Ήταν 25 Ιουλίου 1983 όταν η Ακτή Βουλιαγμένης μετατράπηκε σε μια απέραντη σκηνή — σε μια γιορτή ζωής, μουσικής και ελευθερίας. Ήταν το μεγάλο πάρτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, μια συναυλία-σταθμός που έμεινε στην ιστορία, όχι μόνο για τη μουσική, αλλά για το κλίμα που δημιούργησε: αυθεντικό, λαϊκό, νεανικό, σχεδόν επαναστατικό.
Με μότο "Πάρτι στη Βουλιαγμένη", ο Λουκιανός κάλεσε τους φίλους του, τους ακροατές του και όλη την Αθήνα να έρθει με μαγιό, ψάθα και μπύρες. Η προσέλευση ξεπέρασε κάθε προσδοκία: πάνω από 70.000 άνθρωποι — νέοι, οικογένειες, καλλιτέχνες, πολιτικοί — κατέφθασαν με ό,τι μέσο υπήρχε: αυτοκίνητα, ποδήλατα, μηχανάκια, φουσκωτά, ακόμη και με τα πόδια.
Ο ίδιος ο Λουκιανός έφτασε στη σκηνή με πλωτό... σαν να βγήκε από καλοκαιρινό όνειρο. Από τη σκηνή ξεπήδησαν τραγούδια που ήδη αγαπιόντουσαν και τραγουδήθηκαν με μια φωνή: "Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι", "Στο πάρτι", "Τα θερινά τα σινεμά", "Προσωπικές υποθέσεις" κ.α.
Καθώς άρχισε να δημιουργείται το αδιαχώρητο στην πλαζ της Βουλιαγμένη, γύρω στις 10:15 μ.μ. εμφανίσθηκε η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, η οποία τραγούδησε παλιά τραγούδια της δεκαετίας του '40 και του '50. Ακολούθησε ο "καλοκαιρινός" Βαγγέλης Γερμανός με την Κρουαζιέρα και την Μπανιέρα.
Στη συνέχεια ήταν η σειρά του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος ξαφνιασμένος από το μεγάλο πλήθος, είπε από μικροφώνου "Είναι απίστευτο. Είστε όλοι εδώ. Νομίζαμε ότι ήταν πάρτυ - βεγγέρα, αλλά διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για υπερπαραγωγή της Φίνος Φιλμ". Η Συννεφούλα ξεσήκωσε τον κόσμο και το κέφι έφθασε στο ζενίθ, όταν ο Νιόνιος ευχήθηκε σε όλους "Να μας έχει ο θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε".
Η βραδιά έκλεισε λίγο μετά τις 2 το πρωί, όταν στη σκηνή ανέβηκε ο Γιώργος Νταλάρας, που μαζί με τον οικοδεσπότη τραγούδησαν τα Θερινά σινεμά. Και το γλέντι συνεχίστηκε μέχρι πρωίας, με γέλια και βουτιές στη θάλασσα.
"Ηταν Woodstock αλά ελληνικά", έγραψαν τότε οι εφημερίδες. Κι όμως, χωρίς social media, χωρίς drones ή εντυπωσιακά εφέ, η βραδιά αυτή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη όσων βρέθηκαν εκεί. Ήταν μια έκρηξη αυθεντικότητας, μια απάντηση στη σοβαροφάνεια των καιρών, ένας ύμνος στο καλοκαίρι, στη μουσική και στο μαζί.
"Δεν ξέρω αν το επιχειρήσω άλλη φορά στη Βουλιαγμένη, αλλά μία παρόμοια εκδήλωση θα ήθελα να ξαναγίνει. Δε φταίω εγώ παιδιά αν υπήρξε τέτοια μαζική κινητοποίηση προς τη Βουλιαγμένη. Αυτό που σίγουρα λυπάμαι είναι που ταλαιπωρήθηκαν πολλοί φίλοι. Τώρα που διαπιστώσαμε πως δεν υπάρχουν χώροι για τόσες χιλιάδες κόσμου, την επόμενη φορά θα μαζευτούμε στον κάμπο της Θεσσαλίας!" απολογήθηκε με χιούμορ ο Λουκιανός Κηλαηδόνης την επομένη της συναυλίας.
Σήμερα, περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες μετά, το "πάρτι του Κηλαηδόνη" παραμένει θρύλος. Όχι μόνο ως συναυλιακό γεγονός, αλλά ως σύμβολο μιας Ελλάδας που ήξερε να χαίρεται, να τραγουδά και να ενώνεται.