Πρόκειται περί απροσδόκητης σύμπτωσης, ωστόσο το τελευταίο κείμενο της στήλης για το 2024 έχει το ίδιο θέμα με ένα από τα πρώτα του περασμένου Ιανουαρίου. Τότε, με αφορμή ένα σερί κυκλοφοριών που συζητήθηκαν έντονα εξαιτίας των σεξουαλικά φορτισμένων απεικονίσεών τους, με ενδεικτικά παραδείγματα τα "Poor Things" (Γιώργος Λάνθιμος) και "Saltburn" (Έμεραλντ Φένελ), αναρωτιόμασταν αν πράγματι το σεξ επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη. Σχεδόν δώδεκα μήνες και αρκετές ταινίες που βοήθησαν να απαντηθεί καταφατικά το ερώτημα μετά ("Μαύρος Κότσυφας, Μαύρο Βατόμουρο", "Άγνωστοι Μεταξύ Μας", "Passages"), έρχεται το "Babygirl" της Χαλίνα Ρέιν ("Bodies Bodies Bodies") να αποθεώσει, άτυπα, την επαναφορά του ερωτισμού στις σκοτεινές αίθουσες. Γιατί, όμως, υποστηρίζουμε ότι απουσίαζε μέχρι φέτος και πώς η σκηνοθέτρια συνεισφέρει σε αυτή την αναβίωση;
Το άγχος της επίδοσης
Χωρίς να προχωρήσουμε σε κάποια εξαντλητική αναδρομή, αρκεί να υπενθυμίσουμε συνοπτικά πως ο κινηματογράφος παραδοσιακά υπήρξε ένας τόπος λιβιδινικός. Ένας χώρος τον οποίο οι θεατές επισκέπτονταν ώστε να δουν τις επιθυμίες τους να γίνονται πραγματικότητα. Κοινώς, η διεγερτική επίδραση του σινεμά άρχισε να φθίνει με τη ραγδαία διάδοση του ίντερνετ και σχεδόν εξαφανίστηκε με το ξέσπασμα του #MeToo. Το γεγονός πως σωρεία κακοποιητικών συμπεριφορών γίνονταν ανεκτές ή εν μέρει αποσιωπήθηκαν από ολόκληρη τη βιομηχανία του θεάματος, έφερε από τη μία σε αμηχανία σκηνοθέτες και ηθοποιούς και από την άλλη ανέδειξε την ανάγκη να βρεθεί μια νέα φόρμα εξασφάλισης της προστασίας των επαγγελματιών σε γυρίσματα όπου οι συμμετέχοντες είναι εκτεθειμένοι. Κάπως έτσι προέκυψε ο ρόλος των συντονιστών οικειότητας ("intimacy coordinators") και, σταδιακά, προετοιμάστηκε το έδαφος για να δούμε ξανά ταινίες που εξερευνούν την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και, βασικά, τον πόθο.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr