αγγελόπουλος: Σκηνές -δικές του, δικές μας για πάντα

Δεν είναι οι καλύτερες - ποιός μπορεί να πει με βεβαιότητα, ποιές είναι; Είναι αυτές για τις οποίες ακούσαμε να μιλούν οι γονείς μας. Οσες μας πέτυχαν στην έξαψη της εφηβείας. Εκείνες που είδαμε παρέα με τους φίλους μας (και διαφωνήσαμε και σκοτωθήκαμε και συμφωνήσαμε και πάλι από την αρχή). Αυτές που έγιναν πρώτη είδηση. Στα πέρατα του κόσμου...

«Ο Θίασος» (1974-75)

Για πολλούς, ακόμη και για τους ορκισμένους διαφωνούντες, η καλύτερη ταινία του Αγγελόπουλου. Μία εξαιρετική «συνάντηση» δημιουργών πρώτης γραμμής -Γιώργος Αρβανίτης (φωτογραφία), Μικές Καραπιπέρης (σκηνικά), Γιώργος Πάτσας (κοστούμια), Λουκιανός Κηλαηδόνης (μουσική), Φώτος Λαμπρινός (επιλογή στα τραγούδια και στα κείμενα). Και βέβαια, Εύα Κοταμανίδου, Αλίκη Γεωργούλη, Βαγγέλης Καζάν. Πάνω στη Μεταπολίτευση. «Ο Θίασος» σαρώνει τα βραβεία και επί της ουσίας, σηματοδοτεί την «αυγή» του νέου ελληνικού κινηματογράφου.

Οι περιπέτειες ενός περιοδεύοντος θιάσου στην Ελλάδα από το 1939 μέχρι το 1952, ο οποίος προσπαθεί να παρουσιάσει μια θεατρική παράσταση του βουκολικού δράματος του Περεσιάδη Γκόλφω, η βοσκοπούλα. Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας και η ιδιωτική των μελών του θιάσου (που είναι ταυτόχρονα και μέλη της ίδιας οικογένειας) πλέκονται αξεδιάλυτα. Από τη μια οι τελευταίες μέρες της δικτατορίας του Μεταξά, η έναρξη του πολέμου, η ιταλική εισβολή, η γερμανική κατοχή, η Απελευθέρωση, η άφιξη των συμμάχων (Αγγλων αρχικά και Αμερικανών στη συνέχεια), η καταπίεση των «αριστερών» αγωνιστών και ο εμφύλιος, μέχρι τις εκλογές του 1952, οπότε και κυριαρχούν οι δυνάμεις της Δεξιάς. Από την άλλη, οι περιπέτειες της οικογένειας του Oρέστη, της αδελφής του, του πατέρα του, της μητέρας του και του εραστή της, παραπέμπουν στον κεντρικό πυρήνα του μύθου των Ατρειδών.

«Ο Θίασος»: 44η καλύτερη ταινία στην Ιστορία του Παγκόσμιου Κινηματογράφου», από τη Διεθνή Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου

Η ταινία τιμήθηκε με τα βραβεία: Βραβείο Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Fipresci) στο Φεστιβάλ των Καννών· Βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, Α' ανδρικού ρόλου (Βαγγέλης Καζάν), Α' γυναικείου ρόλου (Εύα Κοταμανίδου), Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης· «Ειδικό βραβείο» στο Φεστιβάλ της Ταορμίνα· Βραβείο Interfilm στο Φόρουμ του Βερολίνου· Βραβείο εge d'Or (καλύτερη ταινία της χρονιάς), Βρυξέλλες. 1976. Βραβείο Figueira das Foss, Πορτογαλία. 1979. Βραβείο Β.F.I. καλύτερης ταινίας της χρονιάς, Λονδίνο· Μέγα Βραβείο των Τεχνών, Ιαπωνία· Βραβείο καλύτερης ταινίας της χρονιάς, Ιαπωνία. «Καλύτερη ταινία της δεκαετίας 1971-1980», από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Ιταλίας. «44η καλύτερη ταινία στην Ιστορία του Παγκόσμιου Κινηματογράφου», από τη Διεθνή Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου.

«Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984)
Αρρωστη καρδιά δεν βρίσκει γιατρειά στη λησμονιά, χάνεται στ' αγιάζι, μέσα στο βοριά, στα ξένα μακριά... Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή, να ξαναρθεί, το καράβι στο λιμάνι θα φανεί, θαλασσινό πουλί στα όνειρα μας...

Ταξίδι στα Κύθηρα: Το κύκνειο άσμα του Μάνου Κατράκη, ο οποίος, ασθενής ήδη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αφήνει την τελευταία του πνοή, λίγο μετά την ολοκλήρωση τους

Το κύκνειο άσμα του Μάνου Κατράκη, ο οποίος, ασθενής ήδη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αφήνει την τελευταία του πνοή, λίγο μετά την ολοκλήρωση τους (2 Σεπτεμβρίου 1984, σε ηλικία 76 ετών). Στη διανομή, η Μαίρη Βολανάκη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Αθηνόδωρος Προύσαλης, ο Μιχάλης Γιαννάτος. Για πολλούς, η πιο τρυφερή ταινία του. Η αξέχαστη.

Ενας σκηνοθέτης του κινηματογράφου, κουρασμένος απ' τις μυθοπλασίες, αναζητά μια ιστορία ουσιαστική και προσκολλάται σ' έναν γέρο που πουλάει λεβάντες στο δρόμο: τον Σπύρο, έναν πρώην κομμουνιστή, εξόριστο στην Τασκένδη, που έχει επιστρέψει στην πατρίδα μετά από 32 χρόνια εξορία. Στο χωριό του, που το είχε υπερασπιστεί κατά τη διάρκεια του πολέμου, γίνεται μάρτυρας ενός ξεπουλήματος της γης και των ιδεών, που προσπαθεί να αποτρέψει. Ωστόσο, δεν μπορεί να συμπλεύσει με την πραγματικότητα. Απομονώνεται. Αδυνατεί να επικοινωνήσει με τα παιδιά του, με τους γύρω του. Μόνο η γυναίκα του, πιστή και υπομονετική Πηνελόπη, τον ακολουθεί μέχρι το τέλος, μέχρι το τελευταίο του ταξίδι.

Βραβείο σεναρίου και Βραβείο Fipresci στο Φεστιβάλ Καννών. Κρατικό βραβείο καλύτερης ταινίας, σεναρίου, Α' ανδρικού ρόλου (Μάνος Κατράκης), Α' γυναικείου ρόλου (Ντόρα Βολανάκη), Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ Ρίο ντε Τζανέιρο.

«Ο Μελισσοκόμος» (1986)

Η πρώτη συνεργασία του Αγγελόπουλου με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι (ακολούθησε «Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού»), μία ταινία δρόμου, ένα ταξίδι -από αυτά που αγαπούσε ο Μαστρογιάνι.

O Σπύρος, δάσκαλος σε μια μικρή επαρχιακή πόλη όπου πέρασε όλη του τη ζωή, μετά το γάμο της κόρης του και την αναχώρηση του γιου του που θα συνεχίσει τις σπουδές του στην Αθήνα, ξαναρχίζει κι αυτός το ταξίδι του, εγκαταλείποντας τη διδασκαλία, το σπίτι, τη γυναίκα του, διασχίζοντας τη χώρα με τις κυψέλες, όπως έκαναν ανέκαθεν ο πατέρας του κι ο πατέρας τού πατέρα του, ακολουθώντας το δρόμο της Άνοιξης, το δρόμο των μελισσών. Η συνάντησή του με μια κοπέλα θα του ξαναζωντανέψει παλιά συναισθήματα κι αναμνήσεις. Για κείνον, το παρελθόν είναι όλα· για κείνην, δεν είναι τίποτα. O Σπύρος, όμως, παλιός «αριστερός» και αγωνιστής, είναι μόνος του με το παρελθόν του και πολύ κουρασμένος πια για να επιμείνει στον αγώνα της ζωής: θα πεθάνει αφημένος στην επίθεση των ίδιων του των μελισσών…

Μελισσοκόμος: Μία ταινία δρόμου, ένα ταξίδι -από αυτά που αγαπούσε ο Μαστρογιάνι

Συν-σεναριογράφοι οι συγγραφέας, Δημήτρης Νόλλας Τονίνο Γκουέρα. Στη διανομή, Νάντια Μουρούζη, Τζένη Ρουσσέα, Ντίνος Ηλιόπουλος, Δημήτρης Πουλικάκος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη,

«Μία Αιωνιότητα και μια Μέρα» (1998) - Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ Καννών

Ο θρίαμβος... Στη στιγμή της απόλυτης ωριμότητας. Πρωταγωνιστής του Αγγελόπουλου, ο Μπρούνο Γκανζ. Μαζί του, η Ιζαμπέλ Ρενό, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, η Ελένη Γερασιμίδου... Πάλι, με δύο «γερές» υπογραφές στο σενάριο, Τονίνο Γκουέρα, Πέτρος Μάρκαρης.

O Αλέξανδρος, ένας μεσόκοπος συγγραφέας, ασχολείται με το ημιτελές έργο του Σολωμού «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι». Από το ποίημα λείπουν λέξεις, κι ο Αλέξανδρος αποπειράται να τις συγκεντρώσει, να τις αγοράσει, όπως έκανε για τις δικές του λέξεις κι ο Σολωμός. Τούτες οι λέξεις μπαίνουν στο παζλ της συμπλήρωσης του ημιτελούς αριστουργήματος, για να στοιχειώσουν και τη ζωή τού Αλέξανδρου. Όμως, οι δυνάμεις του έχουν εξαντληθεί, κι ο ίδιος βαδίζει προς το θάνατο. O χρόνος που του απομένει, ανήκει στις αναμνήσεις, στον απολογισμό μιας ζωής, γεμάτης χαμένες ευκαιρίες και λάθος κινήσεις. Μόνο μία κίνηση υπάρχει ακόμα: μια τυχαία συνάντηση μ’ ένα άστεγο αγόρι, παιδί των φαναριών. Προσκολλάται σ’ αυτό το παιδί, αναβάλλει την «αναχώρηση» και παρατείνει την αιωνιότητα κατά μία μέρα, για να μεταφέρει στον μικρό του φίλο κάτι από τη γνώση του, ν’ αφήσει τα ίχνη του πάνω σε κάποιον, μέσα από το βλέμμα του οποίου θα σωθεί εκείνος που φεύγει…

Η ταινία τιμήθηκε και με ένα άλλο, βραβείο, το Oικουμενικό Βραβείο της Καθολικής Εκκλησίας.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr