Η κατάρρευση των μύθων

Η Ελλάδα είναι μία χώρα που ζει διαχρονικά με μύθους. Και ο ελληνικός λαός ένας λαός συνηθισμένος να ζει με αυταπάτες και φαντασιώσεις.

Πιστεύουμε ότι προεχόντως Γάλλοι και Ιταλοί φταίνε για τη Μικρασιατική καταστροφή και όχι το δημοψήφισμα, που επανέφερε τον βασιλέα Κωνσταντίνο με ποσοστό 98%, παρά τη σφοδρή αντίθεση των συμμάχων μας της Αντάντ, που σταμάτησαν κατόπιν αυτού να υποστηρίζουν την Ελλάδα.

Πιστεύουμε ότι προεχόντως Άγγλοι φταίνε γιά τον Εμφύλιο και όχι Έλληνες που στράφηκαν ένοπλα οι μεν κατά των δε.

Πιστεύουμε ότι προεχόντως Αμερικανοί φταίνε γιά τη χούντα και όχι το ανίκανο πολιτικό και πολιτειακό σύστημα της εποχής, που επέτρεψε να υπάρξουν οι προϋποθέσεις γιά την εκδήλωση του πραξικοπήματος.

Πιστεύουμε ότι προεχόντως το ΝΑΤΟ φταίει γιά τη Τουρκική επέμβαση στη Κύπρο και όχι το άφρον πραξικόπημα Ελλήνων αξιωματικών κατά του Μακαρίου, που έδωσε το πρόσχημα γιά την εισβολή και τα όσα ακολούθησαν.

Πιστεύουμε ότι προεχόντως Γερμανοί και άλλοι Ευρωπαίοι φταίνε γιά την αθλιότητα που ζούμε σήμερα και όχι τα τραγικά λάθη διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων και ο απόλυτος ανορθολογισμός μέσα στον οποίο κινηθήκαμε τα τελευταία 35 χρόνια.

Πιστεύουμε και πολλά άλλα: Ότι είμαστε έθνος ανάδελφο. Ότι ζούμε στην ωραιότερη χώρα και είμαστε περιούσιος λαός. Ότι είμαστε μονίμως θύματα “ανθελληνικών” συνωμοσιών. Ότι υπάρχει μία συνεχής επιβουλή εναντίον μας. Ότι μας μισούν διότι όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες αυτοί “ήταν πάνω στα δέντρα και τρώγαν βελανίδια”. Ότι παντού καιροφυλακτούν εχθροί εντός και εκτός Ελλάδος. Ότι το δίκιο βρίσκεται πάντα με το μέρος μας αλλά από κακοβουλία δεν μας το αναγνωρίζουν.

Ζώντας έτσι μέσα σε μανίες καταδίωξης, με κουλτούρα θύματος, αίσθηση διωκομένου και αίσθημα αδικίας, με συνομωσιολογίες και δαιμονοποιήσεις των άλλων, με μεγαλομανίες και μικρομεγαλισμούς αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τα αληθινά μας προβλήματα:

Τη διαλυμένη αλλά υπερτροφική δημόσια διοίκηση, το διεφθαρμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα, το πελατειακό κράτος, τον εθνολαϊκισμό, τη διαπλοκή, τους προμηθευτές του δημοσίου και τους μεγαλοεργολάβους με τις υπερτιμημένες προμήθειες και τα υπερτιμημένα δημόσια έργα, τη πλήρη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας, τους άχρηστους και παράλογους εξοπλισμούς με τις συνακόλουθες μίζες, το μαύρο χρήμα, τη παράνομη διοχέτευση ελληνικού πλούτου στις ελβετικές τράπεζες, τους αλλόγιστους διορισμούς στο δημόσιο, τις αρπακτικές συντεχνίες, την εκβιαστική λειτουργία του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού και πολλά άλλα παρεμφερή, που συνθέτουν τη σημερινή βαθειά πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική κρίση που ζει ο τόπος μας.

Πριν ξεσπάσει η κρίση του 2010 όλα αυτά επικαλύπτονταν από την επίπλαστη ευμάρεια του αλόγιστου υπερδανεισμού. Τα δανεικά εξασφάλιζαν παροχές, διορισμούς, πρόωρες συντάξεις, υπερκέρδη επιχειρηματιών συναλασσόμενων με το δημόσιο, παράνομο πλουτισμό επιτηδείων. Πολλοί λίγοι κέρδιζαν πάρα πολλά. Οι περισσότεροι κέρδιζαν λίγα. Αλλά σχεδόν όλοι αποκόμιζαν κάποιο μικρό ή μεγάλο όφελος από αυτή την εγκληματική λειτουργία του ελληνικού κράτους. Και ένα είδος μυστικής συνενοχής κάλυπτε τη πραγματικότητα με πέπλο σιγής, στην ύφανση του οποίου πρωταγωνιστούσαν πολιτικό σύστημα και μέσα ενημέρωσης.

Η κρίση έδειξε τι πραγματικά συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια σε αυτό το τόπο. Έσκισε τον πέπλο της σιγής, διέλυσε συμμαχίες, έσπασε συνενοχές. Εμφάνισε τη φούσκα μέσα στην οποία ζούσαμε. Έτσι τα νέα δανεικά πηγαίνουν τώρα σε πληρωμές υποχρεώσεων και όχι στη κατανάλωση ή τις ελβετικές τράπεζες.

Το κόστος της φούσκας το πλήρωσε πρώτος ο Γ. Παπανδρέου του “λεφτά υπάρχουν”. Δεύτερος ο Α. Σαμαράς των Ζαππείων. Και τώρα το πληρώνει ο Α. Τσίπρας που θα έσκιζε τα μνημόνια και θα καταργούσε ό,τι είχε προηγηθεί με έναν νόμο και ένα άρθρο.

Υπάρχει όμως μία διαφορά. Οι περισσότεροι είχαν τη μεταφυσική ελπίδα ότι ο Παπανδρέου θα τους έσωζε από τις συνέπειες της κρίσης. Κατόπιν κλήθηκε να παίξει αυτό το ρόλο ο Α. Σαμαράς. Και όταν απέτυχε και αυτός, οι ελπίδες εναποτέθηκαν στον τελευταίο κατά σειράν υπάρχοντα “σωτήρα”, τον Α. Τσίπρα.

Από τον Ιανουάριο της χρονιάς αυτής έως τώρα τον Δεκέμβριο, που τελειώνει το 2015, και μετά από τρεις προσφυγές σε κάλπες μέσα σε δώδεκα μήνες, αποδείχθηκε πώς ούτε ο Τσίπρας μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό από τους προκατόχους του. Ότι σωτήρες δεν υπάρχουν και σωτηρία όπως θέλαμε να την φανταζόμαστε δεν υφίσταται.

Υπήρξε κατά τούτο το 2015 η χρονιά της τελικής προσγείωσης στη σκληρή πραγματικότητα. Η χρονιά που απέδειξε ότι δύο μόνο δρόμοι υπάρχουν. Ο επίπονος δρόμος της συμμόρφωσης στις συχνά ανάλγητες απαιτήσεις αυτών που εξακολουθούν να μας δανείζουν γιά να μη πτωχεύσουμε και επισήμως. Και ο σκοτεινός δρόμος της πτώχευσης, με όλα τα δεινά που αυτή συνεπάγεται. Όλα τα υπόλοιπα έχουν καταρρεύσει. Και μαζί με αυτά κατέρρευσαν, με τελευταίο μυθοποιό τον κ. Τσίπρα, οι μύθοι με τους οποίους είχαμε βολευτεί να ζούμε εδώ και πολλά χρόνια.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr