Η φωνή της Κατιάνας Μπαλανίκα να ερμηνεύει την "Κουπαστή" του Σταμάτη Κραουνάκη (από το θεατρικό "Έκτο πάτωμα" σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου) ηχεί στ’ αυτιά μας καθώς διατρέχουμε ξανά την συζήτησή μας με αφορμή την παράσταση "Δύο γυναίκες χορεύουν" του σημαντικού Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ, που μετρά τις τελευταίες παραστάσεις του στο θέατρο Διάνα. Η αγαπημένη ηθοποιός που έχει ξεχωρίσει μέσα από τους κωμικούς της ρόλους, αν και θα ήθελε να έχει κάνει περισσότερο δράμα, μιλά στο "α" σε μια συνέντευξη για το ρόλο που υποδύεται στην παράσταση. 'Ένα ντουέτο με την Ιωάννα Ασημακοπούλου που ενώνει γενιές ηθοποιών αλλά και θεατών, μιλώντας για τον κοινωνικό και ηλικιακό αποκλεισμό. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, της έκανε μια πρόταση που δεν την άφησε ασυγκίνητη, ενώ την αγκάλιασε σε επίπεδο παραγωγής η Ελένη Ράντου. Στο έργο που συνεχίζει να σηματοδοτεί όμορφες υποκριτικές συναντήσεις στο θεατρικό σανίδι, οι δύο ηθοποιοί υποδύονται δύο γυναίκες που βρίσκουν η μία στην άλλη μια κατανόηση που χρόνια αναζητούσαν. Η Κατιάνα Μπαλανίκα βλέπει το θέατρο ως μια υπόθεση καθαρά οικογενειακή, για να πετύχει η συνταγή μιας παράστασης. Η συντροφικότητα μπορεί να είναι πάντοτε ευεργετική άλλωστε, τόσο στο θέατρο όσο και στη ζωή. 'Όσον αφορά την ένταση των ημερών που διανύουμε, η ίδια έθεσε κάποια καίρια ερωτήματα.
Τι σας συγκίνησε περισσότερο στο έργο "Δύο γυναίκες χορεύουν" του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ;
Το έργο είναι πάρα πολύ ωραίο και αναφέρεται στον κοινωνικό αποκλεισμό των ανθρώπων μεγάλης ηλικίας ή των ανθρώπων που έχουν κάποιο πρόβλημα γιατί κάτι συνέβη στη ζωή τους και η κοινωνία τους απομονώνει αντί να τους αγκαλιάσει. Οι ηλικιωμένοι, για παράδειγμα, που μεγαλώνουν, και καθώς περνάει ο χρόνος, τα παιδιά τους τους ξεχνούν, και μένουν μόνοι. Είναι συγκινητικό ότι βλέπουμε δύο ανθρώπους από τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα και με διαφορετικές ηλικίες που συναντιούνται και, παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν, καταφέρνουν να βρουν την ισορροπία τους και την αγάπη μεταξύ τους. Το έργο μιλάει πιο έντονα για τη μοναξιά που έρχεται σιγά σιγά από την αντιμετώπιση των άλλων, είτε από την απόσταση που έχουν οι άλλοι άνθρωποι από τη ζωή μας ή από τον τρόπο που χειρίζονται κάποια προβλήματά μας. Δεν μας αγκαλιάζουν για να μας βοηθήσουν αλλά μας περιορίζουν, μας δίνουν κάτι λίγο. Δεν φροντίζουν να μας δώσουν όσο περισσότερα γίνεται για να βρούμε τον εαυτό μας ή για να ξεφύγουμε από τη μοναξιά μας.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr