ΤΟC BOOKS: Κρυμμένα μυστικά, προσωπική μοναξιά και ο ανακτημένος χρόνος

Celeste Ng - Μικρές φωτιές παντού

Στο Σέικερ Χάιτς, ένα ήρεμο, προοδευτικό προάστιο του Κλίβελαντ, όλα είναι σχεδιασμένα ως την τελευταία λεπτομέρεια – από τη χάραξη των στριφογυριστών δρόμων ως το χρώμα των σπιτιών, ως τις επιτυχημένες ζωές που πρόκειται να ζήσουν οι κάτοικοί του. Και κανείς δεν ενσαρκώνει αυτό το πνεύμα καλύτερα απ’ ότι η Έλενα Ρίτσαρντσον, της οποίας η βασική αρχή είναι να σέβεται πάντα τους κανόνες.

Τότε, στην ειδυλλιακή φούσκα που συνιστά τη ζωή της οικογένειάς της, μπαίνει η Μία Γουόρεν, μια αινιγματική καλλιτέχνιδα που νοικιάζει μαζί με την έφηβη κόρη της, την Περλ, ένα σπίτι των Ρίτσαρντσον. Σύντομα η Μία και η Περλ αποκτούν πολύ σημαντικότερο ρόλο στη ζωή τους από αυτόν των απλών ενοικιαστριών – και τα τέσσερα παιδιά των Ρίτσαρντσον γοητεύονται από τη μητέρα και την κόρη. Η Μία όμως κουβαλά ένα μυστηριώδες παρελθόν και μια αψηφισιά για το κατεστημένο που απειλεί να ανατρέψει την τόσο τέλεια οργανωμένη κοινότητά τους.

Το Μικρές φωτιές παντού διερευνά το βάρος των μυστικών, την τρομερή δύναμη της μητρότητας, καθώς και τον κίνδυνο που ελλοχεύει στην πεποίθηση πως ακολουθώντας τους κανόνες μπορείς να αποτρέψεις μια συμφορά.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Ο ανακτημένος χρόνος VII - Μαρσέλ Προυστ

Όσο κρατούσε η ημέρα, σ' αυτή την κατοικία με έντονο τον αέρα της εξοχής, που έμοιαζε απλώς με τόπο ανάπαυσης ανάμεσα σε δυο περιπάτους ή με καταφύγιο τη στιγμή που θα ξέσπαγε η μπόρα, μια απ' αυτές τις κατοικίες όπου όλα τα καθιστικά θυμίζουν εξοχικά κιόσκια και όπου, κρεμασμένα στις ταπετσαρίες των υπνοδωματίων, τα τριαντάφυλλα του κήπου στη μία, τα πουλιά των δέντρων στην άλλη, εμφανίζονται ολοζώντανα μπροστά μας και μας κρατούν συντροφιά -χωριστά το καθένα-, καθώς ήταν παλιοκαιρινές ταπετσαρίες, όπου κάθε τριαντάφυλλο είχε τόσο ευδιάκριτο περίγραμμα που θα το κόβαμε αν ήταν ζωντανό, κάθε πουλί θα το κλείναμε σε κάποιο κλουβί και θα το εξημερώναμε, ολότελα διαφορετικές απ' αυτές τις επιβλητικές διακοσμήσεις των τωρινών υπνοδωματίων, όπου σ' ένα ασημένιο φόντο διαγράφονται, ακολουθώντας την ιαπωνική τεχνοτροπία, όλες οι μηλιές της Νορμανδίας, προκαλώντας παραισθήσεις τις ώρες που είμαστε ξαπλωμένοι· όσο κρατούσε η ημέρα, έμενα στο δωμάτιό μου που έβλεπε στις ωραίες πρασινάδες του πάρκου και στις πασχαλιές της εισόδου, στα πράσινα φύλλα των ψηλών δέντρων, τα οποία λαμπύριζαν στον ήλιο πλάι στο νερό, και στο δάσος της Μεζεγκλίζ. Όλα ετούτα τα απολάμβανα απλώς επειδή σκεφτόμουν: «Είναι ωραία που έχω τόσο πράσινο στο παράθυρο του δωματίου μου», έως τη στιγμή που, στον αχανή πρασινωπό πίνακα, αναγνώρισα, χρωματισμένο σε αντίθεση με βαθύ γαλάζιο, μόνο και μόνο επειδή βρισκόταν πιο μακριά, το καμπαναριό της εκκλησίας του Κομπραί. Όχι μόνο μιαν ορισμένη απεικόνιση ετούτου του καμπαναριού, αλλά το ίδιο το καμπαναριό, το οποίο, καθώς εναπόθετε μ' αυτό τον τρόπο στα μάτια μου την απόσταση των τόπων και των χρόνων, διαγραφόταν καταμεσής στο αστραφτερό πράσινο και με μια ολότελα διαφορετική απόχρωση, τόσο σκοτεινή που σου έδινε την εντύπωση ενός ιχνογραφήματος που αποτυπωνόταν στο τζάμι του παραθύρου μου. Και οσάκις έβγαινα για λίγο από το δωμάτιό μου, μπορούσα να διακρίνω στην άκρη του διαδρόμου, μια που είχε διαφορετικό προσανατολισμό, κάτι σαν πορφυρή λωρίδα, την ταπετσαρία ενός μικρού σαλονιού, κάποιο απλό τούλι αλλά κόκκινο, κι έτοιμο να πυρώσει με την πρώτη ηλιαχτίδα που θα έπεφτε επάνω του.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία

Ολομόναχος - Νίκος Παναγιωτόπουλος

Η σπαρακτική αφήγηση της οικογενειακής ιστορίας αποτελεί ένα Γράμμα στον Πατέρα – μια ετεροχρονισμένη πράξη αποδοχής της άυλης πατρικής κληρονομιάς.

Την ίδια στιγμή όμως αποτελεί κι ένα είδος διαθήκης, νουθεσία και ευχή μαζί προς τον δικό του γιο – μια απεγνωσμένη προφητεία ή προκαταβολική απολογία για όσα θα του κληροδοτήσει θέλοντας και μη.

Όλα εξηγούνται πλέον. Κάθεται απέναντί μου και μου χαμογελάει με εκείνο το μισό χαμόγελό του, ένα μείγμα συμπόνιας και σαρκασμού… ...επιτέλους, τον καταλαβαίνω. Ο ανεξιχνίαστος άντρας που με μεγάλωσε, ο άντρας που μίσησα όσο και λάτρεψα, είναι ανοιχτό βιβλίο μπροστά μου. Εντάξει η συμπόνια. Ο σαρκασμός, όμως; θα αναρωτηθεί κανείς και με το δίκιο του. Ο σαρκασμός έχει να κάνει με το ότι μας ενώνουν πολύ περισσότερα από τις ρυτίδες και τη γραμμή των μαλλιών στο μέτωπο. Η στιγμή που τον καταλαβαίνω πια απόλυτα είναι η στιγμή που ανακαλύπτω από τι είμαι φτιαγμένος.

Ρίχνει φαρμάκι ο κόσμος πικρό
και δεν χρωστάει να κάνει καλό
όμως στο τέλος θα δούνε ποιος είμαι εγώ…

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Όλα τα βιβλία μπορείτε να τα βρείτε στα Public

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr