Ύστερα από τέσσερις θαρραλέα ανατρεπτικές βιογραφίες εμβληματικών προσώπων που ανανέωσαν τους κινηματογραφικούς κανόνες του είδους, είναι δόκιμο πλέον να μιλάμε για προ και μετά Πάμπλο Λαραΐν εποχή στο genre. Ο Χιλιανός σκηνοθέτης, παρότι ανέκαθεν εμπνεόταν από αληθινά γεγονότα, όπως η δικτατορία του Πινοτσέτ ("No", "Post Mortem", "El Conde"), το 2016 κυκλοφόρησε διαδοχικά το αριστουργηματικό "Νερούδα" και το εγκεφαλικό "Jackie" (τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ) και φάνηκε να βρίσκει καλλιτεχνικά τον εαυτό του. Από τη μία, η ταινία για τον ποιητή Πάμπλο Νερούδα χειρίζεται δεξιοτεχνικά το όριο ανάμεσα στην έμπνευση, την πραγματικότητα και την ποίηση, από την άλλη, η Τζάκι Κένεντι, όπως την ενσαρκώνει η Νάταλι Πόρτμαν, αποδίδεται στις γήινες διαστάσεις της, με χειροπιαστή αίσθηση αποξένωσης και εγκλωβισμού.
Όλα αυτά, ενώ παράλληλα ο Λαραΐν εκμεταλλεύεται την ευκαιρία που του προσφέρεται ώστε να διερευνήσει πολύπλοκους υπαρξιακούς προβληματισμούς, όπως το πού εντοπίζεται η αλήθεια σε ένα καλλιτεχνικό έργο ή πώς μπορεί να ζει κάποιος όντας μονίμως υπό τη σκιά ενός άλλου. Η προσέγγισή του, ανάμεσα στο ακαδημαϊκό και το μοντέρνο, πρόσφερε, εν ολίγοις, ένα πολύτιμο φρεσκάρισμα στις σινε-βιογραφίες, οι οποίες έως τότε μας είχαν συνηθίσει, ως επί το πλείστον, σε διεκπεραιωτικές εγκυκλοπαιδικές παραθέσεις γνώριμων ιστοριών και καταστάσεων, με ροπή προς την αγιοποίηση των προσώπων που αφορούν. Αντιθέτως, ο 48χρονος δημιουργός, επιλέγοντας αφενός να διαφυλάξει τις αμφιλεγόμενες ποιότητες των ανθρώπων που τον ενδιαφέρον και αφετέρου, να χειριστεί τις ζωές τους ως μέσα εμβάθυνσης σε πολυσήμαντους ψυχολογικούς κόσμους, προσδίδει μπόλικη ουσία και γοητεία στις ταινίες του. Κάτι που καταφέρνει, λιγότερο αποθεωτικά αλλά με αδιαπραγμάτευτη αξία, και στην εκθαμβωτική "Maria".
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr