Γάμοι και γάμοι

Κι ενώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξαπολύονται μύδροι εναντίον του Μάκη Βορίδη, οι οξυδερκέστεροι των αρθρογράφων μας -ο Μιχάλης Τσιντσίνης, για παράδειγμα, της "Καθημερινής"- το επεσήμαναν και το υπογράμμισαν: η στάση του κυρίου Βορίδη ωφελεί τα ομόφυλα ζευγάρια ασυγκρίτως περισσότερο από το εάν ο υπουργός Επικρατείας "έβλεπε το φως το αληθινό" και μεταμορφωνόταν ξαφνικά σε διαπρύσιο σύμμαχο των λοάτκι. Όταν η κυβέρνηση μετακινείται προς το κέντρο, ασπάζεται εμπράκτως τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, κάποιος οφείλει να κρατάει τα μπόσικα. Να υπενθυμίζει στους συντηρητικότερους πολίτες ότι η "Νέα Δημοκρατία" παραμένει (και) δεξιό κόμμα. Ώστε να μη σημειωθούν αθρόες διαρροές προς την "Ελληνική Λύση", τη "Νίκη", τους "Σπαρτιάτες". Διαρροές που η δημοσκοπική καταγραφή τους θα έκανε πιθανόν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να διστάσει. Τώρα το επίμαχο νομοσχέδιο θα περάσει πανηγυρικά, έστω και με αποχή από την ψηφοφορία του Μάκη Βορίδη. Εκείνος τον δικό του χαβά, εμείς τον δικό μας. Ούτε υποψία δε κακοφωνίας.

Η αποδοκιμασία προς τον Μάκη Βορίδη ωχριά βεβαίως συγκρινόμενη με τις αντιδράσεις απέναντι στην Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία συνεδρίασε την περασμένη Τρίτη και συζητούσε επί πέντε συναπτές ώρες το ζήτημα. Τα όσα αναφέρονται στην απόφαση της Ιεράς Συνόδου εγείρουν πράγματι και στον πιο καλόπιστο αρκετές ενστάσεις. Αφού, για παράδειγμα, οι μητροπολίτες έχουν αποδεχθεί, "αφρίζει-ξαφρίζει", το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων, γιατί ενοχλούνται τόσο πολύ από τον πολιτικό γάμο, που έτσι κι αλλιώς ούτε τον ευλογούν ούτε καν τον αναγνωρίζουν; Διότι, λένε, ο πολιτικός γάμος θα παρέχει σε λοάτκι ζευγάρια δικαίωμα υιοθεσίας. Παιδιά θα ανατρέφονται σε μια στρεβλή εκδοχή οικογένειας, όπου δεν θα υπάρχει μάνα και πατέρας αλλά "γονέας α" και "γονέας β". Θα στερούνται είτε το μητρικό χάδι είτε τη στιβαρή πατρική παρουσία. Θα έχουν σύγχυση αναφορικά με τον ρόλο των φύλων, που στην αντίληψη των ιεραρχών μας είναι απόλυτα σαφής. Ο μεν ανήρ είναι ο Ιησούς, η δε γυνή η Εκκλησία.

Τα παραπάνω θα άξιζε κανείς να τα σκεφτεί προτού τα αντικρούσει. Υπό έναν όρον: το ερώτημα να ήταν εάν τα παιδιά θα τα μεγαλώνουν ομοφυλόφιλοι ή ετεροφυλόφιλοι. Τα εν λόγω παιδιά στην πραγματικότητα -ιδίως όσα δεν έχουν σιδερένια υγεία- βρίσκονται αφημένα από τους βιολογικούς γονείς τους σε ιδρύματα. Άπαξ και εμφανιστεί κάποιος που να πληροί τις προϋποθέσεις, να έχει σώας τας φρένας, να διαθέτει συναισθηματική και διανοητική συγκρότηση καθώς και τα υλικά μέσα για να τα αναθρέψει, ποια παγωμένη καρδιά θα το απαγορεύσει; Θα κρίνει ότι κάλλιο σε κοιτώνες, σε κοινόχρηστες τραπεζαρίες και τουαλέτες, υπό την επίβλεψιν -ευσυνείδητων έστω- υπαλλήλων, παρά σε μια οικογένεια με είτε δυό μαμάδες είτε δυό μπαμπάδες είτε μονογονεϊκή; Να μη μιλήσουμε για τα παιδάκια από την Αφρική των εμφυλίων και των λιμών…

Η στάση της Ιεράς Συνόδου αναζωπύρωσε το ζήτημα που παγίως τίθεται από μερίδα της ελληνικής κοινωνίας εδώ και δεκαετίες. Του χωρισμού της από την πολιτεία. "Καιρός να λήξει αυτό το ανέκδοτο!" αναφώνησαν όσοι περνιούνται για πολύ προοδευτικοί. "Ώρα να πάψουν οι παπάδες να χώνουν τη μύτη τους παντού! Ας αρκεστούν στο ποίμνιο τους. Το οποίο και να τους πληρώνει."

Το αίτημα ηχεί απολύτως εύλογο. Προτού να αφορίσει η Εκκλησία τον γάμο των ομόφυλων ας βρει την αξιοπρέπεια να λύσει τον δικό της γάμο με το κράτος. Να ξεμπλέξουν πολιτισμένα τα τσανάκια τους και ο καθένας να τραβήξει τον δικό του δρόμο.

Έχω την εντύπωση πως όσοι το υποστηρίζουν με πάθος -σάμπως να πρόκειται για το μεγαλύτερο μας πρόβλημα- δεν έχουν μπει στον κόπο να σκεφτούν τι αποτελέσματα θα έφερνε ένας τέτοιος χωρισμός. Ποιόν στην ουσία θα εξυπηρετούσε. Υποτιμούν, για να το κάνω λιανά, τις βαθιές ρίζες, την ισχύ της Εκκλησίας στην κοινωνία. Τη λαϊκή της απήχηση. Κουβεντιάζουν, συναναστρέφονται αποκλειστικά σχεδόν με ομοϊδεάτες τους, απαξιούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει παραέξω.

Έστω ότι η Εκκλησία στερείται την προνομιούχο θέση της και καθίσταται νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Μια μη κυβερνητική οργάνωση σαν να λέμε. Το 95% των Ελλήνων είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ας δεχτούμε, χάριν της κουβέντας, ότι οι μισοί από αυτούς τυπικά, γραφειοκρατικά και μόνο, καταγράφονται ως τέτοιοι. Πως στην ουσία πρόκειται για άθεους, έστω για αγνωστικιστές. Παραμένει ένα 47,5% το οποίο ειλικρινά πιστεύει. Το μισό του, ένα 23,75%, δεν θα συσπειρωθεί σθεναρά γύρω από τη "διωκόμενη" μητέρα Εκκλησία; 23,75% του πληθυσμού, δυόμισι σχεδόν εκατομμύρια μέλη – ποια ΜΚΟ μπορεί να ονειρευτεί τόσο λαό;

Θα πάψουν να μισθοδοτούνται από το κράτος οι παπάδες; Ακαριαία θα αναπληρωθεί το ποσό από τον οβολό των πιστών, που θα αφήνουν στα παγκάρια και πέντε και δέκα ευρώ έκαστος μηνιαίως – να μη μιλήσουμε για τους ευσεβείς πλούσιους.

Θα καταργηθεί το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία; Θα επέλθει το αδιαχώρητο στα κατηχητικά της κάθε ενορίας. Αντί του θεολόγου ο "παππούλης" θα δίνει τα φώτα, θα δείχνει τον δρόμο του Χριστού.

Δεν θα παρίσταται ο Αρχιεπίσκοπος στην ορκωμοσία της Βουλής; Εκατοντάδες βουλευτές θα σπεύδουν στη Μητρόπολη για να τού φιλήσουν το χέρι.

Να συνεχίσω; Να φανταστώ έναν μαχητικό ιεράρχη, στα χνάρια του Χριστόδουλου, να οργανώνει λαοσυνάξεις; Να καλεί το χριστεπώνυμο πλήρωμα να σηκώσει όπου δει βυζαντινές σημαίες και σταυρούς, τους μαθητές να αναρτήσουν εικονίτσες στις τάξεις, τους αρρώστους στα νοσοκομεία; Να ευλογεί και να ηγείται σκαιωδώς πολιτικού κόμματος;

Σας φαίνονται ουτοπικά όλα τα παραπάνω; Είστε προφανώς πάρα πολύ νέοι. Ή λησμονείτε υπόπτως γρήγορα.

Τυχόν χωρισμός κράτους-Εκκλησίας, θα ωφελήσει το πιο φανατικό, το πιο εχθροπαθές κομμάτι του κλήρου. Κανέναν άλλον.

Υπάρχουν γάμοι και γάμοι, θα το διαπιστώσουν σύντομα και οι ομοφυλόφιλοι συμπολίτες μας. Γάμοι από έρωτα, γάμοι από ανάγκη, γάμοι από συνήθεια. Γάμοι που συντηρούνται απλώς επειδή το μη χείρον βέλτιστον. Κι εκείνοι ακόμα έχουν την αναγκαιότητα τους. Για να μην πω τη χρησιμότητά τους…

Πηγή: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr