Δυστυχώς, οι τζιχαντιστές νικάνε

Δεν θέλω να σας χαλάσω το παραμύθι, αλλά δυστυχώς οι τζιχαντιστές νικάνε.

Μετά από κάθε τρομοκρατική επίθεση ακούμε τα ίδια και τα ίδια λόγια, τόσο από χείλη πολιτικών και ιθυνόντων, όσο κι από απλούς ανθρώπους: “αυτή η επίθεση δεν θα μας φοβίσει. Θα συνεχίσουμε απτόητοι τις ζωές μας”.

Άλλοι τα εννοούνε. Άλλοι όχι.

Οι πρώτοι είναι ακόμη υπό την επήρεια του σοκ. Οι δεύτεροι το κάνουν για να ξορκίσουν το κακό.

Τα θυμήθηκα τα λόγια αυτά το περασμένο Σάββατο το βράδυ, οταν έλαβα ενα μήνυμα από ενα καλό φίλο στο Λονδίνο, στο Λάμπεθ, πολύ κοντά στο σημείο των επιθέσεων: "γίνεται χαμός εδώ. Έχουμε κλειστεί με όλη την οικογένεια σπίτι και δεν τολμάμε να ξεμυτίσουμε. Ο μικρός κατάλαβε τι έγινε και κλαίει.”

Τα ξαναθυμήθηκα όταν είδα πως κοντά 1.500 άνθρωποι ποδοπατήθηκαν στο Τορίνο, λόγω πανικού επειδή νόμισαν (ή άκουσαν, ή πίστεψαν) πως έγινε τρομοκρατική επίθεση στον υπαίθριο χώρο όπου είχαν συγκεντρωθεί για να δουν τον ποδοσφαιρικό τελικό Ρεαλ-Γιουβέντους. Και ένα 7χρονο παιδί χαροπάλευε μέχρι σήμερα. Από ένα περιστατικό που λίγο έλειψε να εξελιχθεί σε εκατόμβη νεκρών λόγω πανικού. Και φόβου.

Τα θυμήθηκα διαβάζοντας τις μαρτυρίες των 900 τουριστών που “τα είδαν όλα” το απόγευμα της Τρίτης στην Νοτρ Νταμ του Παρισιού, όταν εγκλωβίστηκαν μέσα στην εκκλησία, σε μια ανύποπτη βόλτα τους.

Ή, ακόμη όταν σήμανε συναγερμός το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής, στο φεστιβάλ μουσικής «Rock am Ring» στη Μεντίγκ της Δυτικής Γερμανίας κι εκκενώθηκε ο χώρος λόγω τρομοκρατικής απειλής.

Για να το ξαναπούμε λοιπόν κάτι, δίχως εξωραϊσμούς και "χάιδεμα αυτιών": οι τζιχαντιστές νικάνε.

Γιατί με κάθε τέτοια πράξη (από τους τζιχαντιστές ή οποιονδήποτε άλλον) μπαίνει ένα ακόμη λιθαράκι στο Βουνό του Φόβου που άρχισε να υψώνεται για πρώτη φορά εκείνο το μεσημέρι της 11ης Σεπτεμβρίου, πριν 16 χρόνια.

Γιατί καμία ζωή δεν συνεχίζεται “κανονικά” αν κάθεσαι να πιεις το ποτό σου ήρεμος και ξαφνικά έρχεται κάποιος από πίσω σου κι απειλεί να σου κόψει την καρωτίδα μπροστά στο σύντροφο σου, στη γυναίκα σου ή το παιδί σου.

Είναι σαν να κάνεις σέρφινγκ, να σου κόψει το πόδι ένας καρχαρίας και να ξαναμπείς την επόμενη ημέρα στα ίδια, μαύρα, αφιλόξενα νερά όπου δέχτηκες επίθεση.

Θα ξαναμπεις, ναι -κι έτσι πρέπει. Κάποια στιγμή κι αφού επουλωθούν οι ψυχολογικές πληγές.

Αλλά και πάλι... μετά φόβου θεού, πίστεως και αγάπης. Κι αφού ο χρόνος γιατρέψει τα τραύματα.

Γιατί υπεράνθρωπος δεν είσαι.

Αντιθέτως, είσαι ένας θνητός με εύθραυστο ψυχισμό και εξίσου ευάλωτο μνημονικό.

Κι όσο κι αν απ' έξω σου διαδηλώνεις πως δεν θα φοβηθείς, από μέσα σου το φυλλοκάρδι σου το ξέρει...

Οπότε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να (παρα)δεχτούμε την ανθρώπινη φύση μας.

Και να συνεχίσουμε τις ζωές μας με ηρεμία και χωρίς πανικό μεν, αλλα ταυτόχρονα αποδεχόμενοι ενα συναίσθημα που είναι φυσιολογικό και που δεν μας κάνει περισσότερο αδύναμους ή ηττοπαθείς.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr