Με τη λήξη της τριετούς θητείας του Γιάννη Μόσχου, τα ηνία του Εθνικού Θεάτρου από τη θέση της καλλιτεχνικής διευθύντριας αναλαμβάνει η Αργυρώ Χιώτη· μπορεί να μην πρόκειται για την πρώτη γυναίκα που επιλέγεται σε αυτήν τη θέση (είχαν προηγηθεί για σύντομες θητείες η Ντόρα Τσάτσου-Συμεωνίδη και η Έρι Κύργια), είναι πάντως η πρώτη που πήρε τη θέση κατόπιν ανοιχτού διαγωνισμού· ενός διαγωνισμού που προκηρύχθηκε και πραγματοποιήθηκε στο και πέντε, στην εκπνοή της λήξης της θητείας του Γιάννη Μόσχου. Έτσι, όπως έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, η Χιώτη αναλαμβάνει έργο ενώ το ρεπερτόριο της σεζόν έχει ήδη καταρτιστεί από τον προκάτοχό της, τακτική που μάλλον πρέπει να εξαλειφθεί αντί να διαιωνίζεται. Η επιλογή της μπορεί να χαρακτηριστεί τολμηρή, τόσο επειδή η ικανή καλλιτέχνιδα κινείται στο πεδίο του ερευνητικού θεάτρου όσο και επειδή δεν έχει πρότερη εμπειρία στη διοίκηση κάποιου πολιτιστικού φορέα. Παρ’ όλα αυτά, η δική της πρόταση ήταν αυτή που ήρθε πρώτη στη λίστα της επιτροπής (θα ήταν ενδιαφέρον να δημοσιευόταν το σκεπτικό της), αποτελούμενης από τον νομικό Κωνσταντίνο Χριστοδούλου και τους ηθοποιούς/σκηνοθέτες Γιάννη Μπέζο, Φιλαρέτη Κομνηνού, Νίκο Χατζόπουλο και Πρόδρομο Τσινικόρη. Θυμίζουμε, μάλιστα, πως η Αργυρώ Χιώτη μαζί με τον Ακύλλα Καραζήση και τον Νίκο Χατζόπουλο είχαν διεκδικήσει συλλογικά την καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού στον προηγούμενο, πρώτο διαγωνισμό, οπότε το γεγονός πως η ίδια προσήλθε για δεύτερη φορά ως υποψήφια ίσως κάτι δείχνει για την επιμονή της στο όραμα που έχει για το Εθνικό.

Όπως και να έχει, η διεύθυνση του πρώτου κρατικού θεάτρου της χώρας είναι μια πολύπλοκη υπόθεση και κανείς δεν προσέρχεται απολύτως προετοιμασμένος. Κι αν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, αυτό σίγουρα ισχύει για το Εθνικό Θέατρο. Το μεγάλο ερώτημα και το μεγάλο στοίχημα είναι τι καταφέρνει να δημιουργήσει και ποιο αποτύπωμα αφήνει κάθε διευθυντής/ντρια μέσα στο δαιδαλώδες και ασφυκτικό πλαίσιο ενός θεάτρου που είναι εκτεθειμένο σε μικροπολιτικές συγκρούσεις, στο τέρας της γραφειοκρατίας, στα συνδικαλιστικά παιχνίδια και βέβαια στην –όχι πάντα αμερόληπτη και δίκαιη– κριτική του κοινού και των ΜΜΕ, που συχνά-πυκνά καταφεύγουν στην καραμέλα περί του "θεάτρου που παράγει έργο με τα χρήματα του φορολογούμενου Έλληνα". Όλα αυτά λαμβάνοντας, επιπλέον, υπόψη πως σύμφωνα με το ισχύον πλαίσιο και την απουσία γενικού διευθυντή ένα μεγάλο μέρος των καθηκόντων του καλλιτεχνικού διευθυντή είναι διοικητικής παρά καλλιτεχνικής φύσης.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr