
Το 1948 γεννιέται ο διεθνούς φήμης φυσικός Δημήτρης Νανόπουλος. Έχει διατελέσει ερευνητής στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών Ευρώπης (CERN) στη Γενεύη της Ελβετίας και επί σειρά ετών ανήκε στο ανώτερο ερευνητικό προσωπικό του Κέντρου. Διετέλεσε ερευνητής στην Ecole Normale Superieure, Παρίσι, και στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, Cambridge, των H.Π.A. Το1989, εξελέγη καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Texas A&M, College Station, όπου από το 1992 είναι διακεκριμένος καθηγητής και όπου από το 2002 κατέχει την έδρα Mitchell/Heep της Φυσικής Υψηλών Ενεργειών. Είναι διευθυντής του Κέντρου Αστροσωματιδιακής Φυσικής του Κέντρου Προχωρημένων Ερευνών (HARC), στο Χιούστον, Τέξας, όπου διευθύνει ερευνητικό τμήμα του World Laboratory, που εδρεύει στη Λωζάνη.

Παιδικές αναμνήσεις και έρωτας με τη Φυσική
Στην Αθήνα της δεκαετίας του '60, ο Δημήτρης Νανόπουλος ήταν «παιδί της μπάλας και της αλάνας». Μοναχοπαίδι μιας μικροαστικής οικογένειας, πολύ αγαπημένης, που το μέλημά της παρ' όλα τα μη ανθηρά οικονομικά της ήταν «να σπουδάσει το παιδί».
Μέτριος προς το καλός μαθητής δεν ξέφυγε ποτέ από το 16-17 πήγε στο Πρακτικό, γιατί «το να γίνει φιλόλογος, για παράδειγμα, δεν ήταν και πολύ της μόδας τότε». Η συνάντησή του με τον Βαγγέλη Τσιγκούνη στη Δ' Γυμνασίου, έναν εμπνευσμένο καθηγητή, φυσικό του 3ου Σχολείου Αμπελοκήπων, άλλαξε τη ρότα της ζωής του.
«Ξαφνικά, στα 15 μου ανακάλυψα τη Φυσική και τη μαγεία της. Έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα. Την "πήγαινα" και με "πήγαινε". Ένιωθα πως ήμουν εγώ αυτός που ανακάλυπτε για πρώτη φορά όλα τα φυσικά φαινόμενα και τους νόμους».
«Εσύ παιδί μου, θα γίνεις φυσικός», του είπε ο καθηγητής του. Κι έγινε. Πήγε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας κι άρχισε με μεγάλη ευκολία να λύνει τις «ιδιόρρυθμες» ασκήσεις του Καίσαρα Αλεξόπουλου, που έχουν μείνει παροιμιώδεις για το πόσο παίδευαν τους φοιτητές. «Εγώ τις έβρισκα αστείες, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί είχα συνηθίσει από τον Τσιγκούνη να λύνω τέτοιες ασκήσεις».
Η επίσκεψή του στον Δημόκριτο «μου άρεσε ο Δημόκριτος, ήταν τόσο διαφορετικός από το μουντό Χημείο» ήταν ο δεύτερος σταθμός των πανεπιστημιακών του χρόνων. «Ο καθηγητής της Θεωρητικής Φυσικής Χατζηιωάννου μού άνοιξε τα μάτια. Κατάλαβα ότι η Θεωρητική Φυσική ήταν ο χώρος μου». Συγχρόνως, έκανε μαθήματα σε μικρότερα παιδιά και με τα χρήματα που κέρδιζε... έκανε πλούσιο τον «Ελευθερουδάκη». Δεν θυμάται άλλη εποχή να διάβασε τόσους τόνους βιβλίων.

Η μαγεία της επιστήμης
Ασχολείται με τα στοιχειώδη σωμάτια, με τους βασικούς νόμους και τα συστατικά του μικροκόσμου και τα τελευταία χρόνια με τις λεγόμενες ενοποιημένες θεωρίες. «Προσπαθούμε, δηλαδή, να βρούμε πως πίσω από το σύμπαν που μας θαμπώνει υπάρχει ένας βασικός νόμος και πολύ συγκεκριμένα συστατικά και πως με βάση αυτά μπορούμε να φτιάξουμε το σύμπαν που βλέπουμε γύρω μας».
Το ερώτημα που παραμένει είναι αν οι φυσικοί νόμοι που το διέπουν είναι μοναδικοί. Αν, δηλαδή, το σύστημα είναι όπως είναι γιατί εκδηλώθηκαν οι συγκεκριμένοι νόμοι, ή αν αλλάζαμε τους νόμους το σύμπαν θα ήταν διαφορετικό ή και δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Προς το παρόν, οι θεωρητικοί φυσικοί καταγράφουν τους νόμους.
Εάν ευοδωθούν οι επιστημονικοί του στόχοι, εμείς οι «κοινοί θνητοί» τι θα κερδίσουμε; «Κατ' αρχήν, οι άνθρωποι θέλουν να γνωρίζουν τι και γιατί συμβαίνει γύρω τους. Τέλεια. Χρησιμοποιώντας τους νόμους του μικροκόσμου και τις ενοποιημένες θεωρίες μπορούμε να γυρίσουμε στις αρχικές στιγμές του σύμπαντος, για να δούμε πώς έγινε και πώς εξελίχθηκε. Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ερώτηση στο ανθρώπινο μυαλό για την κατανόηση του κόσμου. Το από που ερχόμαστε, πού βρισκόμαστε και πού πάμε. Επομένως, αν δώσουμε μια αυτοσυνεπή πρόταση - απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, μπορεί μεταξύ άλλων το ανθρώπινο μυαλό να αποδεσμευτεί από διάφορες δεισιδαιμονίες, μαγείες, κ.λπ.».
Πηγές: Τα Νέα, physicsgg.me
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr