Ερντογάν όπως Τσίπρας και Βαρουφάκης...

Αυτό που επιχειρεί το καθεστώς Ερντογάν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τη Δύση είναι ένα είδος σκληρής διαπραγμάτευσης, τηρουμένων των αναλογιών, σαν αυτή που επιχείρησαν οι Τσίπρας-Βαρουφάκης-Καμμένος το 2015 με την Ε.Ε. και τη Γερμανία ειδικότερα.

Το καθεστώς Ερντογάν απομακρύνθηκε αλλά δεν αποχώρησε από το δυτικό στρατόπεδο, προσπαθώντας να επιβάλλει εκβιαστικούς όρους σε μια προσπάθεια ανάδειξης της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη.

Συμμετείχε στο πρόγραμμα της ανάπτυξης των F-35 αλλά επιθυμούσε και τους S-400 από τη Ρωσία ή κυριαρχική παρουσία στη Λιβύη, στη Συρία κλπ., ενίοτε κόντρα με τα συμφέροντα των συμμάχων στο δυτικό στρατόπεδο.

Ο Ερντογάν φαίνεται να πίστευε πως ο γεωστρατηγικός ρόλος της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή είναι τόσο σημαντικός που η Δύση θα υποχωρούσε και θα συμβιβαζόταν αναγνωρίζοντας στη χώρα του κάποιον ειδικό ρόλο, ισότιμο με αυτόν των μεγάλων δυνάμεων.

Εκτός από τη στρατιωτική και οικονομική ισχύ ο φέρελπις "σουλτάνος" πόνταρε και στον ρόλο του ως ρυθμιστή των μεταναστευτικών ροών.

Κατ΄ αντιστοιχία το 2015 οι "Τσίπρας-Βαρουφάκης-Καμμένος" πίστευαν πως το ντόμινο που θα προκαλούσε στις αγορές η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα δημιουργούσε στις ευρωπαϊκές οικονομίες μεγαλύτερη ζημιά σε σχέση με τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού χρέους, εξασφαλίζοντας τη συνέχιση του αλόγιστου δανεισμού...

Σε αμφότερες τις περιπτώσεις δεν ελάμβαναν υπόψη τη μεγάλη διαφορά στους συσχετισμούς δυνάμεων και τον ρόλο των αγορών.

Το "Εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν..." που διακήρυττε αφελώς στο κοινό του ο κ. Τσίπρας, ο Ερντογάν προσπάθησε να το εφαρμόσει στην πράξη οδηγώντας την τουρκική λίρα σε κατάρρευση, τον πληθωρισμό στα ύψη και το μεγαλύτερο μέρος της τουρκικής κοινωνίας σε απώλειες αγοραστικής δύναμης μεγαλύτερες από αυτές που υπέστησαν οι Έλληνες την περασμένη δεκαετία.

Εν αντιθέσει με τον Τσίπρα που αναζήτησε χείρα βοηθείας από τη Ρωσία του Πούτιν και "έφαγε πόρτα" για να επιστρέψει σαν "βρεγμένη γάτα" στην αυλή της Μέρκελ ζητώντας επιείκεια, ο Ερντογάν βρήκε ανταπόκριση στη Ρωσία με την οποία όμως έχει ανταγωνιστικά γεωπολιτικά συμφέροντα.

Η Ρωσία βέβαια, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, έχει μεγαλύτερη ανάγκη να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τη Δύση με την οποία έχει μια συμβιωτική σχέση γύρω από τις ενεργειακές εξαγωγές, παρά να διατηρήσει το ευκαιριακό μέτωπο με την Τουρκία.

Ο Πούτιν γνωρίζει πως αν υπερβεί ένα όριο, αυτά που θα χάσει από τη διάρρηξη της σχέσης με τη Δύση θα είναι πολύ περισσότερα από αυτά που θα κερδίσει. Ο Ερντογάν δεν φαίνεται να το έχει αντιληφθεί ακόμη.

Εν αντιθέσει με τον κ. Τσίπρα, που το καλοκαίρι του 2015 "άδειασε" τους Βαρουφάκη-Λαφαζάνη, ο Ερντογάν έχει επιμείνει υπέρ το δέον σε μια καταστροφική για την Τουρκία στρατηγική, τις συνέπειες της οποίας δεν θα αργήσουμε να δούμε σύντομα στο σύνολό τους.

Από συμπαραγωγός ενός υπερόπλου όπως το F-35 που θα εξασφάλιζε απόλυτη κυριαρχία στους αιθέρες έναντι της Ελλάδας και άλλων χωρών της περιοχής, εσχάτως βρέθηκε να παρακαλεί να τους δώσουν F-16 χωρίς να βρίσκει ανταπόκριση...

Από προνομιακός εταίρος των ΗΠΑ και στυλοβάτης του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή βρέθηκε να παραπονιέται για την παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων στην Αλεξανδρούπολη λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα της Τουρκίας. Είναι προφανές πως τώρα μόλις αντιλήφθηκε πως τα σύνορα του ΝΑΤΟ και της Δύσης από την Ανατολική Τουρκία έχουν αρχίσει να μεταφέρονται στα ανατολικά της Ελλάδας.

Τούτο δεν αποτελεί θετικό μήνυμα για τις διαφορές της Τουρκίας σε σχέση με την Ελλάδα και την Κύπρο στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Μη έχοντας τι άλλο να υποστηρίξει, πριν λίγες μέρες "|κλαψούριζε" στον Μακρόν σαν εμποράκος σε ανατολίτικο παζάρι, πως οι Έλληνες δεν έχουν λεφτά να σου πληρώσουν τα Ραφάλ γιατί χρωστάνε 400 δισ. (...ένα σημαντικό μέρος από τα οποία όντως τα οφείλουμε στη συμμετοχή της Γαλλίας στους διάφορους θεσμούς που διακρατούν το ελληνικό χρέος).

Στη Δύση είναι προφανές πως όλοι γνωρίζουν πόσα χρωστάει η Ελλάδα και πόσα από αυτά μπορεί να ξεχρεώσει και πότε. Προφανές είναι επίσης πως λόγω της γεωγραφικής της θέσης προσπαθούν να τη στηρίξουν όπως έχουν κάνει πολλάκις τα τελευταία 200 χρόνια και όχι μόνο...

Οι τελευταίες εξελίξεις καταδεικνύουν πως η Δύση επιχειρεί να "τσαλακώσει" τον Ερντογάν, προσπαθώντας να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της επανόδου της αντιπολίτευσης, η οποία όπως ευελπιστούν πολλοί, θα επαναφέρει τη γειτονική χώρα στους κόλπους της.

Το ερώτημα είναι αν αυτό είναι εφικτό, όταν η Τουρκία είναι τόσο βαθιά διχασμένη.

Πηγή: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr