
Βράδυ Σαββάτου στον Αδάμαντα, το κεντρικό λιμάνι της Μήλου. Είναι αργά, περασμένες δώδεκα, η μουσική από τα μπαρ που βλέπουν στο λιμάνι ίσα που ακούγεται, ενώ οι περισσότεροι συνεχίζουν τη διασκέδαση στους εσωτερικούς χώρους των μαγαζιών, ώρα κοινής ησυχίας γαρ. Η "Πλώρη" και το "Vipera Lebetina", η "Μόστρα" και το "Μικρό", το καθένα με το στιλ, τις μουσικές και τον κόσμο του, έχουν όλα τους το ίδιο ένα και μοναδικό προνόμιο. Αγναντεύουν τα πλοία, καθώς μπαινοβγαίνουν στον νησιωτικό κόλπο, καλοδέχονται και αποχαιρετούν Μηλιούς και φίλους, παραμένουν η πρώτη και η τελευταία ανάμνηση στο νησί – ειδικά για όσους προτιμούν τα κρητικά καράβια για τη μετακίνησή τους από/προς Πειραιά ή/και Ηράκλειο, με την επιβίβαση και την αποβίβαση και προς τις δύο κατευθύνσεις να γίνεται μετά τα μεσάνυχτα.
Είχα έντεκα χρόνια να επισκεφτώ τη Μήλο. Έντεκα χρόνια, μέσα στα οποία το νησί, όπως και όλες οι υπόλοιπες Κυκλάδες, έχει παραχωρήσει κάμποση από τη μαγική γη του σε παραθεριστικές κατοικίες και ξενοδοχεία –ευτυχώς, στο σύνολό του, ακόμα καλά κρατεί–, ενώ και κάθε άλλη δραστηριότητα των μόνιμων κατοίκων –που ξεπερνούν τις πέντε χιλιάδες– κινείται γύρω από τον τουρισμό. Όχι άδικα...
Διαβάστε τη συνέχεια στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr