Το Σάββατο το βράδυ στη Θεσσαλονίκη ήταν ο Δημήτρης Ασημάκης, πατέρας δύο παιδιών 19 και 16 χρονών αντίστοιχα, που έχασε τη ζωή του πάνω στο νυχτοκάματο από εναν ασυνείδητο νεαρό οδηγό, που έκανε κόντρες στις άδειες νυχτερινές λεωφόρους της συμπρωτεύουσας…

Ή έτσι πίστευε …. Γιατί ποιος τρελός μέσα στη νύχτα θα τρέχει να παραδώσει την παραγγελία στον βιαστικό πελάτη, για δύο τρία ή στην καλύτερη περίπτωση τέσσερα ευρώ την ώρα ;
Με το μηχανάκι, τη βενζίνη και το κράνος δικά του; Συν τα έξοδα συντήρησης του "παπιού".

Ο Δημήτρης ήταν οικογενειάρχης και αγαπούσε τη δουλειά του…
Όπως πιθανόν να την αγαπούσε και το 18χρονο παλικαράκι στην Καλλιθέα, που στις 30 Σεπτεμβρίου σκοτώθηκε από έναν "συνάδελφο" επαγγελματία αυτοκινητιστή οδηγό ταξί, ο οποίος παραβίασε το στοπ στη συμβολή των οδών Χαροκόπου και Κρέμου.
Αλλά ποιος να ενδιαφερθεί πραγματικά για το 18χρονο "Πακιστανάκι" που έφυγε "πρόωρα" στο πρώτο νυχτοκάματο ;
Το παλικαράκι ξεχάστηκε γρήγορα… Όπως γρήγορα θα ξεχαστεί και ο Δημήτρης , μετά το πρώτο - άντε βία δεύτερο εικοσιτετράωρο- που οι χαροκαμένοι συγγενείς θα βλέπουν το όνομα και τη φωτογραφία του, πρώτο θέμα στις ενημερωτικές σελίδες στο διαδίκτυο, στα δελτία της τιβι και "χτύπημα" στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας…
Κάθε μήνα χάνεται ένας διανομέας, στην άσφαλτο
Κάθε μήνα "χάνεται στην άσφαλτο" κατά μέσο όρο ένας διανομέας, λένε οι συνδικαλιστές συνάδελφοι του, ζητώντας χρόνια τώρα τη βελτίωση των συνθηκών κάτω από τις οποίες εργάζονται… Ε και λοιπόν ; Φωνή βοώντος εν την ερήμω…
Όπως, γρήγορα ξεχάστηκαν και οι εργαζόμενοι στην e-food και τα δικαιώματα τους…
Αλλά μην έχουν και παράπονο … Δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητα αναλογεί στον καθένα από εμάς… Έτσι δεν έλεγε ο Γουόρχολ … Ε λοιπόν αυτοί τα πήραν και με το παραπάνω …
Γιατί ας μη γελιόμαστε …
Είναι οι couriers, δηλαδή οι ταχυμεταφορείς, είναι οι delivery, οι ταχυδιανομείς, αλλά και οι υπάλληλοι εξωτερικών εργασιών με δίκυκλο, είναι γενικά οι εργαζόμενοι οδηγοί δικύκλου.
Είναι αυτοί που ρισκάρουν την αρτιμέλεια ή και τη ζωή τους για ένα μεροκάματο του τρόμου κυριολεκτικά.
Είναι αυτοί που πάνε ανάποδα στους μονόδρομους, είναι αυτοί που παραβιάζουν τα κόκκινα φανάρια για να φάμε εμείς ακόμα ζεστή την πίτσα, η να πιούμε τον καφέ. Ώστε να μην "ακούσουν τον εξάψαλμο από το αφεντικό" για "τα παράπονα που έκανε ο αγανακτισμένος πελάτης" ή για "τις παραγγελίες που έμειναν πίσω" .
Είναι αυτοί που όταν γυρίζουν σπίτι κατατσακισμένοι από την οκτάωρη ή δεκάωρη οδήγηση, μες στην κίνηση.
Είναι αυτοί που τις γιορτές, αφού το εισπράξουν, υποχρεώνονται να επιστρέψουν το Δώρο Χριστουγέννων στον ιδιοκτήτη της επιχείρησης.
Είναι αυτοί που καμιά φορά αφήνουν τα κοκαλάκια τους στην άσφαλτο, για να πιούμε εμείς τον καφέ μας ζεστό και την μπίρα μας κρύα, είναι αυτοί που κάνουν τις μοτο-πορείες πατώντας συνεχόμενα την κόρνα για να τους δώσουμε σημασία, όταν διεκδικούν εργασιακή κανονικότητα, βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, όταν φωνάζουν για Μέτρα Ατομικής Προστασίας, όπως τα κράνη, αποζημίωση για τις φθορές στα δικά τους δίκυκλα ή εταιρικά μηχανάκια αξιοπρεπώς συντηρημένα.
Είναι αυτοί που ξέρουν τι θα πει ανάγκη και πείνα... Μοιράζοντας φαγητό σε αστέγους όπως ο διανομέας Σπύρος Αβραμόπουλος, ο οποίος πριν από λίγες ημέρες στην Πάτρα άφησε ένα πιάτο ζεστό φαγητό σ΄ έναν ηλικιωμένο άστεγο στο παγκάκι μιας πλατείας.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr