Ρηχό νερό, σκιές του Άκη Παπαντώνη
Τα ξημερώματα της 26ης Απριλίου 1986 βρίσκουν τους κατοίκους του Πρίπιατ να κοιμούνται, να λογομαχούν, να ερωτοτροπούν ή να παλεύουν με τους δαίμονές τους, την ώρα που ο αντιδραστήρας Νο. 4 του πυρηνικού σταθμού παραγωγής ενέργειας «Β. Ι. Λένιν» εκρήγνυται.
Με φόντο ένα γεγονός που διαχώρισε ανεπιστρεπτί το πριν από το μετά, η καθημερινότητα των ανυποψίαστων κατοίκων της πόλης-δορυφόρου του Τσερνόμπιλ μετατρέπεται σε σημείο καμπής. Προσωπικές ιστορίες και ετερόφωτες αφηγήσεις μπλέκονται, ακριβώς όπως το παρελθόν μπλέκεται με το παρόν και το μέλλον των πρωταγωνιστών. Η ροή του χρόνου όμως δεν ανακόπτεται• κάποια ερωτήματα απαντώνται και κάποια μένουν μετέωρα, κάποιες μνήμες ξεθωριάζουν και κάποιες μένουν ακλόνητες, κάποιες χειρονομίες μένουν στη μέση και κάποιες βρίσκουν βίαιη απόκριση.
Από την αρχή ως το τέλος αυτού του σπονδυλωτού μυθιστορήματος κυριαρχεί το ζήτη-μα της μνήμης: το πώς το βιωμένο παρελθόν συνομιλεί με όσα προοικονομεί το παρόν• το πώς οι προσωπικές ή οι συλλογικές αναμνήσεις αναδύονται αναπάντεχα από τη σκιασμένη πλευρά της πραγματικότητας, προτού βουτήξουν ξανά στα ρηχά νερά της. «Δεν έχει σημασία όμως τι θα θυμόταν και τι όχι, άλλωστε τα χρόνια κυλούν σαν νερό και η μνήμη δεν είναι παρά ένα αστείρευτο πηγάδι ψέματα».
Εκδόσεις Κίχλη
Η Πόρτα του Δημήτρη Τσεκούρα
Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, ένας διανοούμενος –μάλλον− πενηντάρης, που φέρνει κάπως στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, ζει μόνος. Και φοβάται πολύ ότι εάν τυχόν πεθάνει πριν την ώρα του −γιατί ποτέ δεν ξέρεις−, κανείς δεν θα το(ν) ανακαλύψει. Μια ωραία πρωία λοιπόν βγάζει την πόρτα του σπιτιού και πάει και την πετάει στα σκουπίδια. Γιατί; Μα για τον απλούστατο λόγο,αφενός,ότι εάν πεθάνει πριν την ώρα του, η οσμή θα γίνει πολύ γρηγορότερα αντιληπτή. Αλλά και, αφετέρου, γιατί ο άνθρωπος της ιστορίας μας είναι εξαιρετικά περίεργος για το «πόσους ακριβώς κλέφτες μπορεί να ερεθίσει» ένα σπίτι ορθάνοιχτο, ένα σπίτι without the Door. Και για να είμαστε ειλικρινείς, καμία απολύτως σημασία δεν έχει αν όλα όσα συμβαίνουν μετά είναι εντός ή εκτός πραγματικότητας. Σημασία έχει ότι έχουν μια τρομακτική σημασία…
Εκδόσεις Έρμα
Η ημέρα ενός εκλογικού αντιπροσώπου του Ίταλο Καλβίνο
"Βράδιαζε. Το "αποσπασμένο τμήμα" εξακολουθούσε να διασχίζει τους θαλάμους: γυναικείους αυτή τη φορά. Για να συλλέξουν τα ψηφοδέλτια, γυρνούσαν από κρεβάτι σε κρεβάτι μ' εκείνα τα παραβάν που έπρεπε να μετακινούν κάθε φορά. Δεν είχαν τελειωμό... "Τελειώσατε, κυρία; Μπορούμε να έρθουμε να μαζέψουμε;" Η καημενούλα απ' την άλλη μεριά του παραβάν μπορεί και να ψυχορραγούσε. "Κλείσατε το ψηφοδέλτιο; Ναι;" Έβγαζαν το παραβάν: Το ψηφοδέλτιο ήταν ακόμη εκεί, διπλωμένο, λευκό ή με μία μουτζούρα, με μερικές μπερδεμένες γραμμές...
Ο Αμερίγκο επαγρυπνούσε... Από τη στιγμή που είχε νιώσει λιγότερο ξένος απέναντι σ' εκείνους τους δυστυχισμένους, η αυστηρότητα του πολιτικού του ρόλου τού είχε γίνει επίσης λιγότερο ξένη. Θα 'λεγε κανείς ότι σ' εκείνον τον πρώτο θάλαμο ο ιστός που τον κρατούσε τυλιγμένο σ' ένα είδος παραίτησης είχε σκιστεί, και τώρα ένιωθε νηφάλιος, σαν να του ήταν όλα πια ξεκάθαρα, σαν να κατανοούσε τι έπρεπε ν' απαιτεί κανείς από την κοινωνία και τι αντίθετα δεν έπρεπε να απαιτεί, μα ήταν αναγκαίο να φτάσει σ' αυτό το συμπέρασμα μόνος του, αλλιώς ήταν ανώφελο."
Ο Αμερίγκο Ορμέα, μέλος κάποιου αριστερού κόμματος, ορίζεται αντιπρόσωπος σ' ένα εκλογικό κέντρο, προπύργιο των χριστιανοδημοκρατών: ένα εκκλησιαστικό ίδρυμα για ανίατους ασθενείς και άτομα με ειδικές ανάγκες. Η πλήρης εξάρτησή τους από το προσωπικό και τη διεύθυνση του ιδρύματος μετατρέπει αυτούς τους ανθρώπους σε εύκολα θύματα της πιο αναίσχυντης πολιτικής εκμετάλλευσης, εμπλέκοντάς τους σε μια αντιπαράθεση που ούτε τους ενδιαφέρει ούτε τους αφορά πραγματικά.
Τα όσα βλέπει και ακούει τη μέρα εκείνη ο Ορμέα τον χαράζουν βαθιά και τον οδηγούν σε δρόμους και λύσεις που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί.Μια αληθινή, στην ουσία της, ιστορία με φανταστικούς πρωταγωνιστές, βασισμένη στην εμπειρία του Calvino.
εκδόσεις Κριτική