Η δημιουργικότητα ως αυτοσαρκασμός

Ήμουν καλός στην Έκθεση. Το είχα με την Έκθεση, που λένε. Έτσι εξηγείται και γιατί στις εξετάσεις πολλοί συμμαθητές μου, ψιθυριστά ή όχι και τόσο ψιθυριστά (ανάλογα με το θράσος τους) μου ζητούσαν να τους δώσω έναν "πρόλογο".

Ήξεραν πως, όποιο και αν ήταν το θέμα της Έκθεσης, όσο βατό ή δύσβατο, ο Πέτρος θα είχε εύκαιρο έναν "πρόλογο", ένα δυνατό "εναρκτήριο λάκτισμα" για να πάρουν μπρος και να συνεχίσουν με τις δικές τους αποκλειστικά δυνάμεις. Εκείνο που εξηγείται λιγότερο εύκολα είναι πως υπήρχαν και κάποιοι που μου ζητούσαν έναν "επίλογο". Εντάξει με τον "πρόλογο", αλλά διάβολε, να σου δώσω κι έναν "επίλογο" πρεταπορτέ, χωρίς να έχω ιδέα τι έχεις γράψει… ανάμεσα;

Και όμως. Τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτοί, οι δεύτεροι, είχαν πιάσει πιο σωστά το "νόημα" του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Πίστευαν ότι κάπου, στο μυαλό του Πέτρου ή κάποιου άλλου, υφίστανται συρτάρια όπου φυλάσσονται κουτάκια με "προλόγους", "επιλόγους" και "κυρίως θέματα". Κάθε κουτάκι είναι αυτόνομο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να επικοινωνεί με ένα άλλο κουτάκι, πόσο μάλλον να προέρχεται, να εκμαιεύεται από ένα άλλο κουτάκι, στο πλαίσιο ενός διανοητικού τοκετού. Το όλο ζήτημα –η "μαγκιά", που λένε- ήταν να αποστηθίσεις (οι κακεντρεχείς έλεγαν: να μηρυκάσεις) το περιεχόμενο από όσο το δυνατόν περισσότερα κουτάκια.

Καμία δημιουργική διαδικασία δεν έπρεπε να παρέμβει και να διαταράξει τη μηρυκαστική σου δεξιότητα. Τα σχολεία δεν έβγαζαν πολίτες εκπαιδευμένους να χρησιμοποιούν τη σκέψη τους. Έβγαζαν παραγωγικά αιγοπρόβατα.

Σκεφθείτε λοιπόν τώρα, σε ένα σχολείο αναλόγων προδιαγραφών, των χαμηλότερων σε ολόκληρη την Ευρώπη (ακόμη και απέναντι σε ευρωπαϊκές χώρες συγκριτικά φτωχότερες, για να μην αναφερθούμε –φτου, κακά- στην πολιτιστική κληρονομιά όσων δύσμοιρων "έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες"), να έρθετε εσείς, οι εξυπνάκηδες, και να βάλετε ως θέμα στην Έκθεση των γενικών λυκείων αυτή τη μεγάλη άγνωστη: τη δημιουργικότητα. Να τους ζητήσετε να σας αναλύσουν με 350 έως 400 λέξεις "γιατί το σύγχρονο σχολείο οφείλει να καλλιεργεί τη δημιουργικότητα των μαθητών/μαθητριών, και με ποιους τρόπους οι ίδιοι επιλέγουν να εκφράζουν τη δημιουργικότητά τους στην προσωπική τους ζωή".

Καλύτερα να τους ζητούσατε να σας περιγράψουν με σχολαστικής ακριβείας λεπτομέρειες έναν υπαρκτό τόπο που δεν επισκέφτηκαν ποτέ, για τον οποίον δεν διάβασαν τίποτε και πρώτη φορά άκουγαν να μιλούν γι’ αυτόν στη ζωή τους.

Αξίζει να δούμε πώς αντέδρασαν οι ποιμενάρχες τους. Σχεδόν όλα τα φροντιστήρια είδαν το ποτήρι μισοάδειο και μισογεμάτο ταυτόχρονα. Ασφαλώς και το θέμα της Έκθεσης δεν συμπεριλαμβανόταν σε καμία λίστα με τα SOS, ήταν ολωσδιόλου απρόσμενο, αλλά περιέργως –ίσως και γι’ αυτό ακριβώς- "εύκολο": εάν δεν μπορούσες να το εντοπίσεις σε κάποιο κουτάκι εσύ, ο εξεταζόμενος, δεν μπορούσε να το εντοπίσει ούτε και ο εξεταστής σου. Όπερ μεθερμηνευόμενο; Μπορούσες να γράψεις κυριολεκτικά ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι, όσο ευφάνταστο ή βλακώδες, και να μην κινδυνεύσεις να βρεθείς "εκτός θέματος", ενώ από την άλλη πλευρά και ο εξεταστής σου είχε το ελεύθερο να σου βάλει ό,τι βαθμό ήθελε, να σε επιβραβεύσει ή να σε μηδενίσει, με το ίδιο απεριόριστο περιθώριο αυθαιρεσίας.

Ειλικρινά, εάν πίστευα ότι εκείνοι που το επέλεξαν είναι μέλη κάποιας κρυφής αίρεσης καλαμπουρτζήδων, θα σας έλεγα πως το εφετινό θέμα στην Έκθεση ήταν υπόδειγμα αυτοσαρκασμού. Κρίμα που δεν το πιστεύω.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr