Τρία βιβλία για το δίκαιο, την εκδίκηση και την τρέλα της εξουσίας

Τι είναι δίκαιο;

Το ερώτημα «τι είναι δίκαιο;», που περιέχεται στον τίτλο του βιβλίου, είναι πολύ παλαιό. Απασχολεί τους θεωρητικούς και τους φιλοσόφους του δικαίου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα ερώτημα ανάλογο με εκείνο που απηύθυνε στο Πραιτώριο ο Πόντιος Πιλάτος προς τον Ιησού Χριστό: «Τι εστίν αλήθεια;»

Ωστόσο, με το παρόν βιβλίο δεν επιδιώκεται η συνέχιση της αναζήτησης μιας απάντησης, η οποία ίσως και να μην υπάρχει. Ο σκοπός του συγγραφέα εδώ είναι πολύ πιο απλός: Συνίσταται στην προσπάθεια να φέρει το δίκαιο και τη νομική επιστήμη πιο κοντά στον απλό πολίτη∙ να πάρει το δίκαιο από το επίπεδο της θεωρίας και να το κατεβάσει στην πραγματικότητα της καθημερινής ζωής∙ να καταστήσει σαφές στον μη ειδικό τι σημαίνουν και πώς εφαρμόζονται οι κανόνες δικαίου κάθε μέρα σε πλήθος ζητημάτων (εμπορικών, οικονομικών, οικογενειακών, κληρονομικών κλπ.) που δημιουργεί η συμβίωση των ανθρώπων σε μια κοινότητα.

Παρόλο που το δίκαιο είναι άμεσα και άρρηκτα συνδεδεμένο με την καθημερινή ζωή του ανθρώπου, δεν προσελκύει το ενδιαφέρον και την εμπιστοσύνη του στον ίδιο βαθμό με τις άλλες κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες, όπως η ιστορία, η κοινωνιολογία, η φιλολογία, η ιστορία της τέχνης κλπ. Με τη φιλοδοξία να αντιστρέψει αυτή την εικόνα, ο συγγραφέας προσπαθεί όσο μπορεί πιο απλά και με τη χρήση πολλών παραδειγμάτων, να ανοίξει για τον μη νομικό ένα παράθυρο στον «παράδεισο» των νομικών εννοιών∙ να εξηγήσει τη λειτουργία πολλών θεσμών∙ να απλουστεύσει κατά το δυνατό νομικές κατασκευές που φαίνονται δυσνόητες∙ και να καταστήσει σαφές ότι ο νομοθέτης, μπορεί μεν μερικές φορές (ή εποχές) να υπερβάλλει στην παραγωγή νόμων (εξού και η γνωστή μας πολυνομία), αλλά κατά κανόνα δεν αυθαιρετεί! Πίσω από κάθε νομοθετική ρύθμιση κρύβεται η προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων της καθημερινής ζωής και διευθέτησης συγκρουόμενων συμφερόντων των μελών της κοινωνίας.

Ο Απόστολος Σ. Γεωργιάδης υπήρξε Δάσκαλος πολλών γενεών Ελλήνων νομικών. Είναι επίτιμος και ομότιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας, καθώς και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Κυκλοφορεί από τις Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης

Η τέχνη της Λεπίδας

Ο Ίρβιν Γουέλς, συγγραφέας του Trainspotting, επιστρέφει με το νέο του μυθιστόρημα, Η τέχνη της λεπίδας, σε μετάφραση του Θάνου Καραγιαννόπουλου και επιμέλεια της Μάγδας Τσολάκου.

Η ιστορία ξεκινά όταν με την επιστροφή του Τζιμ Φράνσις από την Καλιφόρνια στο Εδιμβούργο για την κηδεία του γιου του –ενός γιου που ελάχιστα γνώριζε– φαίνεται αρχικά ως ένα δυσάρεστο γεγονός που δεν μπορεί να αποφύγει. Τα πράγματα όμως παίρνουν άλλη διάσταση όταν θα συναντήσει και πάλι μετά από έξι χρόνια την οικογένειά του και τους παλιούς γνώριμους του υποκόσμου. Το παρελθόν ξυπνά μνήμες ζοφερές και ένα άλλο πρόσωπο βγαίνει σιγά σιγά στην επιφάνεια, αυτό του Φρανκ Μπέγκμπι, του στυγνού δολοφόνου, του αδίστακτου εγκληματία. Ένα πρόσωπο που δεν θυμίζει σε τίποτα τον ήσυχο και τρυφερό οικογενειάρχη της Καλιφόρνιας.

Ποια μυστικά κρύβει αυτό το απρόσμενο υπερατλαντικό ταξίδι; Θα καταφέρει ο Φρανκ να διαχειριστεί την οργή του και να βγει αλώβητος από τη δοκιμασία; Θα ξαναγίνει ο υπέροχος σύζυγος και γλυκός πατέρας, ο προικισμένος καλλιτέχνης με τις λεπίδες; Ο Τζιμ Φράνσις έχει ξεγράψει προ πολλού τον Φρανκ Μπέγκμπι. Ή μήπως όχι;

Ο Irvine Welsh είναι ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της σύγχρονης βρετανικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε το 1958 στο Leith, εργατική συνοικία του Εδιμβούργου όπου και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του.

Η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά και οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης τον ώθησαν να μετακομίσει στο Λονδίνο, την εποχή της έκρηξης του punk. Ασχολήθηκε με τη μουσική, προσπάθησε να γίνει κιθαρίστας, εργάστηκε σε μεσιτικό γραφείο, όλα χωρίς επιτυχία. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 επέστρεψε στο Εδιμβούργο όπου εργάστηκε ως δημοτικός υπάλληλος.

Παράλληλα ξεκίνησε να γράφει το πρώτο του βιβλίο, που θα τον έβγαζε από την αφάνεια. Το 1993, το Trainspotting κυκλοφορεί και η επιτυχία του, αν και απρόσμενη, του αλλάζει τη ζωή. Τρία χρόνια αργότερα, ο Danny Boyle μεταφέρει την παρέα του Trainspotting στον κινηματογράφο και μαζί με την παγκόσμια επιτυχία της ταινίας, το βιβλίο γίνεται best seller.

Ασχολείται, επίσης, με τη συγγραφή θεατρικών έργων και κινηματογραφικών σεναρίων καθώς και με τη δημοσιογραφία, έχοντας μόνιμη στήλη στην εφημερίδα Daily Telegraph και αρθρογραφώντας για το περιοδικό Loaded και την εφημερίδα The Guardian.

Όλα αυτά τα χρόνια έχει ζήσει σε διάφορες πόλεις του κόσμου, όπως το Λονδίνο, το Άμστερνταμ και την Ίμπιζα. Τώρα ζει στο Δουβλίνο.

Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ.

Το γατάκι

Το βιβλίο του Χάουαρντ Τζέικομπσον το «Γατάκι» αφηγείται την ιστορία του πρίγκιπα Φράκασους, του πιθανού διαδόχου στο –διάσημο για τους ουρανοξύστες του με τις χρυσές πόρτες και τα καζίνο– Δουκάτο των Όριτζεν, ο οποίος περνά την εφηβική του ηλικία παρακολουθώντας ριάλιτι στην τηλεόραση, ενώ φαντάζεται τον εαυτό του ως τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Νέρωνα και φαντασιώνεται πόρνες. Είναι αργόσχολος, κομπορρήμων, μυγιάγγιχτος και εγωιστής. Δεν έχει τρόπους, δεν έχει γνώσεις, δεν έχει ιδέες ούτε λέξεις για να τις εκφράσει. Θα μπορούσε, έτσι όπως είναι, να γίνει ο ένας και μοναδικός αρχηγός που θα καταστήσει τη χώρα και πάλι σπουδαία;

Μια ευφυής παρωδία, στην παράδοση του Τζόναθαν Σουίφτ, για τον λαϊκισμό, τη σύγχρονη δημοκρατία του Δυτικού κόσμου και τις κραυγαλέες αποτυχίες της.

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

...Ύστερα του πρότειναν να καθίσει. Πάνω από το γραφείο υπο-δοχής υπήρχε ένας πίνακας με την τεχνοτροπία του Τισιανού,που εικόνιζε τον Μεγάλο Δούκα να παίζει γκολφ με τον Πάπα. Ο Καθηγητής Πρόμπριους σήκωσε το κεφάλι σάμπως να ήταν καλειδοσκόπιο και να ήθελε ν’ αλλάξει τα σχήματα μέσα. Ήταν τόσο το φως που αντανακλούσαν οι κρυστάλλινοι πολυέ λαιοι, ώστε μπορεί να μην έβλεπε ό,τι υπήρχε στ’ αλήθεια. Όμως όχι: εκεί, γερτός πάνω στο ασημένιο του μπαστούνι του γκολφ, ήταν ο Μεγάλος Δούκας των Όριτζεν, και απέναντί του, γελώντας, μ’ έναν καρδινάλιο ως βοηθό, ήταν ο Πάπας. Το μόνο αναπάντητο ερώτημα ήταν αν ο πίνακας απαθανάτιζε ένα αληθινό γεγονός ή ένα φανταστικό.Τελικά τον ανέβασαν μ’ ένα ασανσέρ στον 117ο όροφο και τον οδήγησαν ενώπιον του Μεγάλου Δούκα και της Δούκισσας. Αν και κάθονταν σ’ ένα τραπέζι κι έπαιζαν «Cashflow», ένα επιτραπέζιο παιχνίδι όπου η Μεγάλη Δούκισσα, επιθυμώντας μια γαλήνια ζωή, άφηνε πάντα τον Μεγάλο Δούκα να κερδίζει, ήταν ντυμένοι και στολισμένοι λες και περίμεναν ένα τηλεοπτικό συνεργείο, με τον Μεγάλο Δούκα να ’ναι πουδραρισμένος και με τα παράσημά του φορεμένα, και με τη Μεγάλη Δούκισσα, ακόμα πιο πουδραρισμένη, να φορά ένα βραδινό φόρεμα με πούλιες και με κόψιμο ιλιγγιωδώς χαμηλό, που έμοιαζε ολότελα ανοιχτό με εξαίρεση έναν συνδετήρα στη μια μεριά. Πρέπει να είχε βγάλει πρωτύτερα τις γόβες της, με τα επικίνδυνα ψηλά τακούνια τους, γιατί τις έβαζε πάνω που εκείνος έφτασε. Ο Καθηγητής Πρόμπριους, μη θέλοντας να κοιτάξει τα πόδια της, μέτρησε τα πλευρά της. Έριχνε ένα κεφάλι στον Μεγάλο Δούκα και, από τις γεμάτες θαυμασμό ματιές που της έριχνε εκείνος πού και πού, ο Πρόμπριους συμπέρανε πως αυτό πρέπει να του άρεσε και δε θα τον πείραζε μάλιστα καθόλου να του έριχνε και δυο κεφάλια. Είχαν και οι δύο μαλλιά στην απόχρωση της κρέμας κάσταρντ λεμόνι, με της Μεγάλης Δούκισσας να είναι μακριά κι ενοχλητικά κοριτσίστικα σαν της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, και με του Μεγάλου Δούκα να ’ναι σε στρώσεις, όμοια με τα μιλφέιγ που πωλούνταν τώρα στα καλά ζαχαροπλαστεία σ’ όλη τη Δημοκρατία. Ο Καθηγητής Πρόμπριους δεν μπορούσε να μαντέψει την ηλικία τους. Η έκφραση «αιώνια νέοι» ξεπήδησε στο μυαλό του. Η Μεγάλη Δούκισσα είχε κάνει τις συνηθισμένες επεμβάσεις στα στήθη της κι έδειχνε να την κουράζει όλο το βάρος που έπρεπε να κουβαλά...

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr