Αφιερωμένη στον κορυφαίο, διεθνώς αναγνωρισμένο ζωγράφο Άγγελο (Παναγιώτου) και στα πενήντα χρόνια της πορείας του στην τέχνη, είναι η αναδρομικού χαρακτήρα έκθεση με τίτλο "Το Σύμπαν του Άγγελου -50 χρόνια ζωγραφική" που εγκαινιάζεται στην Kapopoulos Fine Arts Gallery στις 11 Νοεμβρίου, παρουσία του ίδιου του καλλιτέχνη.
"Λίγοι ζωγράφοι, και το λέω και μετά λόγου γνώσεως, έχουν προκαλέσει με το έργο τους τέτοια πρόκληση και τόσο σκάνδαλο στην κοινωνία μας, όσο ο Άγγελος από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση. Κι ας πρόκειται για έναν δημιουργό που σ' όλη την πολύχρονη σταδιοδρομία του παρέμεινε σεμνός, αθόρυβος αλλά και πεισματικά σταθερός στις αξίες του, αταλάντευτα αμετακίνητος από τα πιστεύω και τις αισθητικές του επιδιώξεις", γράφει στο σημείωμα του για την έκθεση ο επιμελητής, καθηγητής Μάνος Στεφανίδης και συνεχίζει:
"Ο Άγγελος Παναγιώτου που υπογράφει με το μικρό του όνομα "Άγγελος" είχε σχετικές μάλλον στο μυαλό του τον μυθικό Άγγελο Ακοτάντο, τον πρώτο, μεταβυζαντινό ζωγράφο μας μετά την πτώση της Πόλης, τον γενάρχη της νεοελληνικής τέχνης. Έτσι, νομίζω ότι ο Άγγελος Παναγιώτου φιλοδόξησε - εκεί που άλλοι ονειρεύονταν να γίνουν Βαν Γκογκ και Πικάσο - να καταστεί ο ίδιος ο Ακοτάντος της σύγχρονης μας ζωγραφικής. Ενώνοντας με την αισθητική του πρόταση την πρώιμη Αναγέννηση, και το καθ' ημάς μπαρόκ με την εποχή μας.
Ο καλλιτέχνης από την Φαρκαδόνα της Λάρισας που φοίτησε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (1962-1967) με δάσκαλο τον εντελώς ιδιαίτερο και χαρισματικό Γιώργο Μαυροΐδη και ταξίδεψε στην Ευρώπη για να μελετήσει τους ιστορικούς δασκάλους του παρελθόντος, καλύπτοντας έτσι μια βαθιά αισθητική του ανάγκη: τη δίψα του για το αιώνια και ανόθευτα ωραίο.
Μισόν αιώνα λοιπόν μετά από την πρώτη του, επεισοδιακή εμφάνιση στην ιστορική " Ώρα" του Ασαντούρ Μπαχαριάν το 1975 με τα θρησκευτικά θέματα αλλά και στον "Ζυγό" αργότερα, ο Άγγελος παρουσιάζεται σήμερα να είναι απόλυτα δικαιωμένος έχοντας μιλήσει, σε χρόνο ανύποπτο, με τους ποικίλους κύκλους της έρευνας του - τα συμπαντικά τοπία, την Ιερά Σινδόνη, τους αρχαίους ναούς - για τα αόρατα ρούχα του βασιλιά και έχοντας φτιάξει σταθερά εικόνες που ν' αντέχουν στον χρόνο.
Εδώ και μισό αιώνα, τώρα παρά τις ακραίες αλλαγές που έχουν παρουσιαστεί στον χώρο των εικαστικών τεχνών αυτός συνειδητά προχώρησε αντίθετα στο ρεύμα, και κατάφερε, με το να αξιοποιεί τα πράγματα του παρελθόντος με ιδιαίτερη ζέση και προσωπική ματιά να καταστεί κλασικός στο είδος του με χιλιάδες έργα (!) σε εκατοντάδες συλλογές και εντός και εκτός. Κατάφερε ώστε, μέσα από το έργο και το όραμα του, οι ζωγραφικές του να γίνονται προφητείες ή προσευχές για το μέλλον. Όσο για την αγάπη του για τις φόρμες και τα θέματα των παλιών δασκάλων, των λεγόμενων grands maîtres, ένα είναι βέβαιο: ότι τους προσεγγίζει με σύγχρονο, δηλαδή υποψιασμένο, βλέμμα. Προσωπικά θα τον τοποθετούσα στους κορυφαίους εκπροσώπους της συμβολικής ζωγραφικής και του λυρικού ρεαλισμού στον τόπο μας.
Κι ακόμη ένα στοιχείο που τον διαφοροποιεί από πολλούς άλλους ζωγράφους: Η τέχνη του Άγγελου με τον έντονο θεατρικό χαρακτήρα - συχνά τα μοντέλα του είναι ηθοποιοί - αλλά και την μεταφυσική διάθεση λειτουργεί ως ένας οπτικός συλλογισμός ανάμεσα στο αιώνιο και το εφήμερο, το νείκος και την φιλότητα με την προσωκρατική έννοια.
Από την άλλη το ότι η ζωγραφική αφηγείται, είτε έτσι είτε αλλιώς, ιστορίες χωρίς να χρησιμοποιεί λόγια, το ξέραμε. Η ζωγραφική κι ο λόγος, δηλαδή το κείμενο διατηρούν σχέση ανάλογη εκείνης που συνδέει την ποίηση με τη μουσική. Ολοκληρώνει το ένα την άλλη. Δεν γίνεται αλλιώς. Επειδή αυτό που ονομάζουμε έμπνευση, εκπηγάζει από την ίδια, σκοτεινή κι άδηλη πηγή του υποσυνείδητου. Από εκείνη την σκιά που κυοφορεί το φως. Από τον πιο βαθύ πυρήνα της ύπαρξης.
Η ζωγραφική του Άγγελου, με τον συνεχή διάλογο του με τους κλασικούς από τον Καραβάτζιο ως τον Γύζη ή τον Βολανάκη, εμπεριέχει με δαψίλεια όλα τα ανωτέρω στοιχεία: Δηλαδή τη βαθιά γνώση της δυτικοευρωπαϊκής τέχνης πλάι στην έντονη εξισορρόπηση του προσωπικού του ιδιώματος ανάμεσα στο συναίσθημα και τον ορθολογισμό, την εμπειρία και το ένστικτο, τον σεβασμό αλλά και ταυτόχρονα την τολμηρή ανανέωση της, οποίας, παράδοσης. Ιθαγενούς ή εισαγόμενης.
Συμπερασματικά μιλώντας ιδού πως θα όριζα το κλασικό (αναφερόμενος κυρίως στο σύμπαν του Άγγελου): Θα το όριζα ως εκείνη τη μορφή τέχνης που η διάρκεια της - πιο σωστά η αντοχή της στα μάτια ενός συνεχώς εναλλασσόμενου κοινού - δεν κάμπτεται και την καθιστά γι' αυτό συνεχώς επίκαιρη. Και που, τέλος, λειτουργεί για το κοινό της είτε ως παραμυθία και πράυνση, είτε ως μοναδική ευκαιρία για ένα ταξίδι σ' εκείνο το σύμπαν που ο καθένας κρύβει μέσα του..."
Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Γρηγόρης Καπόπουλος.
Εγκαίνια έκθεσης: Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2025 19:00-22:00.
Διάρκεια έκθεσης: 11 -25 Νοεμβρίου 2025.
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο: 10:00 – 17:30.
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 10:00 – 20:30.
Σκουφά 5, Κολωνάκι, Αθήνα, 10673