"Πόσο ελεύθερος είναι ο Τύπος στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία;”, είναι ο τίτλος του τελευταίου- και καθόλου κολακευτικού- δημοσιεύματος στα ξένα media, στους New York Times αυτή τη φορά, όσον αφορά την Ελλάδα και την ελευθερία του Τύπου. Αν το διαβάσει κάποιος που δεν έχει ιδέα για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, θα πιστέψει ότι στη χώρα μας οι δημοσιογράφοι φοβούνται ότι θα συλληφθούν ανά πάσα στιγμή, είτε γιατί θα γράψουν fake news είτε γιατί θα κατηγορηθούν ως πράκτορες των Τούρκων, λογοκρίνονται από την εργοδοσία και χρηματίζονται από την κυβέρνηση -αν δεν κινδυνεύουν να τους βάλουν βόμβα στο σπίτι τους- και τα τηλέφωνά τους είναι υπό παρακολούθηση. Λίγο ακόμα και θα περάσουμε στην παρανομία. Προφανώς όμως η αλήθεια είναι διαφορετική και ίσως γι΄αυτό και ο πρωθυπουργός όταν ρωτήθηκε στο Λονδίνο για τις αιτιάσεις σε σχέση με την ελευθεροτυπία στην Ελλάδα, έκανε λόγο για μπούρδες (crap).
Το άρθρο θα μπορούσε να είναι και ένα remake των σχολίων που ακολούθησαν τη δημοσίευση της ανυπόγραφης/ανώνυμης και αμφισβητούμενης έρευνας των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα για την Ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα (Καραιβάζ, Εξάρχεια, Λίστα Πέτσα), αν δεν είχαν υπάρξει και οι αποκαλύψεις για τις τηλεφωνικές υποκλοπές. Θύματα των οποίων υπήρξαν και γνωστοί δημοσιογράφοι. Προφανώς το θέμα είναι σοβαρό, πολύ σοβαρό, αν και δεν είναι καθόλου σαφές γιατί εκτός από τον Αλεξη Παπαχελά ή τον Θανάση Κουκάκη για παράδειγμα, τα μέλη του κυκλώματος παρακολουθούσαν τη Μαρία Σαράφογλου ή τη Νανά Παλαιτσάκη. Σε κάθε περίπτωση δεν φαίνεται να ήταν αυτός ο στόχος του κυκλώματος. Μάλλον το περιβάλλον του πρωθυπουργού ήταν ο στόχος και όχι οι δημοσιογράφοι. Ούτε καν η αντιπολίτευση.
Να σημειωθεί όμως, ότι και η αποκάλυψη του σκανδάλου οφείλεται αποκλειστικά στους δημοσιογράφους, αφού από τη δική τους έρευνα ξεκίνησαν όλα. Και από τη δική τους έρευνα ξεδιπλώθηκε και αποκαλύφθηκε το εύρος των προσώπων που ήταν υπό παρακολούθηση. Αρα μάλλον δεν είναι υπό καθεστώς φίμωσης. Και δεν πρωτοστάτησαν τα αριστερά, αντιπολιτευόμενα έντυπα στις αποκαλύψεις, αλλά η Καθημερινή και Τα Νέα. Ακολούθησε το Documento.
Αν είναι φυσικά αυτή η αλήθεια, γιατί ακόμα αποδείξεις δεν διαθέτουμε. (Αλλά ενδείξεις έχουμε αρκετές, είναι η αλήθεια.)
Καθόλου παράδοξο ότι και αυτή τη φορά, οι συντάκτριες του δημοσιεύματος είναι δυο δημοσιογράφοι που ασχολούνται συστηματικά με το προσφυγικό. Αλλωστε έτσι ξεκινάει και το στόρι. Με την παρακολούθηση του δημοσιογράφου Σταύρου Μαλιχούδη, που ερευνούσε μια υπόθεση με έναν Σύρο πρόσφυγα, που είχε φυλακιστεί στην Κω.
Εχουμε υποστηρίξει και άλλοτε (βλ. Η οργή των ξένων για τον Μητσοτάκη, Capital, 07/09/22) ότι η "κακή φήμη” της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο εξωτερικό - τουλάχιστον στα ξένα ΜΜΕ- οφείλεται εν πολλοίς στη σφοδρή ιδεολογική αντιπαλότητα των ξένων δημοσιογράφων με την ακολουθούμενη πολιτική στο προσφυγικό/μεταναστευτικό. Ανθρωποι με ειλικρινή -χωρίς αμφιβολία- ανθρωπιστικά ιδεώδη και ευαίσθητοι στο δράμα των προσφύγων, οι ξένοι συνάδελφοι δεν δείχνουν (γιατί δεν οφείλουν άλλωστε), καμία κατανόηση στο πρόβλημα στα σύνορα με την Τουρκία, στην εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από τον Ερντογάν και αδιαφορούν (φυσικά) για τις εσωτερικές κοινωνικές αντιδράσεις. Στηλιτεύουν την αυστηρή πολιτική Μητσοτάκη και συχνά είναι πρόθυμοι να πάρουν τοις μετρητοίς τις καταγγελίες των προσφύγων/ μεταναστών.
Ενίοτε όμως αναγκάζονται να ανακρούσουν πρύμνα και να κατεβάσουν τις "αποκαλύψεις”, όπως την έπαθε και το Spiegel με τους 38 μετανάστες του Εβρου και την περίφημη μικρή Μαρία που πέθανε από σκορπιό, αλλά τελικά δεν πέθανε από σκορπιό, αφού η μικρή Μαρία δεν υπήρξε ποτέ. Ούτε ο σκορπιός.
Αλλά ακόμα και αν το άρθρο των Lauren Markham και Lydia Emmanouilidou, φιλοτεχνεί μια δραματική εικόνα για την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, διατυπώνει μερικά ενδιαφέροντα ερωτήματα. Για παράδειγμα, γιατί άργησε τόσο πολύ ο ελληνικός Τύπος να δώσει σημασία στις αποκαλύψεις για τις τηλεφωνικές υποκλοπές; Γιατί για μήνες τα σχετικά ρεπορτάζ ήταν ανύπαρκτα στα μεγάλα, παραδοσιακά media;
Θα μπορούσε να προσθέσει και την άλλη έκπληξη που συζητούμε τις τελευταίες εβδομάδες. Πώς γίνεται και το κοινό παραμένει τόσο αδιάφορο για τις αποκαλύψεις; Γιατί η κυβέρνηση δεν υφίσταται τη φθορά που θα ανέμενε κανείς από τις αποκαλύψεις;
Οι συντάκτριες αφήνουν να εννοηθεί ότι ο λόγος είναι ο ασφυκτικός εναγκαλισμός των ΜΜΕ από την κυβέρνηση, οι σχέσεις εξάρτησης των media με τις κρατικές διαφημίσεις και η ιδιοκτησία των Μέσων από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες με διασυνδέσεις με την εξουσία. Αφήνουν να εννοηθεί ότι η σιωπή επιβλήθηκε άνωθεν. Γεγονός όμως που δεν εξηγεί τον σάλο που ακολούθησε την αποκάλυψη για την επισύνδεση του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη -όταν πια δεν έμεινε καμία αμφιβολία για τη βασιμότητα των αποκαλύψεων- ούτε ερμηνεύει την αδιαφορία του κόσμου για το σκάνδαλο.
Υπάρχει απάντηση; Εχω την εντύπωση ότι άλλος είναι ο λόγος που τα mainstream media υποδέχθηκαν τουλάχιστον με επιφύλαξη αν όχι με αδιαφορία, τα πρώτα στοιχεία για τις τηλεφωνικές υποκλοπές. Είναι ο υπερ-πολωμένος χαρακτήρας της πολιτικής μας ζωής και η πολιτική στοίχιση των Μέσων σε συμπολιτευόμενα και αντιπολιτευόμενα. Ενα χαρακτηριστικό που δεν είναι σημερινό, αλλά έχει παρελθόν που ανάγεται στα πρώτα χρόνια μετά τη δικτατορία. Οι αποκαλύψεις, ήταν μια "ενοχλητική” είδηση για τα συμπολιτευόμενα Μέσα, αφού προκαλούσαν φθορά στην κυβέρνηση και "μάννα εξ ουρανού” για τα αντιπολιτευόμενα, που έφθασαν σε σημείο να υιοθετήσουν την κάθε παλαβομάρα και να γράψουν ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, ακόμα και για χρήση του κακόβουλου λογισμικού για τη διάσωση της οικογένειας Πιερρακάκη στη φωτιά στο Μάτι.
Το ίδιο και το κοινό. Οσοι έχουν επενδύσει τις ελπίδες τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη για την ανάταξη της χώρας και την ανάπτυξη της οικονομίας, δείχνουν δύσπιστοι και ενδεχομένως αδιαφορούν. Αλλά τους απασχολούν και κυρίως δεν θέλουν επ΄ουδενί την πολιτική αποσταθεροποίηση. Είναι αυτό που έγραψε, αν την ερμήνευσα σωστά, η κ. Αρτεμις Σίφορντ στην Καθημερινή της Κυριακής -θύμα τηλεφωνικής υποκλοπής από το predator, αν πιστέψουμε τις λίστες της εφημερίδας Documento- για τους φιλελεύθερους διανοούμενους. Που, όπως είπε, έχουν εγκλωβιστεί στη "φοβική σκιά του 2015” και σιωπούν.
Πιθανώς έχει δίκιο αλλά αυτοί όμως έχουν άλλες αγωνίες. Συν τοις άλλοις δεν είναι αυτοί, οι πολίτες δηλαδή, τα θύματα των παρακολουθήσεων. Ο στενός πυρήνας της εξουσίας είναι. Η υπόθεση αφορά ελάχιστους.
Οσοι έχουν επενδύσει τις ελπίδες τους στον Αλέξη Τσίπρα από τη άλλη, είδαν στις αποκαλύψεις την ευκαιρία να απαλλαγούμε από "το καθεστώς του Κούλη". Και ήταν έτοιμοι να πιστέψουν και την κάθε υπερβολή. Οι φωνές τους και η έκρηξη θυμού που εκδηλώθηκε, η υστερικές αντιδράσεις, έκαναν τους πρώτους ακόμα πιο δύσπιστους και επιφυλακτικούς.Μήπως όλα αυτά είναι μια ακόμα σκευωρία του ΣΥΡΙΖΑ;
Πηγή: Capital.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
