Η βαθιά υπόκλιση Γεραπετρίτη

Όχι δεν αναφέρομαι στη βαθιά υπόκλιση του υπουργού Εξωτερικών στον Ταγίπ Ερντογάν που ενθουσίασε το αδηφάγο κοινό των social media και που κατέληξε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο Γιώργος Γεραπετρίτης πάσχει από ραγιαδισμό και είναι έτοιμος να τα πουλήσει όλα στον σουλτάνο. Δεν αναφέρομαι στην απλώς άτυχη αυτή στιγμή του υπουργού των Εξωτερικών, που προκάλεσε (για μία ακόμα φορά) τη σύμπραξη της κανονικής άκρας δεξιάς με την demek του ΣΥΡΙΖΑ, που υποδύεται την αριστερά.

Αναφέρομαι στη βαθιά υπόκλιση του Γιώργου Γεραπετρίτη στον Νατσιό της Νίκης, που θεώρησε ιεροσυλία την κόκκινη σημαία που αναρτήθηκε στο προξενείο μας στη Νέα Υόρκη, ως έργο τέχνης φυσικά, έργο αφηρημένης τέχνης που είχε αναφορές στην ενδοοικογενειακή βία και ήθελε να ευαισθητοποιήσει το κοινό απέναντι στη βία κατά των γυναικών. Η "σημαία" ήταν φιλοτεχνημένη από κλινοσκεπάσματα γυναικών και όπως ανέφερε σε ανάρτησή της η καλλιτέχνης Georgia Lale, τα σεντόνια, της έχουν σταλεί από γυναίκες στην Ελλάδα. Οι περισσότερες γυναίκες που πέφτουν θύματα γυναικοκτονίας έχουν δολοφονηθεί μέσα στο σπίτι τους και πολλά από τα θύματα έχουν βρει τον θάνατο μέσα στο ίδιο τους το κρεβάτι, αναφέρει η καλλιτέχνης, εξηγώντας την έμπνευσή της.

Αναφέρομαι ναι, στη βαθιά υπόκλιση του Γιώργου Γεραπετρίτη στον κ. Νατσιό, που μιλώντας στη Βουλή για τον προϋπολογισμό -και μην έχοντας φυσικά τίποτα να καταθέσει για τον προϋπολογισμό και άλλα τέτοια υλικά πράγματα που δεν απασχολούν τους θεοσεβούμενους- ασχολήθηκε με την κόκκινη σημαία και μας ενημέρωσε ότι "η σημαία είναι γαλανόλευκη και βάφεται με κόκκινο μόνο με το αίμα των ηρώων μας." Η ατάκα ακούγεται ηρωική και πένθιμη, υποθέτω θα αρέσει και στον Αντώνη Σαμαρά, αλλά έχει και κάτι από Τζέιμς Πάρις είναι η αλήθεια.

Και αμέσως, ο τρομοκρατημένος υπουργός Εξωτερικών έδωσε εντολή να κατέβει η σημαία από το Προξενείο μας, ώστε να μην βρει πάτημα η ακραία δεξιά του Κυρίου να κατηγορεί την κυβέρνηση για προσβολή των συμβόλων και άλλα τέτοια υπερήφανα και υποκριτικά. Υποθέτω η Αμερικανίδα καλλιτέχνης που δεν έχει ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος για τον Νατσιό (ούτε για τον πατέρα Παΐσιο) θα έχει μείνει έκπληκτη με την υποδοχή του έργου της και τις αντιδράσεις, πόσο μάλλον που στις ΗΠΑ η χρήση της σημαίας για την καλλιτεχνική έκφραση έχει παράδοση δεκαετιών -όπως σωστά σημείωσε ο Στέφανος Κασσελάκης- και ουδείς διανοείται να διαμαρτυρηθεί και να ζητήσει τα έργα να λογοκριθούν, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Και υποθέτω επίσης ότι αυτό τουλάχιστον, ο τρομοκρατημένος ΥΠΕΞ μπορεί να το αντέξει. Ψηφίζει η κυρία Lale; Δεν ψηφίζει…

Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το πώς αντιδρά η κυβέρνηση στην εκ δεξιών της αντιπολίτευση, τώρα που αντιπολίτευση εξ αριστερών δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν ακούγεται ή δεν απειλεί σε κάθε περίπτωση την κυβερνητική πλειοψηφία.

Μια αντίδραση αμυντική και φοβική, που την εμφανίζει να υποκύπτει στις πιο απίθανες και παράλογες αντιδράσεις, στις πιο σκοταδιστικές απαιτήσεις για περιορισμό της έκφρασης, φοβούμενη μήπως τροφοδοτήσει την δεξιά της δεξιάς και της αποσπάσει ψήφους. Αλλά που ταυτόχρονα την εκθέτει στα μάτια των κεντρώων και κεντροαριστερών ψηφοφόρων της, που είναι και η δύναμή της. A propos να ενημερώσω τον κ. Γεραπετρίτη ότι στο Μουσείο Μπενάκη υπάρχει- ή υπήρχε τουλάχιστον- και ένα πολύ γνωστό έργο του σπουδαίου Ελληνα ζωγράφου Μποκόρου, που έχει ζωγραφίσει κεράκια πάνω στην ελληνική σημαία. Μήπως να αποσυρθεί για καλό και για κακό και αυτό; Η τα κεράκια δεν πειράζουν; Η παραπέμπουν στην εκκλησία και δεν θα θυμώσει ο Νατσιός; Δεν ξέρω. Μια ιδέα βάζω.

Υποθέτω βέβαια ήταν και η συγκυρία. Σε μια φάση που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δέχεται τα πρώτα εσωκομματικά πυρά για το τελείως "ανώδυνο" σχέδιο τακτοποίησης των αλλοδαπών εργαζόμενων στην Ελλάδα- με την ίδια ακριβώς διαδικασία που γινόταν μέχρι σήμερα αλλά απλώς συντομεύοντας τους χρόνους- συντονισμένα πυρά από Σαμαρά, Βελόπουλου και σια και ετοιμάζεται να φέρει προς ψήφιση το σχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών- με την επίσημη Εκκλησία στα χαρακώματα- μια ακόμα εστία έντασης θα ήταν μια δοκιμασία για τα συντηρητικά αντανακλαστικά.

Υποθέτω λοιπόν ότι ήταν και η συγκυρία και να αποδεχθώ ότι τουλάχιστον στην άδεια διαμονής των αλλοδαπών που ήδη εργάζονται στην Ελλάδα και τους έχουμε απόλυτη ανάγκη και στα χωράφια και την οικοδομή, η κυβέρνηση δεν έκανε πίσω, παρά την αντίδραση Νατσιού- ή μήπως ήταν ο Σαμαράς θα σας γελάσω- ότι υπάρχει μια "παγκόσμια εκστρατεία προώθησης της διακίνησης παράνομων μεταναστών προς την Ελλάδα", με σκοπό προφανώς να μας αλλοιώσουν το θρήσκευμα και την κουλτούρα, την ταυτότητά μας δηλαδή. Μήπως να μας αλλάξουν και το αλφάβητο; Δεν ξέρω, μπορεί. Ποτέ δεν ξέρεις με τους συνωμότες.

Και έχει ενδιαφέρον φυσικά ότι η ψήφος της Νέας Δημοκρατίας αθροίζεται με τις ψήφους της αριστεράς και η ψήφος του Σαμαρά με τους Σπαρτιάτες και τον Νατσιό.

Αλλά το θέμα είναι βαθύτερο και δεν έχει να κάνει μόνο με την αλλεργία της άκρας δεξιάς με την ελευθερία της έκφρασης, ούτε με σόου των εθνικοφρόνων στη Βουλή. Εχει να κάνει και με το πώς αντιδρούν, ποια είναι η σωστή και αποτελεσματική αντίδραση των φιλελεύθερων κεντρώων και κεντροδεξιών κομμάτων στην ιδεολογική αντεπίθεση των ακροδεξιών λαϊκίστικων κομμάτων, που έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ευρώπη και πολλές φορές όχι απλώς διεκδικούν με αξιώσεις υψηλά ποσοστά, αλλά καταφέρνουν να κερδίσουν και την εξουσία.

Η συνήθης αντίδραση είναι η υιοθέτηση της ατζέντας τους, κυρίως στο μεταναστευτικό , ώστε να μην μονοπωλούν αυτά τα κόμματα την δυνατότητα να εκφράζουν την αγωνία των ψηφοφόρων απέναντι στα μεταναστευτικά κύματα, στη πολυπολιτισμική κοινωνία, την ασφάλεια και την παγκοσμιοποίηση. Αγωνίες κατανοητές που τα φιλελεύθερα κόμματα προφανώς και δεν μπορούν να αγνοούν.

Το αποτέλεσμα πάντως είναι αυτή η ρητορική να κανονικοποιείται, να γίνεται mainstream, να παύει να είναι η ύλη των περιθωριακών ακραίων και έτσι να δίνει κι άλλο αέρα στα πανιά των λαϊκίστικων κομμάτων. Η υιοθέτηση της ρητορικής της Marine Le Pen από τον Σαρκοζί στη Γαλλία είναι ένα παράδειγμα, αλλά όχι φυσικά το μοναδικό. Η περίπτωση της Ολλανδίας είναι ίσως πιο χαρακτηριστική.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταφέρει να ισορροπήσει το μείγμα της πολιτικής του και με τη βοήθεια του πολύτιμου Αδωνι Γεωργιάδη αλλά και του Μάκη Βορίδη, να προωθεί φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, χωρίς να χάνει την πρόσβασή του στο συντηρητικό κοινό. Όπως και να έχει, η υπόθεση της ροζ σημαίας είναι ένα μεγάλο φάουλ και μια μεγάλη απογοήτευση.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr