Ο σκηνοθέτης Στράτος Τζίτζης μιλά στο The TOC για τη νέα του ταινία «Καύση»

Ο σκηνοθέτης των επιτυχημένων ταινιών ‘’Η αγάπη είναι ελέφαντας’’, ‘’Σώσε με’’ και ‘’45 τετραγωνικά’’, Στράτος Τζίτζης, επιστρέφει με την Καύση. Η μαύρη κωμωδία ενός κόσμου υπό διάλυση. Σε μια πόλη που φλέγεται από ταραχές, πέντε φίλοι μαζεύονται σε ένα σπίτι όπου ένας δικός τους έχει πεθάνει. Παγιδευμένοι στο σπίτι του δεν μπορούν να αποφασίσουν για τον τρόπο της ταφής του. Η ζέστη κάνει την κατάσταση αφόρητη αλλά εκείνοι επιμένουν στις διαφορές τους. Το πτώμα αρχίζει να αποσυντίθεται, οι σχέσεις τους δοκιμάζονται και τα μυστικά τους αποκαλύπτονται. Τον συναντήσαμε λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της ταινίας.

Γιατί αποφασίσατε να έχετε την καύση ως πρόσχημα ή ως θέμα;

Στην «καύση» κατέληξα μετά από μια σειρά σκέψεων για τη βαθύτερη αιτία του ελληνικού αδιεξόδου, που με οδήγησαν στην υποκρισία σε θέματα πίστης. Με αφορμή ένα θάνατο και τον τρόπο κηδείας του τεθνεώτος, αναγκάζονται οι παριστάμενοι «τεθλιμμένοι συγγενείς» να πάρουν θέση, κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο, καθώς υπεκφεύγουν. Όμως, δεν γίνεται να υπεκφεύγουν επ’ άπειρον, διότι ο χρόνος περνάει και το άταφο πτώμα σήπεται. Αυτή η κατάσταση μου θυμίζει πολύ αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Ποιοί είναι αυτοί που συναντιούνται στο σπίτι αυτό και τι τους συνδέει;

Είναι πέντε άτομα, που όλα σχετίζονται με τον νεκρό: οι δύο αδερφικοί φίλοι του (Γιώργος Χρανιώτης, Νίκος Γεωργάκης), η γυναίκα ενός εξ αυτών (Γωγώ Μπρέμπου), η αδερφή του (Ιωάννα Μαυρέα) και η αγαπημένη του (Βασιλική Τρουφάκου). Είναι ο στενός κύκλος του θανόντος, κάτι σαν οικογένειά του. Μόνο που αυτή η άτυπη «οικογενειακή» σχέση δεν αναγνωρίζεται νομικά, όταν τίθεται θέμα βαθμού συγγενείας, για να αποφασιστεί η καύση του νεκρού.

Ποιά είναι τα προβλήματα ή τα μυστικά που μπορεί να είναι επικίνδυνα μεταξύ μας;

Υπάρχουν μυστικά που καλά κάνουν και μένουν μυστικά, γιατί προστατεύουν την ιδιωτικότητά μας. Όταν, όμως, αποσιωπούμε καταστάσεις βλαβερές για το σύνολο, τότε γινόμαστε συνένοχοι. Είναι άλλο να κρύβουμε κάποια πάθησή μας από τους άλλους (πέρα από τους δικούς μας) και άλλο να αποσιωπούμε τη διαφθορά στα νοσοκομεία, για παράδειγμα, με τα φακελάκια. Ακόμη και σήμερα, μετά από όλα αυτά που έγιναν, συνεχίζει το φακελάκι, όπως συνεχίζουν να δίνουν διπλώματα οδήγησης με λεφτά κάτω από το τραπέζι (ή μάλλον κάτω από το τιμόνι). Δυστυχώς, η δημοσιογραφία στην Ελλάδα απέχει πολύ από τη μαχητική δημοσιογραφία αναπτυγμένων δημοκρατιών, που δεν χαρίζουν κάστανα στην εξουσία. Εδώ είθισται οι αποκαλύψεις να έχουν ταρίφα και να γίνονται με εκβιασμούς και ανταλλάγματα. Ευτυχώς που μερικές φορές υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέρονται και βγαίνουν μερικά πράγματα στη φόρα.

Είναι η τέταρτη αν δεν κάνω λάθος ταινία σας. Μιλήστε μου λίγο για τις συνθήκες παραγωγής.

Είχα την τύχη να έχω στην παραγωγή δύο σωτήριους συνεργάτες, το Νίκο Μουστάκα και τη Νάνσυ Κοκολάκη (συνεργάτη μου από παλιά), με την εταιρία παραγωγής τους Bad Crowd. Είχαν ελάχιστα χρήματα για την Καύση (από το ΕΚΚ και την ΕΡΤ), αλλά την έβγαλαν επάξια, αξιοποιώντας και το τελευταίο σεντ, που λένε. Εν τω μεταξύ, μας έπιασαν και τα capital controls στη μέση των γυρισμάτων. Το συνεργείο και οι ηθοποιοί, όμως, έβαλαν πλάτη και έτσι καταφέραμε να τελειώσουμε την ταινία μες στους χρόνους της και μέσα στο μπάτζετ. Η βοήθεια όλων των συντελεστών και των βασικών συμπαραγωγών μας (Authorwave στο post production, DNA στον ήχο) ήταν σημαντικότατη.

Πως βλέπετε τον ελληνικό κινηματογράφο;

Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει αξιόλογες δυνάμεις σε έμψυχο υλικό, αλλά πάσχει από δομές και εφόδια. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, που συμβαίνει με όλους τους παραγωγικούς τομείς της χώρας. Το γεγονός ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες γίνονται ακόμη ταινίες και κάποιες από αυτές πάνε καλά (είτε καλλιτεχνικά είτε εμπορικά) είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο και συγχαίρω όλους τους συναδέλφους για το κουράγιο τους.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr