Η δεξίωση στην ισραηλινή πρεσβεία

Πώς εκδηλώνεις τη συμπαράστασή σου στους αθώους Παλαιστινίους που υποφέρουν από τον πόλεμο στη Γάζα; Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Ένας εξ αυτών, δεν ξέρω αν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, είναι να μην αποδεχθείς την πρόσκληση της ισραηλινής πρεσβείας για τη δεξίωση για την Ημέρα Ανεξαρτησίας του κράτους του Ισραήλ. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Όπως έκανε η συνάδελφος Ξένια Κουναλάκη και το ανακοίνωσε μέσα από το άρθρο που δημοσίευσε στην εφημερίδα της, την "Καθημερινή". Κανένα πρόβλημα.

Πώς θα ήταν δυνατόν έγραψε, εκείνη να πίνει αφρώδη οίνο και να τρώει καναπεδάκια, όταν οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα κινδυνεύουν με λιμό; Οι περιγραφές των εδεσμάτων είναι αυτονοήτως για να συγκινήσουν το κοινό που αποστρέφεται τις πολυτέλειες και συγκινείται με το δράμα των προσφύγων, ενώ δίνουν και μια ταξική διάσταση στην περιγραφή, που σίγουρα εικονογραφεί παραστατικά τον κυνισμό της ισραηλινής πλευράς. Κανένα πρόβλημα, κλασικές συνταγές.

Λίγο μας μπερδεύει στη συνέχεια όταν κάνει λόγο για το ερώτημα που της έθεσε η συνείδησή της τον περασμένο Φεβρουάριο, για το αν η συμπαράσταση στα θύματα της κτηνωδίας της Χαμάς (σ.σ.: δικοί μου οι χαρακτηρισμοί για τη Χαμάς, όχι της Κουναλάκη, για να μην παρεξηγηθούμε), η συμπαράσταση δηλαδή στους συγγενείς των ομήρων της τρομοκρατικής οργάνωσης, θα μπορούσε μήπως να ερμηνευτεί ως αδιαφορία για το δράμα των νεκρών Παλαιστινίων (σ.σ.: αδυνατώ πραγματικά να φανταστώ πώς θα γινόταν αυτό, πώς δηλαδή η ενσυναίσθηση για το δράμα των ομήρων μπορεί να συνιστά αδιαφορία για τα θύματα των βομβαρδισμών), αλλά ευτυχώς η απάντηση ήταν όχι.

Όπως σημειώνει, οι συγγενείς των ομήρων δεν έχουν φυσικά καμία σχέση με την αιμοσταγή πολιτική του Νετανιάχου -όπως και όλοι οι απλοί Ισραηλινοί πολίτες θα έλεγα εγώ- και κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος με το δράμα των μανάδων, προσθέτω πάλι εγώ.
Play Video

Και αν λέω ότι λίγο μας μπέρδεψε είναι γιατί προφανώς χρειάστηκε αρκετή περίσκεψη και ολόκληρος διάλογος με τη συνείδησή της, έως ότου καταλήξει η συνάδελφος στο συμπέρασμα ότι οι απλοί Ισραηλινοί πολίτες και οι συγγενείς των ομήρων δεν μπορούν να κατηγορηθούν για την πολιτική του Νετανιάχου, ενώ αντίθετα θεώρησε από την πρώτη στιγμή δεδομένο ότι οι απλοί Παλαιστίνιοι δεν έχουν -και όντως δεν μπορεί να έχουν- καμία σχέση και ευθύνη για τις φρικαλεότητες της Χαμάς, (σ.σ. το φρικαλεότητες δικό μου και όχι της Ξένιας Κουναλάκη), με εξαίρεση όλους εκείνους που ακολουθούσαν τους τρομοκράτες και επιδόθηκαν σε πλιάτσικο δίπλα στα πτώματα.

Και η "παρέμβαση" των αριστερών ακτιβιστών στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη (για την οποία η Ξένια Κουναλάκη εκφράζει τη συμπαράστασή της και την κατανόησή της) τι ήταν; Ηταν μια ενέργεια εναντίον της πολιτικής Νετανιάχου, ή ήταν μια ακόμα εκδήλωση του αντισημιτισμού της ελληνικής αριστεράς; Οι διοργανωτές της "παρέμβασης" (ο ορισμός παρέμβαση των ακτιβιστών, όχι δικός μου) που οδήγησε στην ακύρωση της ομιλίας του Ισραηλινού κριτικού λογοτεχνίας Οντέντ Βολκστάιν, για τα "μεταβαλλόμενα τοπία της εβραϊκής λογοτεχνίας", ισχυρίζονται ότι στόχος τους δεν ήταν ούτε οι Ισραηλινοί λογοτέχνες, ούτε το βιβλίο, αλλά η πολιτική του κράτους του Ισραήλ, που μέσω της πρεσβείας, επιχορήγησε την εκδήλωση. Είναι όμως έτσι; Την καλύτερη απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Βολκστάιν:

"Δείτε όμως πού βρισκόμαστε. Δεν είμαι μέλος της κυβέρνησης, δεν είμαι καν υποστηρικτής της και τελικά όντως με φίμωσαν, όπως φίμωσαν και τα βιβλία, τις σκέψεις και τις ιδέες, κάποιες από τις οποίες απηχούν έντονα τις δικές τους ανησυχίες. Ποιο είναι λοιπόν το όφελος;"

Η ακτιβιστική ενέργεια μπορεί να μην είχε στόχο το βιβλίο, μπορεί να μην είχε στόχο τους Ισραηλινούς λογοτέχνες, αλλά είχε έναν άλλο προφανή στόχο: Το ίδιο το Ισραήλ και την ύπαρξή του. Διαβάζοντας την ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εκδοτών και Βιβλιοπωλών, καθώς καταγγέλλει το "κράτος- δολοφόνο" του Ισραήλ, δεν μένει καμία αμφιβολία για τη στόχευση των διαδηλωτών και των διοργανωτών της παρέμβασης. Με όχημα την όντως δολοφονική και αιμοσταγή πολιτική Νετανιάχου, αυτό που αμφισβητείται είναι η νομιμότητα της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ. Ένα "κράτος-δολοφόνος". Και ένα κράτος-δολοφόνος προφανώς και δεν πρέπει να υπάρχει. Δεν ανήκει στα πολιτισμένα κράτη.

Επανέρχομαι στο πρώτο ερώτημα. Πώς εκδηλώνεις τη συμπαράστασή σου στα θύματα των βάρβαρων βομβαρδισμών της κυβέρνησης Νετανιάχου; Δεν είναι δύσκολο και είναι και της μόδας. Έχει μια essence από τις κινητοποιήσεις στο Columbia. Αρκεί να πατήσεις το "όχι δεν θα παραβρεθώ" όπως έκανε η συνάδελφος, στο email από την ισραηλινή πρεσβεία. Το δύσκολο είναι να κρατήσεις το βλέμμα σου καθαρό από ιδεολογίες και λοιπές φαντασιώσεις και να μπορείς να διακρίνεις το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο, χωρίς να παρασύρεσαι από τις μόδες και τις ταυτότητες.

Όπως έκανε ο Οντέντ Βολκστάιν, που δήλωσε ότι θρηνεί για τα θύματα της 7ης Οκτωβρίου, μιας φριχτής σφαγής για την οποία κανένα "συγκείμενο" δεν μπορεί να χρησιμεύσει ως δικαιολογία, και ταυτόχρονα καταδικάζει και τις πολιτικές της σημερινής ισραηλινής κυβέρνησης, που φέρνουν δυστυχία στις ζωές των αθώων αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας. Τα είπε σε μια συνέντευξή του στον Δημήτρη Δουλγερίδη στα Νέα.

Θα τα έλεγε και στην Έκθεση Βιβλίου, αλλά δεν τον άφησαν.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr