Δικαιοσύνη πολλών ταχυτήτων

Όταν έχεις παιδιά από διαφορετικούς γάμους, με σημαντική διαφορά ηλικίας μεταξύ τους, έχεις και την ευκαιρία να ξαναδείς το ίδιο έργο από άλλη οπτική γωνία. Έχω ένα γιο τριάντα χρονών στα τριάντα ένα και μια κόρη δεκαπέντε στα δεκαέξι. Αυτό, μεταξύ πολλών άλλων, σημαίνει πως λίγα χρόνια αφότου ξεμπέρδεψα με την παιδική ηλικία του γιου μου κλήθηκα να παρακολουθήσω την παιδική ηλικία της κόρης μου και, μαζί με το "σίκουελ" της παιδικής ηλικίας, όλα τα καρτούν που το συνόδευαν. Αθροιστικά λοιπόν μπορώ να ισχυριστώ πως είμαι πλέον εξπέρ στα καρτούν τριών διαφορετικών χρονικών περιόδων: της δικής μου παιδικής ηλικίας, της παιδικής ηλικίας του γιου μου και της παιδικής ηλικίας της κόρης μου. Φυσικό επόμενο είναι να τρέφω αδυναμία και στο "αγαπημένο" μου καρτούν από την κάθε χρονική περίοδο: τις "Αριστόγατες" (1970) από τη δική μου παιδική ηλικία, τη "Μουλάν" (1998) από την παιδική ηλικία του γιου μου και τη "Ζωούπολη" (2016) από την παιδική ηλικία της κόρης μου.

Στη "Ζωούπολη" παρακολουθούμε την καθημερινότητα μιας μεγαλούπολης που κατοικείται αποκλειστικά από ζώα –κάθε λογής ζώα, όπως μπορείτε να φανταστείτε. Τα ζώα έχουν ανθρωπόμορφους χαρακτήρες και ασκούν επαγγέλματα συναφή με τη ζωώδη τους υπόσταση. Όλα είναι συμπαθητικά –ακόμη και τα μοχθηρά ζώα- αλλά οι πλέον ξεκαρδιστικοί ανάμεσά τους είναι οι βραδύποδες που, καθώς προδίδει και το όνομά τους, δεν βιάζονται να διεκπεραιώσουν τις εργασίες τους. Σκεφτείτε να έχετε να αντιμετωπίσετε έναν βραδύποδα ταμία τραπέζης όταν καίγεται ο κώλος σας για μια άκρως επείγουσα ανάληψη (αυτή είναι μία από τις πιο αστείες σκηνές της "Ζωούπολης"). Διόλου τυχαία επίσης, το καρτούν κλείνει με ένα υπερπολυτελές αμάξι –μια Φερράρι, ας πούμε ή μια Λαμποργκίνι- που προκλητικά παραβιάζει το ανώτατο όριο ταχύτητας μέσα στη μεγαλούπολη. Ένα ζώο/τροχονόμος σταματάει τη Φερράρι/Λαμποργκίνι κι ετοιμάζεται να κόψει κλήση. Το τζάμι του οδηγού κατεβαίνει αργά-αργά, βασανιστικά, κι εμφανίζεται το γλυκύτατο προσωπάκι ενός βραδύποδα. "Ναιαιαί;", σέρνει την απορία του ο βραδύποδας με νάζι.

Δεν ξέρω γιατί, όποτε ακούω να γίνεται λόγος για την ελληνική δικαιοσύνη, ο νους μου ανατρέχει συνειρμικά στο τελευταίο πλάνο της "Ζωούπολης": ένας βραδύποδας στο τιμόνι μιας Φερράρι/Λαμποργκίνι. Δεν υποστηρίζω πως το δικαστικό μας σύστημα είναι Φερράρι/Λαμποργκίνι, ούτε πως όλοι οι δικαστικοί μας λειτουργοί είναι βραδύποδες. Κάτι τέτοιο θα ήταν διπλά άδικο: υπερτίμηση για το δικαστικό μας σύστημα, υποτίμηση για τους δικαστικούς μας λειτουργούς. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι δικαστικοί μας λειτουργοί συχνά ενεργούν ερήμην ή σε δυσαρμονία με τους κανόνες του δικαστικού συστήματος (δίχως αυτό αναγκαστικά να σημαίνει ότι τους παραβιάζουν) και δείχνουν υπόλογοι σε εξωδικαστικά κέντρα αποφάσεων, όπως τα τηλεδικεία και οι εντυπώσεις που εκείνα προκαλούν ως υποτιθέμενοι καθρέφτες –παραμορφωτικοί άραγε;- της θέλησης της κοινής γνώμης.

Η περίπτωση του Απόστολου Λύτρα είναι παραπάνω από χαρακτηριστική. Θα ισχυριζόταν κανείς οξύμωρα ότι τα πάντα σε αυτή την υπόθεση συνέβησαν με υποδειγματικά λανθασμένο τρόπο. Δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή αμφιβολία ότι η υπόθεση ξεκίνησε ως ένα περιστατικό άγριας κακοποίησης και παράλληλα ως μια τυπική απόπειρα συγκάλυψης που καθ’ οδόν στράβωσε (με τη μοιραία παρέμβαση του γιατρού) κι εξελίχτηκε σε ελάχιστα έως καθόλου πειστική επίδειξη μετάνοιας και συγγνώμης εκ μέρους του φερόμενου ως δράστη. Είχαν οι αρμόδιες δικαστικές αρχές το δικαίωμα να μην προφυλακίσουν τον ποινικολόγο; Φυσικά και το είχαν, μολονότι στοιχειώδης ενσυναίσθηση θα υπαγόρευε ότι ανάλογη απόφαση θα τις άφηνε εκτεθειμένες σε μομφές για "δύο μέτρα και δύο σταθμά" (θα έβγαζαν την ίδια απόφαση εάν στη θέση του επώνυμου ποινικολόγου ήταν ένας ανώνυμος τσιγγάνος;) και στην παρεπόμενη οργισμένη αντίδραση της κοινής γνώμης. Είχε το δικαίωμα κατόπιν ο Άρειος Πάγος να παραγγείλει πειθαρχική έρευνα για την απόφαση των αρμόδιων δικαστικών αρχών; Φυσικά και δεν το είχε –αλλά μπρος στα επικοινωνιακά κάλλη, τι είναι ο θεσμικός πόνος; Τέλος, ήταν τραβηγμένη από τα μαλλιά η απόφαση για προφυλάκιση του ποινικολόγου ύστερα από υποτιθέμενη παραβίαση των περιοριστικών μέτρων; Πιο τραβηγμένη δεν γίνεται: ο ορισμός της αρχής ότι σπανίως διορθώνεις μια γκάφα με μια άλλη μεγαλύτερη.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr