Έχει έρθει στο τραπέζι μας με ένα κάρο gadgets και "συνθέτει" το signature γλυκό του oh-so-posh εστιατορίου μπροστά μας. Ενώ συνθέτει, περιγράφει κιόλας, εκφωνεί τα συστατικά ένα-ένα, αλλά ακούω τα μισά. Σκέφτομαι πως και να πω κάτι δε θα ακουστώ εγώ, κυριολεκτικά το λέω, αφού η Japanese jazz που παίζει στο εστιατόριο έχει καλύψει τα πάντα. Άρα τί νόημα έχει εγώ, που η φωνή μου έχει ένα θερμό, sexy μέταλλο και δεν μπορώ να ξελαρυγγιάζομαι, να μπω στον κόπο; Κανένα, επομένως βωβός κινηματογράφος η σύνθεση του γλυκού στο τραπέζι.
Όπως και να έχει, δεν μπορώ να μην σημειώσω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο σημαντικές τάσεις που παρατηρούνται στα "restaurants prisés" της πόλης μας: Τα πιάτα που είτε συντίθενται, είτε ολοκληρώνονται στο τραπέζι, και τις ψαγμένες μουσικές, αυτές που δηλώνουν ταξίδια σε αλλόκοτους προορισμούς και βραδιές σε αλλόκοτες μπάρες, έξω από τα όρια του Δυτικού Πολιτισμού.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr