Τον Μάρτιο του 2016, δέκα μόλις μήνες προτού ο ίδιος αναχωρήσει για τους επουράνιους λειμώνες, το τμήμα θεατρικών σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών διοργάνωσε ένα τριήμερο συνέδριο με τίτλο "Σκηνή και Αμφιθέατρο: Αφιέρωμα στον
Σπύρο Α. Ευαγγελάτο".
Καθώς η πρώτη μου σύζυγος, η ηθοποιός Άννυ Λούλου, ήταν εκ των βασικών αρχικών στελεχών του Αμφιθεάτρου –ερμήνευσε τη μία από τις τρεις "Αρετούσες" στο περίφημο ανέβασμα του Ερωτόκριτου (1975-1976)- και κλήθηκε να μετάσχει ως σύνεδρος, βρέθηκα κι εγώ, η γλάστρα που ποτίζεται μαζί με τον βασιλικό, να παρακολουθώ τις εργασίες του συνεδρίου. Θυμάμαι ακόμη εκείνον τον σπουδαίο "θεατράνθρωπο", καταβεβλημένο από πλευράς υγείας αλλά ακόμη χιουμοριστικά ακμαιότατο, να κηρύσσει τον πόλεμο στη "σοβαροφάνεια", κάτι που έπραξε άλλωστε με συνέπεια καθ’ όλη τη μακρόχρονη θεατρική και ακαδημαϊκή σταδιοδρομία του. Κλείνοντας μάλιστα το συνέδριο, μπροστά σ’ ένα πολυπληθές κι εμφανώς συγκινησιακά φορτισμένο ακροατήριο, αποτελούμενο σχεδόν αποκλειστικά από συναδέλφους, συνεργάτες και φοιτητές του, ο Ευαγγελάτος δήλωσε χαρούμενος: "Να το ξανακάνουμε… Όπως λέμε κι εμείς στο θέατρο: "Άμα τσιμπάει το εργάκι”…".
Ο εν λόγω συνειρμός, αλλά με αρνητικό πρόσημο –"δεν τσιμπάει το εργάκι"- καρφώθηκε στο μυαλό μου το βράδυ της περασμένης Κυριακής.
Όπως σχεδόν κάθε νύχτα εκλογών την τελευταία τριακονταετία, ήμουν προσκεκλημένος σε διάφορα τηλεοπτικά πάνελ, σε αυτήν την ιδιότυπη παραλλαγή από τις "μουσικές καρέκλες": ούτε γνωρίζεις εκ των προτέρων δίπλα σε ποιον θα καθίσεις, ούτε πότε και από ποιον θα αντικατασταθεί ο διπλανός σου, ούτε τι ακριβώς θα κληθείς να σχολιάσεις, ούτε αν θα καταφέρεις –κομμάτι δύσκολο- να ολοκληρώσεις έστω και στοιχειωδώς οιονδήποτε συλλογισμό σου (έχουν σαφή και αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα οι live συνδέσεις με τα κομματικά επιτελεία για την αποτύπωση του "κλίματος" που επικρατεί και τις αναμενόμενες δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών), ούτε πότε κάποιος θα σκουντήσει εσένα ελαφρά στον ώμο και θα σου επισημάνει πως ήρθε η ώρα για να του δίνεις.
Τίποτε από όλα τα παραπάνω, ωστόσο, δεν βάραινε τόσο όσο το ίδιο το μήνυμα της κάλπης –για την ακρίβεια: της αποχής από την κάλπη. Όσες προφάσεις εν αμαρτίαις και αν επικαλεστούμε (έφταιγε ότι η κάλπη δεν ήταν συνδεδεμένη με εθνικές ή δημοτικές/περιφερειακές εκλογές, το διακύβευμα ήταν ανύπαρκτο –με την ίδια κυβέρνηση θα κοιμηθούμε, με την ίδια κυβέρνηση θα ξυπνήσουμε-, έκανε αφόρητη ζέστη κ.ο.κ.), εάν παράλληλα αναλογιστούμε ότι από το "μυθικό" ποσοστό συμμετοχής 90% το 1989 είχαμε μια σταθερή φθίνουσα πορεία επί τριάντα πέντε συναπτά έτη ώσπου να κατρακυλήσουμε στο σημερινό 40%, δεν μπορούμε παρά να αναφωνήσουμε πως "δεν τσιμπάει το εργάκι" ή –όπως θα έλεγε η αλησμόνητη Μελίνα Μερκούρη με τσαλακωμένη αυταρέσκεια: "Δεν αρέσουμε πια, χρυσό μου".
Σύμφωνοι, όταν δεν αρέσει το έργο, το κατεβάζεις και ανεβάζεις ένα έργο που πιθανολογείς ότι θα αρέσει –αυτός είναι ο αδυσώπητος νόμος της showbiz-, μονάχα που εν προκειμένω η απαρέσκεια του εκλογικού σώματος περισσότερο μας μπερδεύει παρά μας διευκολύνει προκειμένου να καταλήξουμε στις νέες μας επιλογές. Υποτίθεται ότι οι ψηφοφόροι αποδοκίμασαν τη στροφή προς τη "μεταπολιτική" για την έλλειψη πολιτικής "ουσίας" και ταυτόχρονα έστειλαν στην Ευρώπη τα πιο "μεταπολιτικά" πρόσωπα που μπορούσαν να στείλουν, λες και προκήρυξε οντισιόν το Δελφινάριο και όχι οι Βρυξέλλες.
Η Έλλη Στάη στο Open υπογράμμισε την εκκωφαντική απουσία τηλεοπτικών καθαρόαιμων πολιτικών συζητήσεων κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και με τη σειρά μου σχολίασα μελαγχολικά πως δεν έμεινα με την αίσθηση ότι οι τηλεθεατές έψαχναν απεγνωσμένα να εντοπίσουν τέτοιες εκπομπές· είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, η τηλεόραση έχει πλέον διαμορφώσει το κοινό της και οι απαιτήσεις του ενέχουν χαρακτηριστικά αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Εν ολίγοις, πιο τρομαχτική στην υπόθεση δεν είναι η πικρή διαπίστωση πως "δεν τσιμπάει το εργάκι", αλλά πως δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα και ποιο "εργάκι" θα μπορούσε να "τσιμπήσει".
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
![Πολυτεχνείο: Η κόρη της Φώφης Γεννηματά στην κορυφή της πορείας με την αιματοβαμμένη σημαία [εικόνες]](https://www.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/207x116/cu608x342/56,34,523,296/crop/both/b8/b83c7ae510714c14b489d6485e5aab1f.jpg?quality=60&404=default&v=2)
