Θυμάμαι την πρώτη γνωριμία με τη Φωτεινή Αθερίδου, το 2013. Τότε που τα κείμενά της έμοιαζαν με μικρές εκρήξεις: αστεία, θυμωμένα, τρυφερά χωρίς να το ζητούν. Τότε που έγραφε σαν να μιλούσε σε φίλους. Και κάπως έτσι μας κέρδισε. Γιατί αναγνωρίσαμε τον εαυτό μας μέσα τους — λίγο πιο εκτεθειμένο, λίγο πιο γενναίο. Από τότε δεν σταμάτησε να γράφει. Συνέχισε με συνέπεια, με χιούμορ που εξελίχθηκε. Οι επιτυχίες ήρθαν, όχι τυχαία. Ήρθαν γιατί το βλέμμα της είχε στίγμα: έβλεπε τον άνθρωπο ολόκληρο, με τις αντιφάσεις του, τα νεύρα του, τις εμμονές του, τις αποτυχίες που τον κάνουν αληθινό. Δεν έγραψε ποτέ για να αρέσει — έγραψε για να πει. Και αυτό το "να πει” έγινε σιγά σιγά μια καθαρή, αναγνωρίσιμη γραφή.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr