Η αξία της αφήγησης, τα έργα που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό κι η ενθάρρυνση να πλησιάσει κανείς, να διαβάσει και να ανακαλύψει τη λεπτομέρεια του έργου του Αλέξη Ακριθάκη είναι μερικοί, μόνο, από τους λόγους που αξίζει να επισκεφθεί κανείς την έκθεση «Οι ιστορίες του Αλέξη Ακριθάκη» που φιλοξενείται στο Κέντρο Τεχνών του δήμου Αθηναίων. Με αφορμή αυτή την έκθεση του μεγάλου ΄Ελληνα καλλιτέχνη που όταν πέθανε, το1994, σε ηλικία μόλις 55 χρονών, άφησε πίσω του ένα έργο που τον κατατάσσει στους σημαντικότερους εκπροσώπους του μοντερνισμού, μίλησε στο TheTOC η κόρη του, Χλόη Geitmann Ακριθάκη η οποία έχει συμβάλλει στην επιμέλεια της έκθεσης.
- Ποιο το ιδιαίτερο περιεχόμενο των Ιστοριών του Αλέξη Ακριθάκη που φιλοξενούνται στο Κέντρο Τεχνών στο Πάρκο Ελευθερίας, σε σχέση με άλλες εκθέσεις του καλλιτέχνη που έχουν γίνει στην Ελλάδα;
«Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Καταρχήν η έκθεση διοργανώνεται από τον ΟΠΑΝΔΑ - Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας δήμου Αθηναίων - στα πλαίσια Αθήνα Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου 2018 με την επιμέλεια του Ντένη Ζαχαροπουλου ο οποίος έχει γράψει και τη μονογραφία του Αλέξη Ακριθακη και τα εκθέματα έχουν όλα σχέση με αφήγηση, ιστορία βιβλίο και συνεργασίες του με φίλους ποιητες και λογοτέχνες. Οι ιστορίες δεν είναι απλά μέρος αλλά ο κεντρικός της άξονας. Επισης παρουσιάζονται και αρκετά έργα για πρώτη φορά στο κοινό. Οι κλίμακες των έργων επιτρέπουν να αντιλαμβάνεσαι την αξία της αφηγήσης, ενώ τα σχέδια και τα βιβλιαράκια του Ακριθάκη σε παροτρύνουν να τα πλησιάσεις, να τα "διαβασεις" και να ανακαλυψεις τη λεπτομέρεια».
- «Ένας καλλιτέχνης, φτιάχνει ιστορίες για την κόρη του! Ελάτε να τις μοιραστούμε!» (τίτλος των εκπαιδευτικών προγραμμάτων που πλαισιώνουν την έκθεση). Σε τι βαθμό αποτέλεσες πηγή έμπνευσης πιστεύεις για τον πατέρα σου, Αλέξη Ακριθάκη;
«Ο πατέρας μου με αγαπούσε πολύ, μου το έδειχνε από μωρό. Όταν γεννήθηκα μου είχε φτιάξει πεταλούδες-mobile πάνω από την κούνια μου, αργότερα μου έφτιαχνε σχέδια, ιστορίες, ζωγραφίζαμε. Κάναμε βόλτες στις παραλίες και μαζεύαμε ξύλα, κοχύλια κι ότι άλλο βρίσκαμε».
- Εχεις «καθαρές» μνήμες από την ηλικία των 4 ετών που φυλλομέτρησες το πρωτότυπο της έκδοσης «Τετράδιο σχεδίων» που τυπώθηκε το 1973 από τον Αλέξανδρο Ιόλα και την γκαλερί Ζουμπουλάκη;
«Με τα χρόνια οι μνήμες και αυτά που ξέρουμε από διηγήσεις μπερδεύονται ...Αλλά ορισμενες σκηνες μένουν αποτυπωμένες σα να ήταν χθες. Έχω αναμνήσεις από τα καλοκαίρια στα στα Βασιλικά Εύβοιας. Τη γκαλερί και την οικογένεια Ζουμπουλάκη φυσικά τη θυμάμαι καλά και συνδεόμαστε ακόμη φιλικά. Όσο για τον Ιόλα, ο πατερας μου με έπαιρνε μαζί του συχνά στις επισκεψεις του εκεί, κι εκεί κανείς δε μου φερόταν σα παιδί, ενώ στο σπίτι δε μου λέγανε "πρόσεχε ή μην ακουμπησεις". 'Ηταν για μένα ένα ζωντανό μουσείο και ενας τόπος ατελείωτων εξερευνήσεων».
- Πως έβλεπες τότε και πως τώρα τα τετράδια, σημειωματάρια και ημερολόγια του πατέρα σου; (Με ίδια ή με άλλα μάτια);
«Ο πατέρας μου σεβόταν τους γύρω του και δε θα διάβαζε ποτέ το ημερολόγιο μου, ακόμη και αν το άφηνα ανοιχτό μπροστά του. Έτσι μεγάλωσα, κι ενώ στα τετράδιά του ζωγραφιζα κι εγώ ή παίζαμε ναυμαχία - κι ενώ αρκετές από τις σκέψεις του έχουν εδώ και χρόνια τυπωθεί και σε βιβλία μου - πήρε πολύ χρόνο μέχρι να τολμήσω να ανοίξω τα προσωπικά του ημερολόγια. Τώρα είναι για μένα μια πηγή πληροφοριών ανεκτίμητη καθότι περιγράφει οχι μόνο προσωπικές στιγμές αλλά και τη δουλειά του».
- Γιατί αποφάσισες να προχωρήσεις σε ψηφιοποίηση του «γραπτού» του έργου; Ποιες δυσκολίες συνάντησες και σε τι φάση βρίσκεται τώρα το συγκεκριμένο project;
«Εδώ κι ένα χρόνο έχουμε αρχίσει με την επιστημονική βοήθεια του Aλεξιου Παπαζαχαρία την αρχειοθέτηση καταρχήν όλων των γνωστών έργων του πατέρα μου. Η οικογένεια μου έχει ένα πολύ μεγάλο αρχείο, κατά καιρους έχουν γίνει διάφορες απόπειρες καταγραφής του έργου του Α. Ακριθάκη. Έπρεπε οπωσδήποτε να συγκεντρωθούν όλες οι πληροφορίες σε ένα μέρος, να αποκρυπτογραφούν και να γίνει μια σωστή αρχειοθέτηση - ταξινόμηση και ψηφιοποίηση όλων τον πληροφοριών από την αρχή - φυσικά είναι και θα είναι για αρκετό καιρό ακόμη ένα ongoing project. Με την ευκαιρία της εκθεσης έπρεπε πρώτα να γίνει η ψηφιοποιηση όλων των προσωπικών, γνωστών και άλλων προσβάσιμων γραπτών - ειδικα αυτό το κομμάτι, το πιο προσωπικό το άφησε σε εμένα και είναι υποχρέωσή μου να το επιμεληθώ και να ξεχωρίσω το προσωπικό από το δημόσιο κομμάτι».
- Ποια η μεγαλύτερη δυσκολία «διαχείρισης» του έργου του Α. Ακριθάκη και μάλιστα ζώντας ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου εκτός Ελλάδας;
«Προσωπικά η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να καταφέρω να οργανωθώ! Στην αρχή κατάφερνα να έχω πάντα ότι χρειάζομαι στο λαθος τόπο! Ευτυχώς πια η τεχνολογία μας επιτρέπει, με καλή οργάνωση και αρκετή δουλειά, να μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε ένα αρχείο από παντού».
- Ποια η μεγαλύτερη κληρονομιά που σου έχουν αφήσει ο πατέρας σου, Αλέξης, κι η μητέρα σου, Φώφη Ακριθάκη;
«Οι γονείς μου ήταν σπάνιοι άνθρωποι, πολύ πιο "μπροστά" από την εποχή τους, το ίδιο και πολλοί από τους φιλους τους. Η ζωή μαζί τους δεν ήταν πάντα εύκολη, αλλά ήταν σίγουρα μια μοναδική εμπειρία».
Info:
Οι Ιστορίες του Αλέξη Ακριθάκη
Κέντρο Τεχνών στο Πάρκο Ελευθερίας
Τηλ : 210 7224028
Διάρκεια έκθεσης: Εως 3 Ιουνίου 2018