Ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη ξεχωριστή φιλμογραφία του Κώστα Γαβρά, είναι η διάθεση του σκηνοθέτη να μην αποφεύγει τα δύσκολα θέματα. Η υπόθεση Λαμπράκη και η χιλιανή δικτατορία βρίσκονται το φόντο των δύο εμβληματικών ταινιών που του χάρισαν ισάριθμα Όσκαρ ("Ζ", "Ο Αγνοούμενος"), το παλαιστινιακό ζήτημα αφορά το σεναριακό πυρήνα του "Χάνα Κ.", η ταξική εκμετάλλευση το "Τσεκούρι" και πιο πρόσφατα, τις σκληρές διαπραγματεύσεις στο Eurogroup το 2015 ("Ενήλικοι στην Αίθουσα"). Τώρα, στα 91 του, ο Γαβράς "αναμετράται" ατρόμητα και τρυφερά με το, ίσως, πιο τρομακτικό κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας: το θάνατο. Στην "Τελευταία Πνοή", ο σκηνοθέτης εμπνέεται από το ομώνυμο βιβλίο του φιλοσόφου Ρεζίς Ντεμπρέ και του γιατρού Κλοντ Γκραντζ στο οποίο οι δυο τους πραγματοποιούν μια σειρά από συναντήσεις με ασθενείς που πάσχουν από ανίατες παθήσεις. Οι βαθιά υπαρξιακές, ουσιώδεις, αλλά και παράδοξα επουλωτικές συζητήσεις τους γίνονται σε μια προσπάθεια αποδοχής, τόσο των ηρώων όσο και εμάς, των θεατών, της αναπόφευκτης θνητότητάς μας. Συναντήσαμε στην Αθήνα τον Γαβρά, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου, ο οποίος μας μίλησε από καρδιάς για όλα όσα θίγει η ταινία του.
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr