Ένα μικρό κόμμα του 31,5%

Μπορεί η πολιτική να αποκαλείται ως η τέχνη του εφικτού, αλλά συχνά η μεγαλύτερη επίδρασή της είναι το δημόσιο παράδειγμα αυτών που την ασκούν.

Για παράδειγμα, στην κυβέρνηση της ΝΔ μετά από δύο χρόνια στην εξουσία και μόνιμο προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις έχουν αρχίσει τα κρούσματα αλαζονείας. Στο ΚΙΝΑΛ του 8% είναι συχνά τα κρούσματα μικρομεγαλισμού.

Από την άλλη πλευρά στον ΣΥΡΙΖΑ παρατηρείται μια διαφορετική συμπεριφορά, η οποία κινείται μεταξύ κυνισμού και μικροψυχίας. Ενώ είναι ένα κόμμα που κοντεύει σχεδόν μια δεκαετία σε ποσοστά πέριξ του 30%, στην πράξη αποδεικνύει συνεχώς ότι ο παλιός εαυτός του 4% το καταδιώκει συνεχώς.

Μόνο έτσι εξηγείται η στάση του στα μεγάλα θέματα, που περνάει διαρκώς κάτω από τον πήχη, ανεξάρτητα από πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες.

Η καταψήφιση της αμυντικής συμφωνίας με την Γαλλία, μαζί με την προμήθεια των τριών υπερσύγχρονων φρεγατών, κατατάσσει για άλλη μια φορά τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τα μικρά κόμματα της Αριστεράς στο περιθώριο. Μια μόνιμη διαμαρτυρία, χωρίς καμιά ευθύνη και χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας.

Ακόμη και αν από αριστερή οπτική η μικρή Ελλάδα δένεται στην "ιμπεριαλιστική Γαλλία με αυτοκρατορικές τάσεις", που λέει και ο Νίκος Φίλης, στο τέλος της ημέρας η στάση ενός κόμματος κρίνεται από το αν η χώρα είναι καλύτερα ή χειρότερα με αυτή τη συμφωνία. Οι περισσότεροι αναλυτές, πολιτικοί, κόμματα και η κοινή γνώμη απαντούν ξεκάθαρα θετικά. Πλην του ΚΚΕ, του ΜέΡΑ25 και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε για άλλη μια φορά τη διγλωσσία, προσπαθώντας να πει τα πάντα στους πάντες: Στους μετριοπαθείς ότι είναι "στρατηγικά ορθή", στους "υιοθετημένους δεξιούς" ότι δεν προστατεύει την ελληνική ΑΟΖ που δεν έχουμε καν χαράξει με την Τουρκία και στους έξαλλους αριστερούς ότι την καταψηφίζει για να μην μας αναγκάσει ο Μακρόν να στείλουμε 20 ΕΠΟΠ με διπλό μισθό να φρουρούν καμιά αποθήκη στην υποσαχάρια Αφρική.

Κάτι μεταξύ του "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" και ο "πρόεδρος Τραμπ είναι καλός με ένα διαβολικό τρόπο", όπως έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας στην Ουάσινγκτον.

Και όλα αυτά ενώ έχουν προηγηθεί αντίστοιχα κρούσματα του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν. Τα μπρος πίσω με την προμήθεια των Rafale που τελικά με χίλια ζόρια και με εσωτερικές διαφωνίες υπερψήφισε. Το "παρών" στην κύρωση της συμφωνίας για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Και τώρα το "όχι" στη συμφωνία με τη Γαλλία.

Κανείς φυσικά δεν αμφισβητεί τον πατριωτισμό του ΣΥΡΙΖΑ ή του οποιουδήποτε έχει ενστάσεις σε μια διακρατική συμφωνία. Από την άλλη πλευρά όμως, το τυφλό "όχι σε όλα" φαίνεται σαν μια παιδιάστικη εκδίκηση για τη λαϊκίστικη στάση της ΝΔ στη Συμφωνία των Πρεσπών ή σαν μια διαρκής αγωνία για την κακή εικόνα στις δημοσκοπήσεις.

Όμως η ιστορία κρίνει κάθε στιγμή χωριστά και τα ελληνοτουρκικά δεν προσφέρονται για ασκήσεις ανευθυνότητας. Ούτε οι τουρκικές προκλήσεις καταργούνται με ένα νόμο και ένα άρθρο, όπως υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ για τα μνημόνια. Αν λοιπόν η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως μικρό κόμμα, είναι πολύ πιθανό να την αντιμετωπίσουν με τον ίδιο τρόπο και οι ψηφοφόροι στην κάλπη.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr