"Το Κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο": Αυτό το κλασικό, το αξεπέραστο αριστούργημα του Μιχάλη Ρέππα και του Θανάση Παπαθανασίου, που έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους το μακρινό (αλλά και τόσο κοντινό) 2001, και που πιστεύω ότι όλοι το έχουμε δει έστω μια φορά, το απολαύσαμε το βράδυ της Δευτέρας ξανά στο σινεμά, σε μια ειδική προβολή γεμάτη γέλια, τραγούδια, συγκίνηση και χειροκροτήματα.
Το "Σινεμά Δαναός" και η σελίδα "Ο Χρήστος δεν μένει πια εδώ" μάς προσκάλεσαν στον καθιερωμένο κύκλων προβολών με ταινίες επιλεγμένες από τις καθημερινές "συζητήσεις" της σελίδας.
Η αίθουσα του σινεμά ήταν ασφυκτικά γεμάτη, κυρίως από νέους. Τώρα που το σκέφτομαι, ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό ήταν... αγέννητο, όταν κυκλοφόρησε η ταινία.
Από την πρώτη κιόλας σκηνή, όλοι παρασύρθηκαν από το ίδιο"κύμα": φώναζαν τις ατάκες πριν καν ειπωθούν, τραγουδούσαν τα τραγούδια της ταινίας, χειροκροτούσαν στις πιο αγαπημένες σκηνές. Ποιος άλλωστε δεν γνωρίζει ότι... "Το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα";
Κουρφαίοι Ελλήνες ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, η Μαρία Καβογιάννη, ο Τάσος Χαλκιάς, ο Μιχάλης Ρέππας, η Σοφία Φιλιππίδου, ο Δημήτρης Πιατάς, ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, ο Χρήστος Βαλαβανίδης, συνέθεσαν το παζλ της θρυλικής ταινίας! Φυσικά στην κινηματογραφική αίθουσα υπήρχε διάχυτη συγκίνηση, βλέποντας εκείνους με τους οποίους μεγαλώσαμε και τώρα πια έχουν φύγει από τη ζωή, όπως η Αννα Παναγιωτοπούλου, η Μίνα Αδαμάκη, η Αννα Κυριακού, ο Χρήστος Ευθυμίου, ο Τρύφων Καρατζάς, ο Χρήστος Σιμαρδάνης, ο Μίμης Χρυσομάλλης.

Για εμένα, το "Κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο" είναι κάτι παραπάνω από μια ταινία. Είναι μια μικρή θεραπεία, ένα φιλμ που λειτουργεί πάντα ως "comfort zone". Κάθε φορά που το ξαναβλέπω, γελάω δυνατά στα ίδια σημεία, σαν να το βλέπω για πρώτη φορά, συγκινούμαι βλέποντας τους αγαπημένους ηθοποιούς και αισθάνομαι αυτή τη γλυκιά νοσταλγία για μια εποχή πιο αθώα, πιο πολύχρωμη, πιο "κινηματογραφική".
Οι Ρέππας και Παπαθανασίου έστησαν τότε ένα λαμπερό πανηγύρι σάτιρας και τιμής προς τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Το δράμα, το μιούζικαλ, το μελό, το βουκολικό δράμα και οι σκηνές εποχής μπλέκονται με μαεστρία σε ένα εκρηκτικό ξεκαρδιστικ'ο μείγμα. Το αποτέλεσμα; Ένα απολαυστικό "κολάζ" εικόνων, χαρακτήρων και ατακών που σε κάνουν να γελάς με την ψυχή σου.
Οι χαρακτήρες είναι τόσο υπερβολικοί που τους λατρεύεις από το πρώτο δευτερόλεπτο και οι ερμηνείες απολαυστικές, ενώ σατιρίζονται με τον πιο όμορφο και ευφυή τρόπο τα κλισέ του σινεμά της δεκαετίας του ’60.

Φεύγοντας από την αίθουσα, έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά. Όχι μόνο γιατί ευχαριστήθηκα αυτή την προβολή της ταινίας στη μεγάλη οθόνη, αλλά γιατί είδα ένα κοινό να συμμετέχει, να θυμάται και να χαίρεται μαζί. Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, αποδεικνύεται ότι "Το Κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο" δεν είναι απλώς μια ταινία. Είναι ένα κομμάτι από εμάς...
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr