
Τον περασμένο Αύγουστο έτυχε να βρίσκομαι στο Δουβλίνο, όπου έπρεπε να ψάξεις με το κυάλι για να βρεις κάποιο μπαρ που δεν έπαιζε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε ένα από αυτά και με φόντο έναν αγώνα στίβου, ο ντόπιος φίλος που με φιλοξενούσε μοιράστηκε μαζί μου μια πολύ πρόσφατη ιστορία. Έπινε τις μπύρες του σε μια παμπ, όταν στην ανακήρυξη του ιρλανδικού εθνικού ύμνου, εξαιτίας μιας απονομής μεταλλίου, ένας γνωστός του από το Μπέλφαστ σηκώθηκε και άρχισε να γιουχάρει. Απορημένοι παρά αποσβολωμένοι, ως δια μαγείας οι παρευρισκόμενοι αντέδρασαν ψύχραιμα, του είπαν να χαλαρώσει και τον κέρασαν μια Guinness, σε μια κλασική επίδειξη δουβλινέζικης φιλίας. Ο τύπος μπορεί να ήταν γραφικός, ίσως και λιγάκι σουρωμένος, η αντίδρασή του, ωστόσο, είναι ενδεικτική του διαχωρισμού που εξακολουθεί να υπάρχει μεταξύ Βορρά και Νότου στο νησί. Μπορεί να έχουν περάσει 26 χρόνια από τη Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής και η περίοδος των Ταραχών να βρίσκεται δεκαετίες μακριά πια, όμως, οι ουλές από τα παλιά τραύματα παραμένουν εμφανείς.
Εξ ου και συνιστά απόφαση με χειροπιαστό ρίσκο να αποφασίζεις, σήμερα, να σχηματίζεις μια μπάντα που τραγουδά χιπ χοπ στα ιρλανδικά, γλώσσα περίπου απαγορευμένη στον τόπο σου, μένοντας στο αφιλόξενο Δυτικό Μπέλφαστ. Οι Kneecap όχι απλά το έκαναν, αλλά γύρισαν μια ομώνυμη ταινία για τις ζωές τους, κατάφεραν να έχουν τον Μάικλ Φασμπέντερ στην παραγωγή και στις αρχές του καλοκαιριού να κυκλοφορήσουν ένα σπουδαίο δίσκο ("Fine Art"). Από τότε μέχρι σήμερα περιοδεύουν ανά τον κόσμο τραγουδώντας για τις κραιπάλες, τη μητροπολιτική βία και την αποικιοκρατική καταπίεση, υιοθετώντας μια εξεγερσιακή συμπεριφορά που σπανίζει επικίνδυνα στο σύγχρονο μουσικό τοπίο. Όλα αυτά, διατηρώντας μια ζηλευτή ισορροπία ανάμεσα στη σοβαρότητα και το χαβαλέ, κάτι που αποδεικνύεται στο κινηματογραφικό "Kneecap", τη με διαφορά πιο διασκεδαστική ταινία της χρονιάς.
Για όλα αυτά είχα την ευκαιρία να συζητήσω μέσω Zoom με τα μέλη του συγκροτήματος, τους Móglaí Bap, Mo Chara και DJ Próvaí, κουβέντα που έγινε με τον πρώτο να τρώει το καρπούζι του και τον τελευταίο φορώντας τη χαρακτηριστική τρικολόρ μπαλακλάβα του, στα χρώματα της ιρλανδικής σημαίας. Εγώ συνέχισα να πίνω τον καφέ μου, προστατεύοντας τον επαγγελματισμό της περίστασης.
Διαβάστε τη συνέχεια στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr