Είναι 83 ετών και δε σταματά. Σήμερα, μοιάζει να είναι πιο δημιουργική και ζωντανή από ποτέ. Η Γιόκο Όνο είναι η γυναίκα που ένας πλανήτης λάτρευε να μισεί ως γυναίκα του Τζον Λένον. Τα φώτα είναι στραμμένα επάνω της περισσότερο από πέντε δεκαετίες. Αγνοώντας σχεδόν την καλλιτεχνική της υπόσταση, τα μέσα ανακάλυπταν κάθε τόσο ένα τέλειο θήραμα.
Οι κατηγορίες που της έχουν αποδοθεί είναι άπειρες. Για την διάλυση των Μπιτλς, για την επιρροή που ασκούσε στον Τζον Λένον. Για τις ισχνές μουσικές της επιδόσεις. «Δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο που να νιώσω ότι θέλω να παραιτηθώ. Προς το παρόν αψηφώ το ότι έγινα 80 κι ότι για την κοινωνία είμαι πια συνταξιούχος. Το να είσαι 80 ετών δεν είναι ένα τρομακτικό πράγμα. Τώρα πια η ζωή είναι πολύ πιο ελεύθερη. Έχω περισσότερη ενέργεια, περπατώ πολύ, δουλεύω διαρκώς. Οι 80άρηδες δεν ζουν για τον ύπνο και το φαγητό. Χρειαζόμαστε την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια στη ζωή μας. Κι αυτά μας τα προσφέρει η εργασία. Η τέχνη είναι η αναπνοή μου. Εάν δεν το κάνω, αρχίζω να πνίγομαι» είχε δηλώσει στα γενέθλια των 80 της χρόνων.
Κάθε φορά που έρχεται στη δημοσιότητα το όνομά της, οι δημοσιογράφοι δε σταματούν να τη ρωτούν για τον Τζον Λένον. Έχουν χυθεί τόνοι μελανιού, την έχουν προσβάλλει και βρίσει χιλιάδες φορές. Έχει αντιμετωπίσει τις ύβρεις και πολλές φορές τις συκοφαντίες με απίστευτη ψυχραιμία. Η υπομονή είναι μέρος της καταγωγής της. Έχασε πολλές παρτίδες στη ζωή της, αλλά κέρδισε το παιχνίδι. Με τον κόσμο, την τέχνη, τον τύπο.
Η Γιόκο είναι μια σπουδαία καλλιτέχνης γράφουν στα αφιερώματα που της κάνουν για τις αναδρομικές της στα μεγάλα μουσεία του κόσμου, όπως στο «one woman show, 1960-1971» το 2015 στο ΜοΜΑ της Νέας Υόρκης ή στο Guggenheim, στο Μπιλμπάο το 2014. Η παρουσία της στην παγκόσμια καλλιτεχνική σκηνή είναι αξιοζήλευτη. Από τη δεκαετία του 50 ήταν ένα από τα πιο ενεργά μέλη στην πρωτοπόρας σκηνής της Νέας Υόρκης συνδεδεμένη με το κίνημα Fluxus και συνεργάτης προσωπικοτήτων της παγκόσμιας τέχνης όπως ο John Cage.
Η τέχνη της αποτελεί μια σπουδαία εμπειρία για τους θεατές. Τους προκαλεί, τους συνδέει ώστε να έχουν μια σπάνια σωματική εμπειρία. Τα υλικά της είναι πάντα απλά. Καθημερινά αντικείμενα, στοιχεία του φυσικού περιβάλλοντος, λέξεις, έννοιες ειλικρινείς και ουτοπικές. Η φιλοσοφία της είναι μια αφορμή για μια εκ νέου συζήτηση με το κοινό επάνω σε ζητήματα πανάρχαια.
Στην τελευταία της έκθεση στο Πεκίνο, στο ίδρυμα Faurschou, παρουσιάζει μια ποικιλία έργων από την εκτεταμένη καλλιτεχνική της καριέρα με ιδέες και υλικά που συνθέτουν τον πυρήνα της τέχνης της.
Η έκθεση ξεκινά από τους εξωτερικούς χώρους με τα δέντρα που έχουν φυτευτεί στον κήπο. Ονομάζονται οι «Τρεις φίλοι του χειμώνα» και είναι ένα πεύκο, ένα μπαμπού και μια δαμασκηνιά. Συμβολίζουν την επιμονή, την επιμονή και την αντοχή. Οι θεατές καλούνται να γράψουν μια ευχή και να την κρεμάσουν σε ένα κλαδί ενός δέντρου. Στο εσωτερικό του χώρου, πρωταγωνιστούν οι χρυσές σκάλες που συμβολίζουν τη δημιουργία και την αναγέννηση.
Η ιδέα της ελπίδας, της ελευθερίας, εμφανίζεται στο έργο της Γιόκο Όνο πολύ περισσότερο μετά τη δολοφονία του Τζον Λένον. Υπογραμμίζει την ιδέα της ελπίδας και με ειλικρίνεια αντιπαραθέτει τα τρομακτικά γεγονότα της ζωής της με την ελπίδα να ξεφύγει από το φόβο. Σε είκοσι μέρη της πόλης του Πεκίνου με το pop-up έργο Word χρησιμοποιεί λέξεις όπως το "Imagine" και το “Dream”, για να παρακινήσει σε σκέψεις το κοινό.
Η Γιόκο Όνο καταφέρνει στην ένατη δεκαετία της ζωής της να ανανεώσει ένα εξαιρετικό καλλιτεχνικό έργο. Είναι μια από τις πρωτοπόρους της αβάν γκαρντ που συνεχίζει μέχρι σήμερα, ακάματα, την καλλιτεχνική της πρακτική. Είναι μια φεμινίστρια, με λεπτή αίσθηση του χιούμορ και ισχυρές πολιτικές και κοινωνικές αναφορές. Τα έργα της υποκινούνται από βαθιά ανθρώπινες ανησυχίες. Η τέχνη της, πρωτοποριακή και αμφιλεγόμενη κάνει πάντα τη διαφορά. Γιατί μέσα από την περισυλλογή και τον προβληματισμό χωρίς ίχνος κυνισμού, δημιουργεί διαρκή σύμβολα ανοίγοντας ένα δρόμο στο ζεν και στην ουσία της απελευθέρωσης.