Ημέρα της μητέρας σήμερα και το μυαλό μας τρέχει σε τρυφερές αναμνήσεις από μαιευτήρια, εγκυμοσύνες, πόνους, χαρές, κλάματα, συγκίνηση. Υπάρχουν όμως και οι μαμάδες που δεν γέννησαν το παιδί τους. Αυτές τις μαμάδες τις αδικούμε συχνά. Πολλοί δεν τις θεωρούν «αληθινές» ή «κανονικές» μαμάδες.
H λέξη μαμά δεν χρειάζεται επιθετικό προσδιορισμό. Δεν υπάρχει «κανονική» και «μη κανονική» μαμά. Ας μην αδικούμε τις γυναίκες που δεν γέννησαν το παιδί τους, γιατί εκείνες είναι αληθινές μάνες που «έδωσαν ζωή» σε παιδιά που σε διαφορετική περίπτωση θα μεγάλωναν σε ορφανοτροφεία.
Η μητρότητα είναι σκληρή δουλειά και δεν έχει καμία σημασία πώς έφτασε μια γυναίκα ως εδώ. Φυσιολογικός τοκετός, καισαρική, θηλασμός ή μπουκάλι, βιολογικά ή από υιοθεσία.
Η Μάγδα υιοθέτησε τον γιο της όταν εκείνος ήταν ήδη 12 ετών. Με σπουδές Αρχιτεκτονικής και Ιστορία της Τέχνης στο Παρίσι και Παιδαγωγικών στην Αθήνα η Μάγδα ήταν μια γυναίκα πλήρης που δεν ένιωσε τη μητρότητα ως ανάγκη, παρά μόνο όταν γνώρισε τον γιο της. Δεν επιθύμησε ένα παιδί από τη σάρκα από τη σάρκα της, όπως η ίδια λέει.
«Τη μητρότητα δεν την ένιωσα σαν ανάγκη ούτε τη συνδύασα με ένα συγκεκριμένο σύντροφο, δεν εστίαζα σε κάποιο συγκεκριμένο παιδί ή παιδιά. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, δεν επιθύμησα ποτέ ένα παιδί σάρκα από τη σάρκα μου. Αγαπώ τα παιδιά αυθύπαρκτα, χαίρομαι την παρουσία τους, όπου και αν βρίσκονται και σε όποιον και να “ανήκουν”».
Απ΄ την άλλη, η υιοθεσία γεννήθηκε στο μυαλό της από τα 13 της, όταν πήγε με το σχολείο της επίσκεψη σε ένα ορφανοτροφείο:
«Όταν στα δεκατρία μου κάναμε επίσκεψη με το σχολείο σε ορφανοτροφείο, αυτά που ένιωσα με έκαναν να πω στον εαυτό μου ότι δεν θα κάνω παιδιά όσο υπάρχουν ορφανά και ότι θα προτιμούσα να υιοθετήσω. Αυτό αφορά εμένα, δεν έχει να κάνει με συναισθήματα φιλανθρωπίας, ήταν η θέση μου. Πιστεύω ότι η ψυχή μας είναι ανοικτή προς τις αποφάσεις και τις κατευθύνσεις που για κάποιους λόγους παίρνει και οι συνθήκες δημιουργούνται για να τις υλοποιήσει. Δεν επιχείρησα να υιοθετήσω από Ελλάδα ή από όποια άλλη χώρα. Ήμουν απλώς ανοικτή σ’ αυτό. Ήταν η στάση μου».
Αν και η υποδοχή μιας τέτοιας απόφασης δεν είναι πάντα εύκολη από το οικογενειακό περιβάλλον, η Μάγδα βρήκε πολλούς συμμάχους στην απόφασή της να υιοθετήσει ένα παίδί από την Αφρική: «Οι περισσότεροι χάρηκαν πολύ, συνέδραμαν με διάφορους τρόπους, με στήριξαν. Ελάχιστοι άφησαν να εννοηθεί ότι αυτό που πάω να κάνω δεν είναι και τόσο “νορμάλ”, ούτε για μένα και τον σύζυγό μου, ούτε για το παιδί. Κράτησα τα θετικά και προχώρησα» προσθέτει.
Ομως, πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί από την Αφρική να μεγαλώσει στην Ελλάδα; Αντιμετώπισε ή αντιμετωπίζει ρατσισμό; Δυστυχώς ναι, απαντά η Μάγδα:
«Επειδή ο γιος μου είχε ξανεπισκεφτεί τη χώρα, είχε γνωρίσει ανθρώπους, τόπους και συνθήκες η ενσωμάτωσή του δεν ήταν δύσκολη. Έμαθε γρήγορα και καλά τη γλώσσα. Απέκτησε φίλους, ακόμα και θαυμαστές για τις αθλητικές του επιδόσεις. Πριν πάει στο σχολείο του εξήγησα ότι αν κάποιο παιδί σου πει ότι δεν σε παίζει γιατί είσαι μαύρος, να ξέρεις ότι είναι δικό του πρόβλημα. Και σ΄αυτόν τον άξονα κινηθήκαμε. Η διαφορά στο χρώμα είναι κάποιο “ρίσκο” στη σημερινή ελληνική κοινωνία που ο ρατσισμός έχει θεριέψει και ο γιος μου το ένιωσε. Όπως έχει πει, τότε ήμουν παιδί και όλοι με έβρισκαν γλυκό και χαριτωμένο, τώρα μεγάλωσα και κάποιοι βλέπουν μόνο το χρώμα μου, όχι εμένα. Όμως, το να χτιστούν σωστές άμυνες απέναντι στο ρατσισμό είναι έργο όλων μας. Στις σπουδές, στις φιλίες και στις σχέσεις δεν συνάντησε ιδιαίτερα προβλήματα. Στους χώρους εργασίας, ναι».
Μέσα από αυτή την εμπειρία της, η Μάγδα καταθέτει τη δική της άποψη για τις γυναίκες που σκέφτονται να υιοθετήσουν:
«Να μη τους γίνει έμμονη ιδέα. Να προχωρήσουν εφόσον έχουν το κουράγιο γιατί οι διαδικασίες απαιτούν υπομονή. Να αφήσουν χώρο και στο σύντροφό τους - θεωρώ ότι η παρουσία του πατέρα είναι σημαντικότατη. Να στήσουν τη μητρότητά τους με άξονα το παιδί και όχι τις δικές τους ανάγκες υπερπροσφοράς ή κοινωνικής καταξίωσης. Να είναι ενήμερες –όσο γίνεται - για πιθανά τραύματα που κουβαλάει το παιδί. Να αποφύγουν να υιοθετήσουν παιδί του οποίου η μητέρα ζει και είναι υγιής. Κατά τ’ άλλα, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στη μαμά της κοιλιάς και τη μαμά της καρδιάς. Είναι θέμα ανθρώπινης σχέσης που χτίζεται μέσα στο χρόνο, ίσως της πιο σημαντικής στης οποίας τα υλικά τα παιδιά μας θα καταφεύγουν μια ζωή».
Κλείνοντας, ζήτησα από τη Μάγδα να μας περιγράψει κάποια στιγμή που δεν θα ξεχάσει ποτέ...
«Πολλές οι πολύτιμες στιγμές που φυλάω στην καρδιά μου. Τα ονόματα που μου έδινε, αναμειγνύοντας αιθιοπικές και ελληνικές λέξεις, τις αυθόρμητες αγκαλιές, τα καληνυχτίσματα...
Να και κάτι που θεωρώ το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που έχω λάβει. Καθόμασταν στο γραφείο του και μελετούσαμε ελληνικά. Γυρίζει με κοιτάει και μου λέει: Τώρα που είσαι δίπλα μου, δεν βλέπω ότι δεν είσαι μαύρη».
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
![First Dates: Φρίκαρε ο Αρης με τις μασχάλες της Χλόης - "Είδα τον ευχούλη" [βίντεο]](https://www.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/207x116/crop/both/9d/9de47ff22c6c4a878dce5d0f4f66a531.jpg?quality=60&404=default&v=2)
