Ξύπνα φτάσαμε

Η αλήθεια είναι πως έμεινα στα Lidl πολλή περισσότερη ώρα από ό,τι υπολόγιζα. Δεν το έχω παραδεχτεί παραέξω, αλλά το να ψωνίζω, από τη στιγμή που χώρισα, είναι ένα από τα δυσκολότερα tasks της καθημερινότητάς μου. Αγοράζω μηχανικά, πράγματα που άρεσαν στην πρώην μου, αγοράζω επίτηδες πράγματα που δεν της άρεσαν και στο τέλος καταλήγω να μην έχω αγοράσει τίποτα χρήσιμο.

Σήμερα όμως το task είχε μια έξτρα δυσκολία. Έπρεπε να ψωνίσω τα απαραίτητα για το ταξίδι στο Αιγαίο. Πιο συγκεκριμένα, το πρώτο solo ταξίδι μετά τον χωρισμό. Έτσι, περιπλανήθηκα αρκετή ώρα στους διαδρόμους, προσπαθώντας να σκεφτώ για μια φορά πρακτικά.

Στρίμωξα τα ψώνια μου σε ένα ψυγειάκι που με συντροφεύει χρόνια, ένα από αυτά τα φελιζολένια, που φωνάζουν ότι είσαι καραμπινάτο παιδί των 90s. Φόρτωσα στο αμάξι μέχρι και βατραχοπέδιλα και σε λίγη ώρα ήμουν στον Πειραιά και έψαχνα το πλοίο της γραμμής μου. Ακολούθησα τις οδηγίες για το parking, κατέβηκα με το backpack και το ψυγειάκι και έτρεξα να πιάσω θέση σε εκείνα τα ακριανά άσπρα τραπέζια με τα μεγάλα κεραμιδί παγκάκια, στο κατάστρωμα. Το πλοίο ήταν γεμάτο με ασυνήθιστα πολύ κόσμο κι έτσι τα όνειρα που έκανα για privacy στο ταξίδι, ναυάγησαν γρήγορα.

Μετά από έναν τόσο δύσκολο και απρόβλεπτο χειμώνα -κυρίως λόγω πανδημίας- φαινόταν πως όλοι είχαν ανάγκη από μπλε, θάλασσα, ελευθερία και καθαρό αέρα μακριά από την πόλη. Με μια λέξη: αλλαγή. Δύο νεαροί στην ηλικία μου ήρθαν και κάθισαν δίπλα μου. Πιάνω τον εαυτό μου να βγάζει γρήγορα συμπεράσματα. Αρχιτέκτονες θα είναι… Μπορεί και ζευγάρι. Ανοίγω το ψυγειάκι, χαμένος στις σκέψεις μου και την ώρα που πιάνω από μέσα ένα παστέλι, μια γυναικεία φωνή μου απευθύνεται: "Μείνε μείνε μείνε". Γυρνάω και βλέπω έναν τεράστιο φακό να στοχεύει στο ψυγειάκι, το χέρι και το παστέλι μου.

"Με συγχωρείς, σε τρόμαξα, απλά κάνω ένα project για τις στιγμές πάνω στο πλοίο και το ψυγειάκι σου είναι ό,τι πιο τρου έχω δει εδώ πάνω. Γιώτα, χάρηκα.", μου είπε με μια ανάσα.

- "Κώστας ή Κωστής. Να κεράσω παστέλι;"

- "Έχω αλλεργία στο σουσάμι, αν δεν έχει ναι".

- "Παστέλι με φυστίκι κελυφωτό γράφει".

- "Ε άμα είναι και κελυφωτό! Για πού ταξιδεύεις;"

- "Για Αμοργό εσύ;"

- "Για Δονούσα".

Η κουβέντα και το ταξίδι συνεχίστηκε κυρίως γύρω από το φαγητό που είχα φέρει μαζί μου. Η Γιώτα δεν είχε φέρει τίποτα γιατί κουβαλούσε τον βαρύ εξοπλισμό της, εγώ πάλι είχα πάρει μαζί μου προμήθειες για μήνες. Με τα φρούτα και τα παστέλια είπαμε τα πάνω πάνω. Μετά κάναμε σαντουιτσάκια με τα αγαπημένα μου πολύσπορα ψωμάκια και οι συζητήσεις μας απέκτησαν στρώσεις από edam, γαλοπούλα και δροσερό αγγουράκι. Μου είπε πως έφευγε για να ξεχάσει, της είπα πως ταξίδευα για να ξεχαστώ. Για γλυκό είχα φέρει σοκολάτες· που όπως και να το κάνουμε, μια αδυναμία τις έχω! Σε μια προσπάθεια εντυπωσιασμού, άνοιξα κουβέντα για τη δέσμευση της Lidl για τη βιωσιμότητα και για Fairtrade προϊόντα και γρήγορα αρχίσαμε να μιλάμε για περιβαλλοντικά και κοινωνικά ζητήματα.

- "Το χοντρύναμε;"

- "Μπορεί, αλλά μπορεί και να χοντρύναμε κι εμείς με αυτά που έχουμε φάει μέσα σε πέντε ώρες".

Έκανε μια κίνηση να πιάσει την κοιλιά της, έφερε τα γόνατα αγκαλιά και με κοίταξε επίμονα.

"Δε φταίω εγώ. Τα Lidl!"

Προσπάθησα να κρύψω την αμηχανία με μια ατάκα που δεν έβγαζε σίγουρα κανένα νόημα εκείνη τη στιγμή. Η χαρακτηριστική φωνή από τα μεγάφωνα φώναζε ήδη την επόμενη στάση στη Δονούσα. Έκλεισα τα μάτια για δυο λεπτά που μου φάνηκαν αιώνες γλυκού ύπνου. Η Γιώτα με σκούντηξε στον ώμο, τα μεγάφωνα καλούσαν για άμεση αποβίβαση.

"Ξύπνα, κατεβαίνω. Θα έρθεις;"

"Φτάσαμε;", την ρώτησα και με απόλυτο αυθορμητισμό, άρπαξα το ψυγειάκι και το backpack και αποφάσισα να κατέβω κι εγώ στη Δονούσα. Η Αμοργός ίσως μπορούσε να περιμένει λίγο ακόμα.

Τα νερά άφηναν πίσω μας μια λωρίδα λευκή σαν κιμωλία που ξεχώριζε το πριν με το από εδώ και πέρα. Κατεβήκαμε στο από εδώ και πέρα.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr